Duae [Inactief]

1 (l)

“Noem me maar Claire. Alleen maman noemt me bij mijn volledige naam.”

Onbewust waren we gestopt met lopen. Enkel één klein autootje stond nog op de parkeerplaats.

“Ik vind het wel mooi,” zei Alex oprecht. “Het heeft iets klassieks.”

Normaal had ik met mijn ogen gerold, maar dat voelde veel te kinderachtig. In plaats daarvan glimlachte ik naar Alex. Ik vroeg me af hoe oud hij was. Vast niet veel ouder dan ik met mijn zeventien jaar, niet?

Er viel een stilte waarbij we elkaar schaamteloos aanstaarden. Na een tijdje schraapte Alex zijn keel en keek zoekend om zich heen.

“Ben je met de fiets?” vroeg hij zacht.

Ik schudde mijn hoofd, waarbij ik mijn lange lokken over mijn schouders dwong. “Nee, ik moet een taxi bellen.”

Volle lippen vormden een ‘O’ waarna hij met zijn hoofd knikte. Donkere ogen keken me echter onderzoekend aan. “Weet je wat, anders zet ik je wel even af. Het is al laat.”

Maar al te gulzig ging ik op dat verzoek in. “Wat lief van je! Ik hoop niet dat je teveel van je normale route afwijkt?”

Voordat Alex kon antwoorden was ik al in de auto geglipt. Terwijl hij om het voertuig heen liep opende ik de knoopjes van mijn jas en controleerde hoe mijn haar en make-up zaten in het klapspiegeltje.

De rit, waarin Alex uitgebreid over zijn passie voor geschiedenis vertelde, was veel te snel voorbij. Het was heerlijk om schaamteloos naar zijn volle lippen te staren, omringd door een jonge laag stoppels. Ook was het erg verleidelijk om met mijn hand door zijn donkerblonde warrige haar te woelen, maar ik hield me in.

“Zijn je ouders er niet?” vroeg Alex oprecht verbaasd toen we voor onze lege carport stopten.

“Maman is over de grens voor haar werk en m’n vader zal wel bij één van zijn affaires in bed liggen.” Het rolde eruit alsof het doodnormaal was, en eerlijk gezegd was dat voor mij ook zo. Natuurlijk klonk dit voor brave Alex de Vries als een schrikwekkende situatie waarbij ik hoe dan ook als depressieve tiener zou eindigen.

Zijn ogen waren groter dan normaal, zijn volle lippen hingen enigszins los van elkaar. Ik draaide me grijnzend naar de man toe.

“Sorry, volgens mij heb ik je een hartverzakking gegeven.” Mijn speelse lach liet zijn gezicht ontdooien.

Alex sloot zijn mond en keek kort naar het stuur onder zijn handen. “Het spijt me. Dat je in deze situatie zit.”

Ik draaide een pluk haar om mijn vinger. “Ach, ik ben het gewend. Geen zorgen, Alex, ik red me wel.”

Iets glinsterde in zijn ogen toen ik hem bij zijn naam noemde. Het riep een verlangen in me op, en iets binnenin me zei dat hij hetzelfde voelde.

“Heb je een l-leuke avond gehad?” stamelde de donkerblonde man plotseling.

Hij was verlegen, wat schattig. “Ja hoor. Ik vond het vooral fijn om met je gepraat te hebben. Onze school heeft meer leraren als jij nodig.”

“Dank je, Claire,” mompelde hij met een schaapachtige glimlach. “Ik, eh, ik zal maar eens doorgaan. Het is al laat.”

Alex maakte echter geen enkele aanstalten om de auto te starten, en ik evenmin om uit te stappen. We staarden daar maar naar elkaar, als twee idioten die zich in probeerden te houden.

Uiteindelijk was ik degene die als eerste naar voren boog. Ik proefde heel voorzichtig het puntje van zijn bovenlip, totdat hij zijn mond dichter tegen de mijne aandrukte.