Ölüm Gibi Gözleri Vardı.
Bakamazdım.
Gözleri Gözlerime Degecegi An
Kacirirdim Gözlerimi.
Korkardım.
Zira Ölü Bir Adamın Suretine Tekrar Bakmazdi, Bilirdim.
Onun Için Defalarca Can vermeye Can atarken, Gözlerinden Korkardım.
Bak Şimdi Bile okur diye korktugumdan O Diyorum Ki Okursa Dahi Anlamasın. Zaten Sen desem Yine anlamayacaksin.
Ellerinide Hiç Tutamadım Sorarsan ki Oda Korkudan. Gözlerinin Yaktığı ben Ellerimi de Kavurmuştu, Sahi Ateşe Bir daha Uzatirmiydi Ellerini? O yanmasın Diye Ellerim Hep Ceplerimdeydi.Bilmezdi.
Hissizmisim Ben O Hep öyle derdi
Yada uzatmaz odun Diyerek Son verirdi
Tek kelimelik Cumlelerine.
Ama Yine bilmezdi
Odunlugumda kalmamış Kül Eylemisti Kömür gözleri.
Hiç Sarilamadimda Ona,
Hani Şans eseri Sarilsam Bi
Zehirli Sarmaşık gibi Her Zerresini Kaplayacagim Ama Oda yok.
Parmaklarımın Arasına Alsam Tarasam Saçlarını Herşey Yoluna Girer sanki
Ama Her Teli Bildiğin Yüksek Gerilim Hattı Yerle Bir Eyler Adamı.
Her Zerresi Ölümü Hatırlatan Kadın.
Ölüm Gibi Sevdigim Kadın.
Alınma Helal diye Yazılmayan Kadın,
Belki o Gün Mezarima Yazılırsın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YARIM KALA.
PoetryYazdıklarım Beni, Yaz(a)madıklarım Sizi İlgilendirir Güzel Kadın. .
