One Shot (about VK)

Ο γιατρος μου.

Ξημέρωσε. Τεντώνομαι και ανοίγω τα μάτια μου. Είναι ένα όμορφο μαγιάτικο πρωινό και από το παράθυρο του δωματίου μου διακρίνει κανεις τη θέα της πολης μου.Φοβερό θέαμα. Δίπλα μου κοιμάται ο γιατρός μου. Φοβερό θέαμα. Απορώ που είναι ακόμα στο κρεβατι..
Σηκώνομαι όσο πιο αθόρυβα μπορώ ώστε να μην τον ξυπνήσω, φοράω βιάστηκα το πουκάμισο του και κατεβαίνω στον κάτω όροφο.
Πλέον κάθομαι στον καναπέ μου και συνεχίζω να χαζεύω τη θέα.
Συλλογίζομαι το ποσό ευτυχισμένη είμαι από τοτε που μπήκε στη ζωή μου..ήταν τόσο..δε ξέρω, μάλλον απρόοπτο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή που τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του.
-Throw-1 χρόνο πριν
Είναι η γιορτή μου σήμερα.Τουλαχιστον εχθες τελείωσε η εξεταστική μου. Υποθέτω το αποψινό πάρτι μου θα έχει δυο πτυχές. Είναι απόγευμα και ήδη έχω αρχίσει τις ετοιμασίες για το βράδυ.
Θα έρθουν οι συμφοιτητριες μου από τη σχολή σπίτι, μιας που δεν έχω κανέναν άλλο εδώ. Τουλάχιστον το σπίτι μου είναι αρκετά μεγάλο.
Δυο ώρες αργότερα ακουω τον ήχο του κουδουνιού μου.
Ήρθαν όλες μαζί και έχουν πέσει επάνω μου.
Η Στέλλα, η κοπέλα που κάνουμε περισσότερη παρέα καθώς παρακολουθούμε τα περισσότερα μαθήματα μαζί, με τραβάει λίγο παραπέρα όταν τα κορίτσια αρχίζουν να περιεργάζονται το χώρο.
Δε τις αδικώ, μεγάλο σπίτι. Να είναι καλα ο μπαμπάς.
Στέλλα- Λοιπόν σε πειράζει εάν έρθουν τα παιδιά από το τμήμα της ιατρικής; είναι τελειόφοιτοι..και ίσως να μου αρέσει ένας από αυτούς. Μου λέει διστακτικά.
-Υποθέτω πως δε πειράζει, αλλά εάν παραείναι ξενερωτοι το αφήνω επάνω σου.
Στ- Έγινεε
Όλες έχουμε πιει τουλάχιστον τρία ποτά. Το κουδούνι χτυπάει. Η Στέλλα τρέχει και ανοίγει την πόρτα ενώ εγώ βρίσκομαι όρθια απέναντι της ζαλισμένη.
Μπαίνουν στο σπίτι μου τρεις ξένοι. Ωραίοι ξένοι. Η Στέλλα αρπάζει έναν από αυτούς και τον τραβάει στον καναπέ και κάθεται δίπλα του.
Γελαω κρυφά, καθώς με πλησιάζουν οι άλλοι δυο. Ο πρώτος μου φιλάει το χέρι και μου συστήνεται.
-Άρης, γοητευμένος.Χρονια σου πολλά
Κοκκινιζω και τον ευχαριστώ.
Ο δεύτερος δε με άγγιξε. Απλώς μου είπε το όνομα του.
-Βαγγέλης.
Μα τι αγενής. Ούτε ένα χρόνια πολλά. Νομίζω ότι τον κοιτάω σαν χαζη.
-Ξεκολλά! Φωνάζω δυνατά. Νομίζω πως με κοιτάνε όλοι.
Διακρίνω ένα γελακι από τον βαγγελη.
Κατευθύνομαι με γρήγορο βήμα προς την κουζίνα. Ένα ποτο ακόμα τι πειράζει; Σπίτι μου είμαι.
Ακουω την πόρτα να ανοίγει και γυρνάω απότομα ενώ κρατάω το μπουκάλι στα χέρια μου.
Είναι εκείνος και με πλησιάζει.
-Νομίζω πως εάν συνεχίσεις να πίνεις θα αρχίσεις να λες δυνατά και ό,τι άλλο σκέφτεσαι για μένα.
Προσπαθώ να τον σπρώξω καθώς έχει έρθει υπερβολικά κοντά μου,όμως εκείνος με έχει εγκλωβίσει με τα χέρια του στον πάγκο της κουζίνας. Ωραία, τώρα δε μπορώ να κουνηθώ.
-Δε φέρεσαι δίκαια, μου λέει
Συνεχίζω να παρατηρώ το πρόσωπο και δεν του απανταω, ώσπου συναντιούνται τα μάτια μας. Θεε μου έχει τόσο όμορφα μάτια.
-Μαρεσει ο τρόπος που με κοιτας.
Μου κόβεται η ανάσα. Μάλλον εγώ θα έπρεπε να το πω αυτό όχι εκείνος.
Επικρατεί σιωπή. Αλλά δεν ήταν σιωπή αμηχανίας. Ξαφνικά απομακρύνεται από εμένα αφήνοντας με να τον κοιτάω σαν χάνος.
Τι έγινε μόλις τώρα;
Άφησα το ποτο μου στην άκρη, έχει δικιο δε το σηκώνω.
Επιστρέφω στο σαλόνι, πλέον δε ζαλίζομαι νιώθω καλύτερα.
Τον έχω χάσει από τα μάτια μου. Βλέπω τα παιδιά να μαζεύουν τα πράγματα τους.
-Φεύγετε ;ρωτάω δήθεν ενδιαφερόμενη, αφού τα μάτια μου ψάχνουν για εκείνον.
-Ναι, λέει η Στέλλα. Γίνεται πάρτι σε ένα μπαρ εδώ κοντά και μας πρότειναν τα παιδιά να πάμε. Θα έρθεις;

