#Harrisontom
มีคนเคยบอกผมว่า ยิ่งได้อยู่ใกล้คนที่ชอบมากเท่าไหร่ โอกาสสมหวังก็จะมากขึ้นตามไปด้วย
ไม่จริง ผมขอเถียงขาดใจ
ยิ่งใกล้เท่าไหร่...ยิ่งถูกมองข้าม
ยิ่งใกล้เท่าไหร่...ยิ่งโดนละเลย
ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่...ยิ่งโดนทำร้ายมากเท่านั้น
"ฉันไม่เข้าใจ ทำไมไรอันต้องงี่เง่าเรื่องนายด้วย"
เสียงบ่นของคนข้างกายพร้อมกับน้ำหนักที่ทิ้งลงบนบ่าทำให้ผมต้องหันมามอง
"ทะเลาะกันเหรอ"
"แค่เถียงๆกันน่ะ"
"เพราะฉันอีกรึเปล่า"
"เพราะไรอันงี่เง่าต่างหาก"
ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน จนกระทั่งถึงวันนี้ ทอมก็ยังคงเป็นทอมคนเดิม
ทอมที่ปกป้องความรู้สึกของผมเสมอ
ทอมที่ให้ผมเป็นเพื่อนคนสำคัญเสมอ
และมันไม่เคยมากไปกว่านั้น
ผมแอบรักทอมมานานจนจำไม่ได้ เฝ้าดูแลและทะนุถนอมทอมมาโดยตลอด
สุดท้ายที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่อให้คนอื่นมาครอบครองหัวใจของทอมไป
หลังจากทอมและไรอันได้เจอกันเมื่อปีที่แล้ว ผมก็รู้ได้ทันทีว่าผมกำลังจะเสียทอมไป
ทอมเขินอายเมื่อได้รับแมสเซจจากไรอัน
ทอมนั่งมองโทรศัพท์ตลอดเวลา และรีบคว้ามันทันทีถ้าเป็นชื่อของไรอัน
ในตอนนั้นผมยังปลอบใจตัวเองว่าพวกเขาไม่มีทางไปกันรอด ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ต่างกันเกินไป ยังไงทอมก็ยังเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ
แต่ผมคิดผิด
สุดท้ายไรอันก็ได้หัวใจทอมไป ทอมที่ผมเฝ้ารักและดูแลมาตลอด
ผมเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมถึงไม่บอกทอมไป ว่าผมรักเขามากขนาดไหน ทำไมผมถึงมีความกล้าได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่ไรอันมี
นึกถึงความขี้ขลาดของตัวเองทีไรก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้
ผมมันคนขี้แพ้ ก็เลยต้องเป็นคนแอบรักต่อไป
"นายทำหน้าประหลาดๆอีกแล้วนะแฮซ"
"หืม ประหลาดยังไง"
"ตอนแรกนายทำหน้าเหมือนจะร้อง แล้วก็เปลี่ยนเป็นแค่นยิ้มแบบประหลาดๆ นายมีปัญหาอะไรในใจรึเปล่าเนี่ย?"
"ฉัน...แอบชอบคนๆนึงน่ะ แต่คิดว่าคงไม่สมหวัง"
"ใครกล้าหักอกเพื่อนรักของฉัน บอกมา เดี๋ยวฉันจะไปจัดการให้"
ผมอยากตะโกนออกไปเหลือเกินว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนทำร้ายผม แต่สุดท้ายผมก็ทำได้แค่บอกว่า
"ช่างมันเถอะน่า แอบรักแบบนี้ก็สนุกดี"
"แน่ใจนะ?"
"แน่สิ...ว่าแต่เย็นนี้นายยังไปกินข้าวกับฉันอยู่ใช่มั้ย"
"อ่า...ฉันขอโทษนะแฮซ แต่ฉันต้องไปช่วยไรอันซื้อของ แล้วก็อาจจะไปกินข้าวกับเขาเลย"
"..."
"แฮซ อย่าเงียบสิ ฉันขอโทษจริงๆ สัญญาว่าคร...."
"ฮ่าๆๆ คิดมากน่าทอม ฉันไม่โกรธนายหรอก"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
"นายเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลย"
ทอมว่าพร้อมเข้ามากอดผมแรงๆ ไม่ทันที่ผมจะได้กอดทอมกลับ เสียงโทรศัพท์ของทอมก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
"ครับ กำลังเดินออกไปแล้วครับ อย่าบ่นน่าไรอัน บ่นเป็นคนแก่เชียว ฮ่าๆๆๆ ไปก่อนนะแฮซ ไว้เจอกัน"
ผมโบกมือลาทอม และค่อยๆปล่อยให้มือตกลงมาข้างกาย
ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าเป็นทอมที่ทำร้ายผม...
หรือเป็นผม...ที่ยอมให้ทอมทำร้ายกันแน่
พูดได้แค่ว่า คู่นี้เหมาะกับดราม่าจริงๆค่ะ / โดนตบ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ 😁😘
YOU ARE READING
คลังแสง fiction
Fanfictionจักรวาลฟิคชั่น แต่งไปเรื่อยตามอารมณ์ ติได้ตลอด ยินดีน้อมรับทุกความเห็นฮับบ ♡
