(MARA POV)
ang buhay ko ngayon hindi ko alam kung saan papunta,may pera ako,may bahay,humihinga,may sikat na kompanya,ngunit walang pamilya... kaya ngayon hindi ko alam kung anong pwedeng gawin kung hindi nagmumukmuk sa kwarto,gumagala kung saan dalhin ng mga paa ko,tumatambay ako sa lugar na tahimik at hindi ko alam kung may nakakaalam sa lugar na ito maliban sa akin....ngayon andito ako sa kwarto walang magawa nangangalumbaba sa may bintana nakatingin sa malawak na garden na puno ng bulaklak..
"malayo na naman ang iniisip mo: (manang)
"oh! manang ikaw pala: (mara)
"iniisip mo na naman ang kapatid mo ano? "
"tama ka manang,kahit dalawang taon na ang nakalipas ...hindi ko parin sya makalimutan"
"bakit hindi ka ma~masyal sa labas ng maging masaya ka naman kahit kaunti."
"salamat nalang manang,pero kahit anong gawin ko,kahit saan ako pumunta ,kahit anong bilhin ko,parang hindi parin ako magiging masaya..."
"may paraan pa para maging masaya ka..."
"ha? ano yun...? "
"maghanap ka ng taong magmamahal sayo."
"nagpapatawa ka ba manang? "
"hindi seryoso ako"
"parang wala namang taong magmamahal sa akin."
"wag mong minamaliit ang sarili mo... may pera ka,nasa iyo na ang lahat ng kailangan mo,matalino ka,maganda at mabait."
"ngunit wala po talagang magkakagusto sa isang tulad ko..."
"matanong lang kita,ano ba ang gusto mong gawin?gugugulin mo nalang ang buong buhay mo sa pag~iisa at pangungulila? "
"hindi ko po alam ...at iwan ko pokung magiging masaya pa ako.."
"bahala ka kung anong gusto mo.. pero sana naman maging masaya ka,alam mo ba ang bilin ng mommy mo bago sya nawala."
"si mommy? "
"oo,sabi nya wag ko daw kayong pababaya~ang maging malungkot at wag ko daw kayong iwan dahil kung ano ang nararamdaman nyo,ay nararamdaman nya rin... at ayaw nyang mangyari yon,"
"salamat manang ha! kasi kahit na gusto ko ng mawala sa mundong ito,andyan ka parin para ipaalala sa akin ang mga masasayang nangyari sa akin at kahalagahan ko sa mundo para mabuhay"
at yakap ang nagpapagaan sa loob ko galing kay manang na siya lang ang nakakaintindi sa nararamdaman ko,habang wala akong magawa sa bahay pumupunta ako sa isang punong tambayan ko at doon nalang ako matutulog hanggang sa gumabi at oras na para umuwi ,pag lumalabas ako ng bahay palagi akong naka jacket,naka sumbrero at naka salamin dahil kasi sa kumpanya namin maraming mga kakumpetensya ang may galit sa akin at gusto akong patayin....iwan ko ba kung hanggang saan at hanggang kailan ako mabubuhay ng ganito,minsan nga iniisip ko kailangan ko pa ba talagang mabuhay??
isang araw,wala akong ginagawa ang kompanya kasi andoon ang CEO at ayukong guluhin ang nagtatrabaho kahit anong gawin nila basta mapatakbo lang nila ang kumpanya ng maayos wala na akong paki~alam,ngayon andito ako sa punong tambayan ko,nagsimula na akong pumikit at matulog na parang walang paki alam sa mundo...ng biglang
BBBLLLAAAGGGGGG!!!!
"aray, ang sakit nun ah! "
may bumagsak na sanga at sapul sa ulo ko talaga,tumingala ako sa puno at may nakita akung gumagalaw sa taas,parang isang tao kaya sinigawan ko siya....
