Duae [Inactief]

1 (lll)

"De kapper natuurlijk! Ik laat je zo geen dag langer over straat."

Zuchtend loop ik bij haar vandaan, maar wanneer ik papa's gezicht zie nadat hij net de telefoon ophangt weet ik dat ik nog lang niet klaar ben met het gezeik.

"Is er iets?" probeer ik zo nonchalant mogelijk te vragen.

Ook zijn ogen dwalen af naar mijn kapsel. "Ik had gedacht dat je slimmer dan dit was, Claire."

"Zo, dus meneer merkt ook eens eindelijk mijn nieuwe kapsel op!"

"Je bent er nog trots op ook?" vraagt papa met een hysterische blik in zijn ogen.

Verward rimpel ik mijn voorhoofd. Papa loopt langs me heen en begint alweer naar maman te roepen. Samen verschijnen ze bijna onmiddellijk weer in de woonkamer, waar mijn moeder al vloekend de telefoon ophangt.

"Ze hebben me net teruggebeld en alles bevestigt," zegt papa tegen zijn vrouw. Maman staart me met grote ogen aan en slaat een hand voor haar mond.

"Ga zitten," sist mijn vader. Zijn gezicht bezorgt me de rillingen, en ik laat me dan ook snel in een witte designerstoel vallen.

"Laat het me alsjeblieft uitleggen," prevel ik smekend.

Papa schudt met zijn hoofd, maar maman lijkt te twijfelen.

"Mijn dochter," verzucht mijn vader. "Hoe kon je zoiets nou doen? Ik ben zo teleurgesteld in je, Claire."

Shit. Shit, shit, shit.

"Het spijt me," zeg ik terwijl ik mijn hoofd laat hangen. "Het had niet mogen gebeuren. Dat weet ik."

"Waarom heb je zoiets dan gedaan, Claire?" sist maman woest.

"Het overviel ons gewoon." Met alle concentratie die ik in me heb probeer ik terug te denken aan het overlijden van het konijn van de buren, zo'n zes jaar geleden. Ik was er kapot van. Tranen vormen zich in mijn ogen. Yes, het lukt!

"We hebben geld zat!" sist papa woedend. "We geven je alles, maar dan ook alles wat je van ons vraagt. En nog flik je ons zoiets?"

"Weet je wel wat voor een reputatie dit ons oplevert?" vervolgt maman.

"Het is maar één keer gebeurt," zeg ik zachtjes. "Ik zal het nooit meer doen."

Eén of twee keer zoenen, wat maakt het uit. Zoveel verschil zit er nou ook niet tussen.

"Eén keer is al teveel, Claire! Wat denk je wel niet om zoiets uit te halen?" Papa begint inmiddels te ijsberen, en ik word er nerveus van.

"Ze zegt dat ze het nooit meer zal doen, Peter," zegt mijn moeder stilletjes. Hoop bloeit in me op terwijl ik haar vanonder mijn wimpers aankijk.

Papa barst in hysterisch lachen uit. "Je bent veel te goedgelovig," verzucht hij. "Als wij als ouders niet ingrijpen zal Claire alleen maar de verkeerde kant op gaan."

Oh shit.

"Ik had hem niet willen kussen, echt niet!" roep ik smekend uit. "Ik weet dat hij mijn leraar is, en juist daarom hoe fout het is. Het zal nooit meer gebeuren, ik zweer het op het graf van grand-mère!"

Papa houdt abrupt op met ijsberen en mama moet de leuning van de sofa vastpakken om haar evenwicht te behouden. Twee paar ogen kijken me verschrikt aan, alsof ze een geest voor zich hebben in plaats van hun dochter.

"Kussen?" stamelt mijn moeder. "Je- je leraar?"

Papa's gezicht begint langzaam rood aan te lopen en een kloppende ader verschijnt op één van zijn slapen.

"Ja," mompel ik van mijn stuk gebracht. "Wacht. Waar hebben we het over?"

