Duae [Inactief]

2 (l)

"Nee," verzucht ik met tegenzin. "Mijn nicht woont daar. Ik moet met de vakantie bij haar verblijven."

"Je lijkt er niet echt blij mee," merkt de jongen grijnzend op.

Ik slaak een diepe zucht. "En jij? Wat ga jij in Parijs doen?"

"Werk," vertelt hij met glinsterende ogen. "Ik ben model. Dit is mijn eerste buitenlandse klus, heel erg spannend."

"Vandaar!" roep ik uit. Dat verklaart zijn obsessie met een perfect kapsel.

De blonde jongen fronst. Oeps.

"Dus," mompel ik snel. "Wat voor klus heb je?"

"Ach, het is niet heel bijzonder, hoor," zegt hij bescheiden, direct afgeleid van mijn ondoordachte uitspraak. "Het is voor een Nederlands parfummerk, dat zich voorzichtig aan het ontpoppen is in Frankrijk."

"Klinkt goed," mompel ik glimlachend.

"Het is niet enkel een business trip, hoor. Mijn vriendinnetje woont hier, dus die zie ik dan ook weer eens in levende lijve. Mijn komst is voor haar nog een verrassing."

Natuurlijk is een jongen als hij bezet, dat had ik kunnen weten. Niet dat ik enig hoop had op meer dan dit gesprek. "Dat lijkt me lastig, zo'n langeafstandsrelatie."

Het blonde model knikt langzaam met zijn hoofd, hoewel ik niet het gevoel heb dat hij me gehoord heeft. Met samengeknepen ogen bestudeert hij mijn gezicht onderzoekend.

O, nee. Ik heb toch geen stuk komkommer tussen mijn tanden, of een opkomende puist?

"Eerlijk gezegd doe je me heel erg aan haar denken," mompelt hij na een tijdje.

"O." Bloed reist opnieuw naar mijn wangen en ik wend snel mijn blik af.

De digitale klok aan het einde van de coupé vertelt me dat het half elf is. Nog maar twintig minuten en deze treinreis zal tot een einde komen, net als mijn ooit zorgeloze bestaan.

Het blonde model en ik zeggen niets meer tegen elkaar terwijl we ons voorbereiden op de aankomst.

Minuten glippen voorbij en wanneer we het laatste station binnenrijden trek ik alvast mijn jas aan en zet mijn tas en koffer klaar op de lege stoel naast me. De gedachte aan Kristina die me nog geen vijftig meter verderop op staat te wachten, laat me huiveren.

De trein komt tot stilstand en ik spring op om richting de uitgang te snellen.

"Hé, Zeeland!" roept het blonde model voordat ik weg kan glippen. "Ik hoop dat je het toch naar je zin zult hebben bij je nicht. Wat is nu het ergste dat je kan overkomen?"

Ik glimlach zwakjes. "Je zult wel gelijk hebben. Succes met je werk."

Eenmaal uitgestapt voel ik me op de een of andere manier een stuk beter. Alsof zijn woorden me toch hebben geholpen. En waarschijnlijk heeft hij ook gelijk. In het ergste scenario negeren Kristina en ik elkaar alleen maar. Zo'n ramp is dat niet.

Zoekend loop ik over het perron, maar mijn nicht is nergens te vinden. Na enkele minuten besluit ik het stationsgebouw in te lopen, waarschijnlijk was ze gewoon te lui om me bij het spoor op te wachten en staat ze gewoon buiten het pand.

Iemand als Kristina Levkova valt op in een grote mensenmassa als deze, met haar één meter vijfentachtig en roodblonde lokken. Zij is de enige met een scheut rood in haar haren van de familie, nog zo'n feit wat haar tot perfectie zelf brengt.

Na even lopen hoef ik enkel de starende blikken te volgen om mijn nicht te signaleren. Haar slanke modellenlichaam leunt tegen een enorme pilaar terwijl ze met felblauwe ogen naar een elektronisch bord tuurt.

Mijn adem stokt kort, zo mooi is ze. Woede en jaloezie nemen het echter snel over van de verbazing, en ik raap de moed bij elkaar om op haar af te lopen.

Plotseling bedenk ik me dat ik die jonge vrouw helemaal niet ken. Misschien heb ik haar twee of drie keer in levende lijve gezien op familiefeesten, maar verder heb ik enkel verhalen over haar gehoord. Ik zou niet weten hoe haar stem klinkt, of haar lach, en of ze rookt of juist een gezondheidsfreak is. Waarschijnlijk het laatste.

Nog maar een paar meter tussen ons in. Ze heeft me nog steeds niet in de gaten. Van dichterbij glanzen haar opgestoken haren nog meer, is de kleur in haar ogen nog feller en zijn haar lippen nog voller.

Voorzichtig schraap ik mijn keel wanneer ik een halve meter bij mijn nicht vandaan sta. Kristina's blik daalt langzaam van het bord in de lucht naar mijn gezicht. Haar dunne wenkbrauwen springen op, ogen verwijd, en haar mondhoeken krullen omhoog waardoor een perfect wit gebit ontbloot wordt.

"Kijk nou toch! Mijn kleine nichtje!"