Si Introvert at Extrovert

Scene 22

"Will go ahead now", sabi ni Mico sa kanila. Hindi man lang niya tinapunan ng tingin si Jenica.

Ngumiti na lang ako sa kanila saka nagpatianod sa paghila ni MIco sa akin.

"May mga friends ka pala?", I said pero alam ko sa sarili ko na I am referring Jenica. Hindi ko alam pero parang may iba talaga sa kanila.

"Silly. Anong tingin mo sa akin anti-social?"ngumiti lang ako ng pilit sa sinabi nya. Something is bothering me.

Mabuti na lang at busy si Mico sa pakikipag-usap sa isa sa mga crew ng foodcourt para sa tanghalian namin kaya hindi niya napansin ang pananahimik ko hanggang sa nakarating kami sa exclusive na kainan na nasang dulong bahagi ng foodcourt. Exclusive kasi silang mga Montalbo lang ang nakakagamit nito.

"Spill it", maya-maya ay sabi ni Mico ng nakaupo na kami sa loob ng kainan.

"Huh?"

"Do you think na makakain ka ng husto kapag ganyang may iniisip ka?", ganun na ba nya ako kakilala?

"Ahmmm Mico kasi, I never thought that you and Jenica knew each other?", I really don't know why it bothers me.

Nagtaka naman ako ng nakita ko siyang nakangiti. May dapat bang ikangiti sa sinabi ko?

"So that's your way" simpleng sabi nya na nakangiti pa rin.

"Way?" clueless talaga ako sa pagngiti at sa sinabi nya.

"Of being jealous", nanlaki ang mata ko sa tinuran ni Mico.

"Nuh I'm not jealous Mico", medyo may pagka-defensive na sabi ko.

"You are", oh God what's with his smile. Gusto ko sanang mainis sa pagsasabi niyang nagseselos ko pero dahil sa nagniningning niyang ngiti ay hindi ko magawa.

"Hindi nga..", nakapout kong sabi para pigilan ang ngiti ko. Wala naman kasing tinutukso na natutuwa di ba?

"As much as I wanted for you to be jealous, it's better that you won't. Jenica and I were not close as we are right now. You are way too special than her.", ng narinig ko ang sinabi niya ay hindi ko na napigilang ngumiti.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Like it?", tanong sa akin ni Mico ng nakabalik na kami sa kanila pagkatapos naming mananghalian.

"OMO! Ang ganda" parang bata akong napapalakpak sa harap ng Christmas tree nila na nasa gitna na ngayon ng sala nila.

Hindi ko man talaga nakikita ng malinaw ang lahat ay alam ko na ang ganda ng puno.

"Thank you" sabi ko sa kanya. Medyo disappointed nga lang ako kasi hindi ko nadala ang camera ko.