Shit. Oh shit. Wat voor idioterie heb ik mezelf nu weer aangedaan?

Papa is nog steeds stil en rood als een tomaat terwijl mama begint te spreken. "Je vader is vanmorgen opgebeld door de politie. Ze hebben een melding gekregen van diefstal, en volgens hen sta jij op camerabeelden. Rode haarverf, zeiden ze."

Oh shit.

"Daar hebben wij het over," zegt papa kalm. "Maar waar had jij het over, Claire?"

Er komt een vreemd geluid uit mijn mond, en al het bloed begint uit mijn gezicht weg te trekken. Papa laat zich voorzichtig op de sofa tegenover mij zakken, en het gezicht van mijn moeder is nog bleker dan normaal. Haar ogen ontwijken me en haar kaak is gespannen.

"Ik," begin ik, maar de rest van de zin blijft ergens achterin mijn keel hangen.

Mijn oksels klotsen van het zweet. Dit is niet goed, dit is zo niet goed.

Papa laat zijn hoofd in zijn handen zakken. "Dit is toch niet te geloven," mompelt hij verslagen. "Waar ben je toch mee bezig, Claire."

Mamans zakelijke gezicht begint angstwekkend op me in te werken. Ze legt haar handen op haar heupen en kijkt me afstandelijk aan.

"Je had gelijk, Peter. Het gaat niet goed met onze Claire. Ze is de weg kwijt." Haar stem is toonloos, kil. Koud. "Claire, kijk me aan. Vanaf dit moment wil ik dat je vergeet wat je zojuist tegen ons verteld hebt. Geen woord hierover verlaat deze vier muren."

Langzaam knik ik. Mijn handen zijn klam, maar voelen koud aan. Evenals de rest van mijn lichaam. Die kou haalt het echter bij lange na niet als hetgene wat mamans stem beheerst.

"Toen je vader van de diefstal hoorde, was hij helemaal klaar met je. Hij had voor de zomer al een gepaste straf voor je in petto. Ik heb dat idee echter uit je vader kunnen praten, omdat ik wist dat ergens in het meisje dat hier voor ons zit nog mijn dochter zat. Maar nu ik dit weet ... oh Claire, waar is het mis gegaan?"

Mijn lip trilt. "Straf?"

Papa kijkt op. "Heb het lef niet om ons ook maar iets te verwijten, Claire. Je hebt dit allemaal aan jezelf en je losbandige gedrag te danken."

"We sturen je weg deze zomer. Het is maar beter als je een tijdje niet thuis bent, vooral niet in de drukte van de stad." Maman haalt diep adem. "Ken je je oom Fréderic nog? Mijn broer woont op het platteland ergens in België samen met je neefjes. Hij zal het vast niet erg vinden om zijn nichtje weer te zien. Wie weet kun je meehelpen op de boerderij, hoewel ik dat betwijfel."

Adem stokt in mijn keel. Mijn hart mist een slag. Mijn brein zendt een enorm alarm uit dat door mijn hele lichaam galmt.

Shit. Oh shit.

"Een hele zomer op een suffe boerderij?" piep ik wanhopig. In het vooruitzicht zie ik mezelf al een boodschappenlijstje schrijven met onder andere antidepressiva erop staan.

Nee. Ik weiger mee te doen aan de hysterische plannen van mijn ouders.

"We gaan hier niet over discussiëren, Claire." Papa's gezicht is wat minder rood dan voorheen. "Je gaat, punt uit."

Ik lach humorloos. "Jullie denken toch niet ik vrijwillig naar een of andere stomme schijtfabriek ga met een of andere rotoom die ik amper ken!?"

"Dan leer je hem kennen," zegt maman met een lieflijke glimlach.

Ik zou willen gillen van frustratie. In plaats daarvan sta ik op en storm richting de trap. Terwijl ik omhoog sprint roept mijn vader me na.

"Oh, Claire? Begin maar vast met inpakken. Je vertrekt morgen."