Aklını yitirmek değil midir seni aşkla sevmeyen, tutkuyla bağlı olmayan birine inadına tapınmak?
Yoksa aşk mı diyorlardı bu çıkmaz sokağa?
Mantığın her safhasını saf dışı edebilecek kadar güçlü olan bu duygu fırtınası neden dur dediğinde durmaz?
Hadi başla demekle başlamadığı için mi?
Bu kadar kontrol dışı bir hissiyat, sanki kainatın en güçlü olgusu gibi. Paralaya paralaya, yora yora diz çöktüren ve sarp bir kayalığa ayak bileklerinden prangalar vurarak seni terk eden.
Güçsüzlüğün, tükenişin, kayboluşun manifestosu mudur aşk?
Niye? Neden bu kadar gaddar? Yoksa bizi aşk terimiyle adlandırılmış kocaman bir kafesin içine tıkıp acılarımızdan haz duyarak bizimle oynayan ve sıkılınca kafesin kapısını açıp bizi boşluğa salan şımarık bir tanrının fantezi oyuncağımıdır aşk?
Bilmiyorum. Bilsem yapar mıydım hiç?
