Colours [Book I]

Κεφ.7:"Είδες τι παιχνίδια παίζει η μοίρα;"

"Μην πεις κουβέντα και θα είμαι καλός.Σε παρατήρησα απο την πρωτη στιγμη που μπήκες μεσα .",είπε και με κοίταξε στα μάτια.Είχε σκουρα μάτια μαύρα απο οσο μπορουσα να διακρίνω και μούσι στο πρόσωπο.
Η ανάσα μου ξεκίνησε να γινεται άστατη οταν ξεκίνησε να μου ξεκουμπωνει το μπουφάν.Με όση δύναμη είχα του δάγκωσα το χερι και ξεκινησα να ουρλιάζω.Εκείνος απλά με πέταξε στο πάτωμα και με χτύπησε στο πρόσωπο με ολη του την δύναμη.

"Δεν θες να συνεργαστείς;Κριμα για σένα.",είπε και ξεκίνησε να ξεκουμπωνει το παντελόνι του.

Βήματα ξεκίνησαν να ακούγονται και ο άντρας που βρισκόταν απο πανω μου κατέληξε στο πάτωμα,ενώ ενα αλλο άτομο βρισκόταν απο πανω του και του έριχνε μπουνιές στο πρόσωπο.Τα μαλλια του αλλου ατόμου ηταν ανακατεμένα και μερικές τούφες είχαν πεσει μπροστά,ενώ μπορουσα να διακρίνω μια μαυρη μπαντανα.Εγώ είχα μείνει στο πάτωμα μη μπορώντας να αντιδράσω.

"Πιάσε το χερι μου.",είπε μια βαριά φωνή και τα μάτια μου συναντήθηκαν με τα πράσινα δικά του."Είσαι καλα;"

"Τώρα ναι ευτυχώς και ευχαριστώ.Πως ήξερες οτι ήμουν εδω;",τον ρώτησα καθώς σηκωνομουν.

"Δεν το ήξερα.Απλά βγήκα για να παω σπίτι και να'σαι για ακομη μια φορα μπροστά μου.",σχολιασε.

"Είδες τι παιχνίδια παιζει η μοίρα..",ειρωνεύτηκα.

"Απο ποτε έγινες εσυ ρομαντική;",είπε και ξεκινήσαμε να περπατάμε.

"Απο τοτε που έγινες εσυ βλάκας.",του απαντησα και εκείνος γέλασε χαλαρα.

Πρεπει να ηταν η πρώτη φορα που τον ειχα δει να γελάει μετα απο τοσο καιρό.

"Δεν έγινα βλάκας Stormy απλά κάποιες καταστασεις με άλλαξαν.",είπε και με κοίταξε.
"Αιμορραγείς",πρόσθεσε και ασυναίσθητα ακούμπησα το πρόσωπο μου παίρνοντας έναν μορφασμό πόνου.

"Είμαι καλά.Δεν ειναι κατι σοβαρό.",του απάντησα.

"Νομιζω οτι σου χρωστάω.Πάμε σπίτι μου να σε καθαρίσω είναι εδώ κοντά.",πρότεινε αν και περισσοτερο ακούστηκε σαν εντολή.
Έγνεψα καταφατικά και ξεκινησα να τον ακολουθώ.Το χερι του πηγε στην τσέπη του και έβγαλε ενα πακέτο με τσιγάρα βάζοντας ενα στο στόμα του και ανάβοντας το.