My Boy

I

I

ONA

"Miss Ona..."

Napalingon ako sa aking personal assistant. Napangiti ako ng makita ko ang malaking kahon na hawak niya. Ito na siguro ang gown na ipinagawa ko kay Sunako.

My eyes twinkle in desire ng makita ko ang eleganteng gown ng buksan ng aking assistant ang kahon. A long and flowing magenta tube dress. May mga maliliit na diamonds ito sa magkabilaang gilid ito na nagpapakita ng kurba. Napakaganda at napakahusay ng pagkakagawa ni Sunako.

I shook my head. Hindi ko pwedeng purihin ang gawa ni Sunako. Ayokong malaman niya na tuwang-tuwa ako at nagandahan.

She was my enemy and I am her worst nightmare. I devilishly smile. This is my way of revenge. Kukunin ko ang bagay na una pa lang ay akin na. My Kyohei!

I heard a knock. Bumukas ang pinto at sumungaw ang ulo ng aking assistant.

"Miss Ona, ready na po ba kayo?"

Tumango ako. Hinawakan ko sa magkabilaang side ang damit ko at sinimulan ng tahakin ang hallway. Nasa likod naman ang aking assistant at siyang nakaalalay sa akin.

Hindi ko maiwasan ang bumilib dahil sa ilang araw pa lang ay nagawa ni Sunako ang magtahi ng ganitong napakagandang gown.

Muli akong umiling. Hindi puwede ito. Baka kapag narinig ni Sunako ito ay lumaki pa ang ulo niya.

Habang naglalakad sa madilim na pasilyo na ang tanging ilaw ay dim lights. I felt shiver down my spine. My heart beats fast and my knees become jelly. Mariin ang hawak ko sa barandilya habang bumababa ng magarang hagdan.

Agad kong nakita ang taong naghihintay sa akin sa ibaba. Wala ng iba kundi si Kyohei. Nagtama ang paningin namin. Lumawak ang ngiti ko. May maliit siyang ngiti at kumikislap ang tsokolate niyang mata sa pagtama ng ilaw sa banda niya.

Nakaramdam ako ng saya. Flashback flooded back in my head. It was my seventh birthday.

I was playing with my doll, Kelly. I giggle when I saw my Kelly beautiful in her gown Mom bought to the mall. She was the mini me of my gown I wear.

"Sweetie, your visitors waiting for you downstairs," Mom yelled.

"Here I come!"

Binaba ko na ang suklay ni Kelly at nasa bisig ko lang siya na lumabas ng kuwarto. Nasa puno ng hagdan na ako ng makita ko ang maraming tao sa ibaba.

They wear elegant and sophisticated suits and dresses. I saw bunch of little people waiting for me at the nook of the grand staircase. On all the little people there, one of them catches my attention.

His blonde hair dramatically messy. He has a cute lips and small nose. His eyes are full of expressions and his fair complexion shouts masculinity.

Tinanggap ko ang nakalahad niyang kamay. Tinungo namin ang daan patungo sa ilang pares na naghihintay sa gitna na makakasama namin sa magsasayaw ng cotillion.

Napalunok ako ng maramdaman ko ang mainit na kamay ni Kyohei sa aking beywang. Napapikit ako ng maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa aking pisngi. Napakapit ako ng mahigpit sa balikat niya dahilan ng pagkawala ko ng balance.

Para akong nakalutang sa ere ng mga sandaling iyon. Nakaplaster ang malaking ngiti sa labi ko. Dinadama ko ang kakaibang pakiramdam na kasama ko si Kyohei. Hindi ako makapaghintay na sumapit ang takdang oras na maging akin na si Kyohei. Officially.

Yumukod ako at tinanggap ang pulang bulaklak ni Takenaga. Napangiti ako ng makita ko ang malapad niyang ngiti. I'm sure kasama niya ngayon si Noi.

Nakakaloko akong ngumiti sa kanya. Nahalata naman iyon ni Takenaga. Pumula ang pisngi niya. Napahalakhak ako.