Δεκατρείς λόγοι να πεις σ'αγαπω #MGWLL

Βαγγέλη μου...

Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 1996

Αγαπημένε μου,

Δεν συνηθίζω να γράφω γράμματα. Ωστόσο αυτή τη φορά το θεωρώ αναγκαίο να σου γράψω τι σκέφτομαι, πριν φύγεις, και να το έχεις φυλαχτό μαζί σου. Να μην ανησυχείς, να το διαβάζεις και να με νιώθεις δίπλα σου.

Σ'αγαπαω. Από τα βάθη της ψυχής μου.

Θα στο αιτιολογήσω κιόλας, περίμενε ντε!!

Σε αγαπάω για δεκατρείς λόγους που δεν σου είπα ποτέ μέχρι να φύγεις.

Ο πρώτος λόγος είναι γιατί με έκανες να νιώθω καλύτερα με το είναι μου. Θυμάσαι εκείνη την βραδιά που γυρναγαμε από την θεατρική ομάδα και σου έλεγα περί ανεκτικότητας? Δεν πίστευα λέξη τότε. Μέχρι τότε μόνο το μίσος είχα γνωρίσει και το μόνο που λάμβανα ήταν πόνος. Δεν ήξερα να εμπιστεύομαι ανθρώπους. Δεν ήξερα τι θα πει να ξυπνάς με ένα χαμόγελο... θυμάσαι τι είχε γίνει? Με έπιασες από το χέρι , με τράβηξες στην μέση του δρόμου και με πήρες αγκαλιά. Και έτσι απλά με έκανες να χαλαρώσω για πρώτη φορά, να ξεχαστω από την ζοφερή πραγματικότητα που ζούσα μέχρι τώρα. Μου ψιθύρισες λόγια- βάλσαμο για την ψυχή μου. Και μου φεροσουν τόσο ωραία... Όταν αποχαιρετηστηκαμε εκείνο το δειλινό μου είπες "θα μου λείψεις" και σου είπα "κι εμένα θα μου λείψεις" και το εννοούσα. Και όταν γύρισα σπίτι μου ένιωθα άλλος άνθρωπος. Γιατί ένιωθα πως κάποιος νοιάζεται...

... κι αυτός είναι και ο δεύτερος λόγος που σε αγαπάω. Νοιάζεσαι. Όχι μόνο για εμένα, ένα πλάσμα που δε το νοιάζεται ούτε η ίδια του η οικογένεια.  Νοιάζεσαι για όλους.  Μην αδικηθεί κάποιος. Μην είσαι λάθος απέναντι του άθελά σου. Θυμάμαι όταν είχαμε ανέβει πρώτη φορά στο σανίδι. Ή μάλλον όταν εσύ ανέβηκες πρώτη φορά στο σανίδι. Εγώ είχα κάνει την προηγούμενη φορά δοκιμαστικό, βασικά βοηθητική έπαιξα για μια φίλη που ήθελε να πιάσει τον ρόλο. Έπαιξα τον ρόλο που ήθελες. Ενθουσιαστηκες με την ιδέα του αυτοσχεδιασμου μου -γιατί δεν με ένοιαζε ο ρόλος, δεν μπήκα και πολύ στον κόπο να τον δουλέψω, μόνο κάτι να τραβήξει την προσοχή- και όταν ήρθε επιτέλους η σειρά σου, με ρώτησες αν μπορείς να δανειστείς την ιδέα μου. Με ρώτησες!! Μια ιδέα ήταν! Μπορούσες να την πάρεις, να την εξελίξεις, να την κάνεις δική σου. Ένα λιθαράκι βάζουμε όλοι μας για το καλό του έργου, δεν την κατοχύρωσα κιόλας με δίπλωμα ευρεσιτεχνειας!! Γέλασα και σου παραχώρησα όλα τα υλικά της ιδέας μου. Και μετά έκατσα να σε παρατηρώ. Ήσουν το ίδιο ευγενικός, το ίδιο δίκαιος με όλους. Ένας να έμοιαζε να νιώθει άβολα με κάτι, αμέσως να τον βοηθήσεις. Να αισθανόσουν ότι δεν πήγαινε κάτι καλά και θα το είχες διορθώσει με την δύναμη του μυαλού σου αν μπορούσες!! Βέβαια αυτό με βοηθάει να καταλάβω το γιατί έγινες γιατρός αλλά όχι το γιατί δεν έγινες δικαστής ή κάτι παρεμφερές που μπορεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.