Kwon Jiyong jak na swój młody wiek przeszedł bardzo wiele. Mimo to żadne z tych wydarzeń, choćby jak mocno traumatyczne, nie mogło się równać z utratą ukochanej dziewczyny. Z początku wszystko zdawało się wyglądać idealnie. Oboje stali za sobą murem...
Tak, to naprawdę były czasy, do których nie chciałbym nigdy wrócić.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
To było chyba niepoważne z mojej strony, by tak bardzo przejmować się nieobecnością Soyeon. Przecież ona miała teraz własne życie, cudownego chłopaka i niby dlaczego miałaby jeszcze zawracać sobie głowę moją osobą? Najwyższy czas zapomnieć o tym, co nas kiedyś łączyło i wreszcie zrozumieć, że te czasy już nigdy nie wrócą.
Jesteśmy dla siebie tylko przyjaciółmi. Ot, tak po prostu – przyjaciółmi.
Niestety.
– Jiyong-hyuuuung! – Seungri uderzył mnie otwartą dłonią w plecy, przez co ja z tego wszystkiego wylałem trochę drinka na stół. – Jesteś dzisiaj taki milczący! – stwierdził, w ogóle nie przejmując się plamą na blacie oraz moim morderczym wzrokiem.
– Oj, daj mu spokój! – wtrącił się Daesung, podając mi serwetkę, żebym mógł wytrzeć stół oraz swoją dłoń. – Jiyong hyung jest po prostu zmęczony, a ty od razu szukasz dziury w całym – stwierdził i uśmiechnął się do mnie promiennie, jakby podejrzewając, że to nie tylko zmęczenie powoduje, że nie potrafię odnaleźć się w ich towarzystwie.
– Właśnie. Jestem tylko zmęczony – wymruczałem pod nosem, mnąc w dłoni serwetkę. – Niedługo wracamy w trasę. Czas pomyśleć o jakichś próbach – stwierdziłem i zaśmiałem się, widząc miny chłopaków.
– Musiałeś to powiedzieć? – Seungri spojrzał na mnie z wyrzutem i westchnął głośno, opierając głowę na dłoni.
– Ale co ja takiego powiedziałem? – zmarszczyłem pytająco czoło, nie bardzo wiedząc, o co im wszystkim chodzi. – Przecież to chyba oczywiste, że ostatni wolny tydzień musimy poświęcić próbom do koncertów. Mieliśmy ponad miesięczną przerwę i założę się, że zapomnieliście połowy układów.
– Tak, zwłaszcza do Fantastic Baby – stwierdził sarkastycznie Seungri, a ja nie dowierzając w to, co właśnie usłyszałem, spojrzałem na niego zdumiony.
Oparłem się wygodnie o oparcie krzesła i poprawiłem włosy, które w dalszym ciągu znajdowały się w totalnym nieładzie, ale to było akurat zamierzone. W końcu promowałem nową piosenkę Crayon, więc automatycznie sam musiałem być taki szalony i niezrównoważony.
– A tak w ogóle, to co słychać u Soyeon? – T.O.P wbił we mnie swoje przenikliwe spojrzenie, jednak zaraz uciekł wzrokiem w przeciwną stronę, sięgając po szklankę z drinkiem.
– Wszystko w porządku – skłamałem, nie chcąc zagłębiać się w temat problemów Bunny.
– Tęsknisz za nią, prawda?
Łagodny głos Seungri nieco zbił mnie z tropu, jednak dla dobra ogółu postanowiłem nie wracać do jego wcześniejszego wybuchu. Nie miałem ani sił, ani ochoty na kłócenie się z tym chłopakiem, bo do niczego by nas to nie doprowadziło, a ostatnią rzeczą, jakiej chciałem, to wywoływanie wojny tuż przed trasą koncertową. Już raz doprowadziliśmy do czegoś takiego i doskonale pamiętam, jak ciężko później się współpracowało, gdy wszyscy byliśmy ze sobą pokłóceni.
