Sorrow Leads To Salvation - Fever Dream
***
Ülkeye yeni girmiş son derece kıymetli bir malı en hızlı tanıtacaklar, çaresizlerdir.
Birkaç dakikada avucuna sığabilecek kadar ufak hazinelerden elde edeceği hızlı paraya, aşınan damarlarına artık zevk dahi vermeyen uyuşturucuya çaresizce ihtiyacı olanlar.
Baekhyun'un karşısındaki tiyatronun başkahramanı tam da böyle bir zavallıydı.
"Yeni geldi; daha fazlası da gelecek. Öncekilerden farklı..."
Gözlerinin altı kıpkırmızı olan adam ağzını şapırdatarak konuşuyordu. Çok susadığı çekilmiş derisinden de belliydi. Ceketinin iç ceplerindeki uyuşturucunun tamamını kendisine saklamamasının tek sebebi ödeyecek parasının olmamasıydı. Birazını satıp yenilerini alacak ve aşırı dozunu ileride yok paraya alacağı bir şırıngaya erteleyecekti. "Bu... Yeni bir deneyim." Kelime dağarcığını zorluyordu. "Dünya standartlarında bir... Mucize!"
İnce dudaklı müşterisini ikna etmiş gibiydi. Karanlık koridorda tek görebildiği müşterisinin yarım gülümsemesiydi; teklif zamanının geldiğine yeterli bir kanıt olarak gördü bunu.
"Peri tozu mu mutluluk hapı mı?"
Konuşmak yerine, adamın tozla dolu poşeti tuttuğunu bildiği kapalı avucuna bakış attı. Tokalaşmak üzere elini uzattı; tokalaşırken diğerinin avucuna parasını bırakıp ufak poşeti uzun parmaklarıyla kavradı.
Aslında ikna edilmeye de pazarlık yapmaya da ihtiyacı yoktu. O gece orada olmasının tek amacı hazinenin bir ön izlemesine şahit olabilmekti. Bir de keşif.
Malın sahibi tabi ki de uyuşturucu akışını, sahibi olduğu lüks oteller veya gece kulüplerinden değil, kâğıt üstünde bir bağının bile olmadığı orta seviye bir dans kulübünden sağlayacak; böylelikle hem polislerden hem de malda gözü olan akbabalardan korunacaktı.
Keşif için doğru akşamdı. Hazine limana birkaç gün önce yaklaşmıştı ve müşterilerle olan toplantıya da yine birkaç gün vardı. Büyük balığın işleri sebebiyle hazinenin limana varmasından sonraki gün olacak toplantı ertelenmek zorunda kalmıştı.
Ve hazine bir yerde bir günden fazla sahipsiz kalırsa onu sahiplenecek birileri mutlaka ortaya çıkardı. Baekhyun, sadece üzerinde düşeni yapıyordu.
Kulübün arka kapısından mutfağın artıklarıyla taşmış çöp kutularının olduğu sokağa çıkılıyordu. Köşede bir dövmeci, karşısında etnik dekorları dışarı taşmış ufak bir kafe vardı; onların dışında az katlı apartmanlarla doluydu etraf. İlerlendiğinde peşi sıra birbirine benzeyen binalar, bir süre sonra tenhalaşıyordu. Birbirini yatay ve dikey kesen sokaklar; küçük apartmanların birbirinden ayrılmış tek katlı, çoğu boş olan eski evlere dönüşmesiyle daha hissedilir hale gelmişti. Hazineyi bu labirentten çıkarmanın tek çaresi olduğunu biliyordu; arabayı nereye bırakacağını ve en yakın nereden kalabalık bir caddeye çıkılacağını çözmeliydi.
Gecenin başından beri takip edildiğinin farkındaydı. Takip eden, hazine koruyucularından biri değildi; bu nedenle sokaklara girip çıkarken acele etmiyor, bir şeyler aradığını gizlemiyordu. Diğerinin ne aradığı ise muammaydı; Baekhyun bilmek istiyordu. Önceki günlerde yaptığı gezintilerden ilerisinde kalan kulübeden bozma boş beton yığınlarının bir yere varmadığını öğrenmişti. Çıkmaz sokağa adımını attı, arkasını döndü.
