Duae [Inactief]

1 (l)

Zijn volle lippen waren zachter dan ik me had voorgesteld, en zijn stoppels kriebelden opwindender dan ik had gedacht. Het gevoel van zijn lippen was overweldigend en smaakte naar meer.

Alex trok zich echter langzaam terug. Verlangend keek ik hem aan.

“Shit,” siste de man tegen zichzelf. “Sorry.”

Ik pakte zijn hand beet, die hij tot mijn opluchting niet terugtrok. “Nee, het is mijn schuld. Sorry. Laten we het vergeten. Ik zal niemand iets vertellen, Alex.”

De bel laat me opschrikken uit mijn dagdroom. De klas is bijna leeg wanneer ik mijn gedachten geordend heb.

Fien staat aan mijn tafeltje. “Hé, slaapkop. Ga je mee de zomervakantie inluiden? Ik heb thuis een fles champagne koud staan. Uit de wijnkelder van m’n ouders gejat.”

“Klinkt goed,” zeg ik snel terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap. “Ga maar vast, ik kom er zo wel aan. Ik moet alleen nog even iets aan De Vries vragen.”

Fien kijkt me fronsend aan. “Wat kan er mogelijk belangrijker zijn dan de vakantie?”

“Ga nou maar gewoon,” sis ik ongeduldig.

Mijn beste vriendin verdwijnt zonder nog een woord, en ik haal vlug een hand door mijn rode lokken.

Alex lijkt niet op te merken dat ik de laatste student in zijn lokaal ben. Op de puntjes van mijn tenen loop ik naar de voorkant van het lokaal.

“Alex?”

Donkere ogen kijken op in de mijne. Het is de eerste keer sinds de kus dat we met elkaar spreken. Naast de nietszeggende school gerelateerde vragen en antwoorden tenminste.

“Claire,” stamelt Alex zacht. “Hé. Alles goed?”

“Ja hoor. Ik wilde je alleen even een fijne vakantie wensen.” Onopvallend zak ik met één bil op zijn bureau. Alex kijkt er echter angstvallig naar.

“Dat is, eh, lief van je.” De man kijkt nerveus richting de uitgang van het lokaal. Plotseling loopt hij erop af en sluit de deur.

Hij lijkt stukken meer ontspannen wanneer hij terug is. Ondanks dat weet de jonge leraar schijnbaar niets te zeggen.

“Waarom doe je altijd zo nerveus wanneer ik in de buurt ben?” verzucht ik. “Ik zei toch dat we, dat ene, zouden vergeten.”

“Je hebt gelijk, het spijt me.” Alex drukt duim en wijsvinger over zijn neusbrug, alsof hij heel diep na moet denken. “Ik kan me wel voor mijn kop slaan, weet je. Ik zou mijn baan kunnen verliezen.”

Voorzichtig trek ik Alex’ hand omlaag. Hij laat het met een gespannen houding toe. “Het is geen misdaad om aan je gevoelens toe te geven.”

De man trekt zijn hand terug en begint voor het bord te ijsberen. “Wel als ik jouw leraar ben en jij mijn leerling.” De man woelt met grote handen door zijn donkerblonde haar. “Je was kwetsbaar en ik … ik heb me gewoon laten gaan.”

Ik spring op van het bureau en pak Alex’ bovenarmen beet. “Pijnig jezelf nou niet zo. Er is uiteindelijk toch helemaal niets gebeurd?”

“Dat weet ik,” verzuchten volle lippen. “Dat weet ik.”

“Wees dan ook niet zo hard voor jezelf,” zeg ik met een aanmoedigende glimlach.

Alex knikt nerveus. “Je hebt gelijk.”

Ik bekijk zijn gespannen kaak en vergrote pupillen. “Je gaat het niet loslaten, of wel?”

De man slaakt een diepe zucht en zakt neer op een tafeltje. “Claire, sinds die kus kan ik aan niets anders meer denken. Ik heb zelfs overwogen op een andere school te gaan werken. Het is alsof ik door een hel ga elke keer dat ik jou les moet geven. Alleen al de gedachte dat ik het volgende lesuur jouw klas voor m’n neus heb laat me al zweten.”

Ik onderbreek Alex’ paniekerige geratel. “Wacht, wat?”

De man kijkt me met schuldige ogen aan.

“Alex, je bent toch niet verliefd op me? Toch?” Langzaam kom ik dichterbij. Alex’ ogen glinsteren, net als toen in zijn auto. Verlangen kruipt samen met afkeer over zijn gezicht.

Wanneer ik voor hem sta stapt hij voorzichtig van de tafel af. De man torent boven me uit en ik word als een soort magneet door zijn blik aangezogen.

Voor ik het weet zijn Alex’ lippen nog het enige wat tastbaar is. Zijn armen omklemmen zich als een ijzeren greep om mijn middel en ik doe eindelijk waar ik al zo lang naar verlang. Met mijn handen door zijn prachtige bos haren woelen.

Ik weet niet hoelang we zo staan, maar het voelt veel te kort wanneer hij me plotseling loslaat. Verschrikt volg ik zijn blik.

Shit.

Fien staat in de deuropening van het klaslokaal, de deurklink in haar hand, haar ogen zo groot als koffieschoteltjes.