Si Introvert at Extrovert

Scene 25

“He’s in the States”, nasabi ko na lang para atleast maisip niya na medyo impossibleng magkakilala sila.

“Better”, nakahinga ako ng maluwag sa kanya at hindi na lang binig-deal ang “better” remark niya.

“How about Keith?”, napangiti ako ng marinig ko ang pangalan ni Keith. Na-miss ko ang mokong na iyon pati na si Mikee.

“Can’t you answer that without smiling?”, iritadong sabi ng kasama ko.

“He is a close friend. Infact silang dalawa ni Mikee. Kung ang casual friend ay nakakahang-out ko lang ng iilang beses ang mga close friends naman ay more often ko silang nakakasama.”

He seems processing what I had said dahil tumahimik siya habang nagmamaneho.

“Any further questions?”, I asked lightly para naman mawala ang tension sa pagitan naming dalawa.

“How about me Paz? What kind of friend I am to you?”, napangiti ako sa tanong niya.

And without batting an eyelash I answered him.

“You are the special one Mico. The very special indeed.”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Where are we?”, tanong ko sa kanya ng humimpil ang sasakyan niya sa isang mataas at tahimik na lugar. Then I glanced at him and God he is still smiling.

Hindi pa yata siya nakaka-recover sa sinabi ko kanina.

“This is my favorite spot here in Tagaytay”, sabi niya saka lumabas para pagbuksan ako ng pinto. As soon as he did that ay naramdaman ko ang malamig na hangin despite sa medyo makapal na suot ko.

“Come ”, yaya niya sa akin patungo sa medyo gilid ng lugar. Hindi naman ako natakot dahil may nakaharang naman na bakod.

“Ito lang siguro ang lugar kong saan makikita mo ang both worlds ng Tagaytay. The busy city life out there and the quiet calm province life in here”, sabi niya with full of happiness in his voice.  Napangiti ako sa narinig sa kanya.

The place is so relaxing yet I can’t ignore the fact that I felt cold. Kaya pasimple kong hinapit ang suot ko.

Impossible naman kasi na bigyan ako ng jacket ng kasama ko kasi pareho ko ay naka one-piece cloth lang kami na medyo makapal.

Atsaka hindi ko pa yata naturo sa kanya ang pagiging gentleman sa isang malamig na lugar.

Pero napapitlag ako ng may mainit na bagay akong naramdaman sa likod ko.

No he doesn’t have a spare jacket but he himself serves as my human jacket.

I blink a couple of times para masiguro ko na hindi ako nagha-hallucinate. Pero kahit ilang beses yata akong kumurap ay totoong totoo ang init na naramdaman ko.

Mico is back-hugging me now.

I felt my face heated up.

“I’m sorry I didn’t able to bring some clothes protection for you” he whispered while his breathing is fanning in my face.

Gusto ko nga yatang magpasalamat sa paglimot niya sa pagdadala ng jacket because I would rather prefer Mico’s hug than any jacket the world can offer.

~~~~~~~~~~~

“Look at the lake”, excited na sabi ko sa kanya. He is still hugging me. Assumera na kung assumera pero I can really sense that we are both comfortable in our position right now.

“Yeah it is illuminating the light of the moon. Isa ito sa mga bagay na hindi naapreciate ng mga tao na busy sa nightlife”.

“Thanks for this Mico”, I mumbled.

“Ako dapat ang magpasalamat sa iyo Paz. You will be making this day a memorable for me” then after that narinig ko ang kampana ng simbahan na nasa bungad ng kinatatayuan namin ni Mico na lugar.

It’s twelve already. Hindi ko lang man namalayan. Ganyan siguro ako ka-engrossed kay Mico that I can forget time.

Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap sa akin ni Mico.

Gusto kong tingnan si Mico kaya nagtangka akong pumihit paharap sa kanya, but he stopped me.

“Just stay still Paz. I just want to feel you for the first minutes of my birthday.”

~~~~~~~~~~~~~~~

A/n

Imbento ko lang po yung types of friends.. Hehehehehehe

Salamat sa lahat ng nagbabasa nito specially to @AngelieDy  nalula ako sa daming likes and comments niya for Phoebe and Mico. Heto tuloy na inspired ako. Very much appreciated.

Hope yung iba e-inspire din ako… Happy Reading guys.

 Cute photo on the side.......