Colours [Book I]

Κεφ.2:"Τρυπημένη μύτη και πράσινα μάτια"

"Αρκετά Stormy.Μην κάνεις σαν μωρό.Δεν θεώρησα σημαντικό να σου το πω ειδικά αφου έμαθα τα μπλεξίματα του.",απαντησε ψυχρά.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και ακούμπησα την πλατη μου στο κάθισμα,ενώ συνέχισα να κοιτάω απ'εξω.Δεν ήθελα να μιλήσω με τον Liam,οπότε τον αγνοούσα με αποτέλεσμα ο δρόμος προς το σπίτι του να ειναι ήσυχος.

Οταν φτάσαμε πετάχτηκα απο το αυτοκίνητο και αφου μπήκαμε στο σπίτι ξάπλωσα στον καναπέ.

"Σοβαρα τωρα θα μείνεις πολυ ακομη νευριασμενη;",με ρώτησε o Liam και ακούμπησε την βαλιτσα μου στο πάτωμα."Συγγνωμη δεν ήξερα οτι ηθελες τοσο πολυ να μαθεις.Πιστευα οτι τον ειχες ξεχάσει όπως εκείνος.."

"Ήταν μέρος της ζωής μου.Και δεν πειραζει αντέδρασα υπερβολικά.",παραδέχτηκα και ήρθε έκατσε δίπλα μου τραβώντας με στην αγκαλιά του.

[...]

"Ετοιμη;",με ρώτησε ο Liam,καθώς έβαζα κραγιόν.
Γύρισα και τον κοίταξα και του έγνεψα.

"Πως είμαι;Μήπως υπερβολική;"τον ρώτησα ανήσυχα.

"Είσαι υπέροχη όπως παντα.",απαντησε και μου χαμογέλασε.
Κοκκινισα στο σχόλιο του και τον ακολούθησα καθώς έβαζα το παλτό μου.Ο Liam επέμενε να βγουμε για φαγητό σημερα αν και εγω θα προτιμούσα να καθόμασταν σπίτι και να τρώγαμε πίτσα βλέποντας ταινια.Αλλα φυσικα και δεν γινόταν να του αλλάξω γνώμη.
Το εστιατόριο δεν ήταν μακρυά απο το σπίτι οποτε σκεφτήκαμε να παμε με τα πόδια.Γρηγορα ομως το μετάνιωσα οταν ηρθα άντιμετωπη με τον κρυο αέρα.Η ανάσα μου έβγαζε καπνούς και τα παπούτσια μου έκαναν θόρυβο σε καθε μου βήμα.Κοιταζα γύρω μου τον κόσμο.Ζευγαρια να καθονται σε παγκάκια,άνθρωποι να τρέχουν,δρόμοι γεμάτοι με αυτοκίνητα.Λίγη ωρα αργότερα φτάσαμε στο εστιατόριο.

"Λοιπόν,τι θα πάρεις;",με ρώτησε ο Liam κοιτώντας τον κατάλογο του.

"Ότι παρεις και εσυ.Ξέρεις πως δεν θα αποφασίσω ποτε αλλιώς.",είπα και γέλασα.
Μια σερβιτόρα μας πλησίασε για να μας παρει την παραγγελία.

"Liam;Ποσο καιρό εχω να σε δω;",είπε ξαφνικά και εκείνος γύρισε να την κοιτάξει.
Σήκωσα με απορια το ενα μου φρύδι.

"Olivia;Εδώ δουλεύεις;",ρώτησε και σηκώθηκε να την αγκαλιάσει.
Χαμογέλασα αμήχανα και ξερόβηξα.

"Αα,απο εδω η Stormy,η κοπελα μου",είπε ο Liam και έδωσα το χερι μου.

"Olivia χάρηκα.Είμασταν συμφοιτητές με τον Liam.Δεν ειχα ιδέα οτι ειχες κοπελα.",δήλωσε και ένιωσα την καρδια μου να σταματάει να χτυπά.

"Κι ομως εχει.Τα τελευταία πέντε χρόνια τουλαχιστον.",ειπα ειρωνικά με ενα ψεύτικο χαμογελο χαρίζοντας ενα δολοφονικό βλέμμα στο "αγόρι" μου.
Εκείνος ανασηκωσε τους ώμους του σαν να μου έλεγε οτι θα μου εξηγήσει αργότερα αλλα δεν ειχα όρεξη να ακουσω μια ακομη δικαιολογία.Τι είχε αλλάξει με τον Liam;

"Εγώ πάω λίγο στο μπανιο με συγχωρείτε.",είπα και σηκώθηκα απο την καρέκλα μου.
Άνοιξα την πόρτα και κλείδωσα,καθώς άφησα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα τον εαυτο μου στον καθρέφτη.Χιλιάδες σκέψεις ξεκίνησαν να περνούν απο το μυαλό μου και ακούμπησα την πλατη μου στον τοίχο σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστα απο το στήθος μου.Ευτυχως κανενας δεν υπήρχε στις τουαλέτες.Παρατήρησα το χερούλι να κατεβαίνει και λιγο μετα να χτυπάει η πόρτα.

"Άντε μισή ώρα!",ακούστηκε μια φωνή και αναστέναξα ξεκλειδώνοντας την πόρτα και ξανάγυρισα στον καθρέφτη να φτιαξω τα μαλλια μου.Το άτομο απο την αλλη μεριά μπήκε μεσα.

"Κοίτα κούκλα συγγνωμη που σε απογοητευω αλλα οι τουαλέτες ειναι αντρικές.",είπε ειρωνικά και γέλασε.

Γύρισα με ντροπή να κοιτάξω το άτομο που βρισκόταν στον ιδιο χώρο με εμενα μονο για να νιώσω το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου.Τα σκουρα πράσινα μάτια του με κοιτούσαν με έκπληξη απο πανω μέχρι κατω ενω τα κάστανα του μαλλια ηταν περιποιημένα.Το δεξί του αυτί και η μύτη του ηταν πλεον τρυπημένα,ενώ φορούσε ενα δερμάτινο μπουφάν και ενα μαύρο παντελόνι με σκισιματα στα γόνατα.

"Grayson..",είπα νιώθοντας την φωνή μου να σβήνει.

Γειααααα
Ανέβασα εδω τελικα πρώτα γιατι στο prey πρεπει να σκεφτώ μερικά πραγματάκια οποτε θα αργήσει λιγο ισως ανέβει στο τελος της βδομάδας
Ελπιζω να σας αρεσει πραγματικα και θελω να μου λέτε τις απόψεις σας γιατι μετράνε πολυ για εμενα
Θα τα πούμε σύντομα
-Εβιάννα 💕