Başımı salladım yalnızca.
Bi sessizlik oluşmuştu.
Tam ne desem diye düşünüyordum ki telefonumdan gelen mesaj sesiyle sıçradım.
Banyoda olduğumuz için ses yankılanmıştı.
Parmağımla damağımı yukarı çektim.
Her korktuğumda yaptığım saçma bir hareketti işte.
Yeliz'e komik gelmiş olacak ki gülmeye başladı.
Ben de ona dönüp gülümsedim.
"Of özür dilerim. Sinirlerim bozuldu da..."
Gülmesini durduramıyordu.
Bu sık yaşadığım bir durum olduğu için sesimi çıkarmadım.
Sadece gülümseyip başımı salladım.
Bu arada mesaja bakmak aklıma yeni gelmişti.
Telefonu cebimden zorlanarak çıkardım.
Ah şu dar pantolonlar!
Mesaj Ezra'dandı.
'Dersin bitti mi küçük hanım?'
Kendimi acaip suçlu hissettim.
Efelerdeyim desem kesin küsecek, kızacaktı.
'Bir arkadaşımın bir sorunu varmış da onunla ilgileniyorum canım. Sonra ben seni arasam olur mu?'
Bu cümlede yalan gören var mı?
Tam olarak açıklamasam da doğru söyledim.
Hani yemin etsem başım ağrımaz derler ya aynen o durum işte.
Üstü kapalı cümleler kurduğumu biliyordum.
Ama yalan yok.
'Tamam canım. İşin bitince ara mutlaka. Bu arada o arkadaş Helin mi?'
'Ararım :) Hayır.'
Kim diye sorma Ezra lütfen.
Gözlerimi kapamış içimden bunu geçiriyordum.
Sonra koluma dokunan elle irkildim.
"Alina?"
Doğru ya Yeliz.
Güldüm tabi.
Çünkü çok şaşkın bakıyordu.
"Bir tür totem yapıyordum da."
"Nasıl bir şey?"
"Istediğin şeyi içinden tekrarlıyorsun. Gözlerini kapatıp hafif sallanıyorsun."
Söylerken saçmalığını fark ettim ve sonlara doğru güldüm.
Sesli dile getirmeseydim gayet mantıklı duruyordu bence.
"Hmm işe yarıyor mu peki?"
Telefonuma baktım. Ezra'dan mesaj yoktu.
"Yüzde 90."
Gözlerini kapattı ve sallanmaya başladı.
Gözlerini açtığında kapı tıklatıldı.
"Bunu istememiştin di mi Yeliz?"
İkimiz de gülmeye başladık.
İçinden bu kadar basit bir şey geçirmeyeceğini tabi ki biliyordum ama kızı biraz daha güldürmek istiyordum.
Yaşadıkları kolay değildi.
Hem de hiç.
"Hey, siz kızlar oradan çıkın ya da beni de aranıza alın. Sıkıldım burda oturmaktan."
39.Bölüm
Start from the beginning