Δε τον βλέπω πουθενα. Μα που πήγε; λες να έφυγε;
Αμέσως η διάθεση μου αλλάζει.
-Όχι,της απαντώ. Είμαι κουρασμένη.
Τα παιδιά φεύγουν και εγώ κάθομαι στον καναπέ μου. Δε μαζεύω τίποτα αυτή τη στιγμή. Όλα αύριο.
-Κρίμα που είσαι κουρασμένη έλεγα να μείνω λίγο ακόμα.
Ακουω την φωνή του και αμέσως πετάγομαι από τη θέση μου
-Που ήσουν; ρωτάω αμέσως, καθώς τον περιεργάζομαι από πάνω έως κάτω. Είναι πραγματικά όμορφος. Και είναι και γιατρός.
-Ας πούμε ότι εξερευνούσα το μεγάλο σπίτι σου.
-Θα κάτσεις μαζί μου; Τον ρωτάω σχεδόν ακούσια. Μα πάω καλα; Θα τα ρίξω όλα στο ποτο αύριο. Ναι αυτό θα κάνω.
-Αν το θέλεις..
Καταλήξαμε όλο το βράδυ να συζητήσαμε ο καθένας για τη δίκη του κοσμοθεωρία. Δεν είχα ξανά γνωρίσει κανέναν σαν αυτόν.

-end of throw.

Αισθάνομαι δυο χέρια στους ώμους μου.
Ο γιατρός μου.
-Τι σκέφτεσαι; Σε βλέπω εδώ και δέκα λεπτά να κάθεσαι ακίνητη κοιτώντας εξω.
-Απλώς αισθάνομαι τυχερή που σε γνώρισα..
Κάθεται δίπλα μου και με φιλάει.
-Θα φάμε; ρωτάει.
-Θα φάμε,του λέω και τον κοιτάω χαμογελώντας.
Με φιλάει και με ξαπλώνει στον καναπέ...μάλλον δε θα φάμε.

Μάλλον έχω αδυναμία στους γιατρούς.Ελπιζω να σας αρεσε. 🙈 #valentineisontheway