Otobüsteki Yakışıklı

×...Aç Mı Bırakıyorlar?...×

Abimi tanıyorum.

"Doğum günümü kutladık." abim bir süre salak salak suratıma baktı. "Çak." Ozan'a bakıp gülümsedim ve kaldırdığı eline vurdum. "Cidden, zekanıza ekmek mi bandınız?" Melisa ablada dahil herkes güldü.

"Siz nasıl geldiniz?" abim hınzırca güldü.

"Arabayla" gözlerimi devirdim.

Zekiliğimiz üstümüzdeydi. Bu sefer sadece abim güldü. Bizi es geçip Melisa ablaya döndü.

"Ciddi misin? Senim bu bir kaç ay sonraki kocanın espirisine gülmen lazımdı."

"Evet. Bende görümcemin espirisine güldüm." abim gülerek Melisa ablaya daha çok sokuldu.

Sonra onlar aralarında çocuk ismi tartışmaya başladılar. "Erkek olursa mafya koyalım mafya babası olmak istiyorum." Melisa abla abimin kafasına hafifçe vurunca gülmeye başladılar.

Ozan'a döndüm. Gülümseyerek onlara bakıyordu. Sonra bakışlarımı hissetmiş gibi bana dönüp göz kırptı. Gülümsedim, gülümsedi.

"Bence ayrılalım, abim seni öldürebilir."

"Abin bana işkence yapsa yine ayrılmam. En azından abin yüzünden." hiç yapmadığım bir şeymiş gibi gülümsedim. "Şimdi böyle romantoş romantoş sonra öküzlüğe başlıycan dimi?"

Güldü.

"Bak öküzlük demişken aklıma geldi. Hiç mi pantolonun yok senin? Ne bu etek?!" abimler duymazdı ama yinede sessiz gibi konuşuyorduk.

"Yıkanıyor Ozan!" dudaklarımı sıkıştırdı. "Sus, haksızsın." gülümseyerek gülen sevgilimi izledim.

×××××××××××××

Son derece mutlu bir şekilde eve geldim.

Evet tek geldim çünkü abimler akşam için yemeğe çıkmışlardı. Salona girdiğimde annemler sanki gelmemi bekliyorlarmış gibi ciddiyetle bana bakıyorlardı.

Ah harika! Birde bunlar var. Tek kaşımı kaldırıp bende bakmaya başladım.

"Nerdesin bu saate kadar?!" kolumdaki saate baktım. Saat 10'du.

Ve evdekiler Ozan'ı bilmiyorlardı.

"Ozan'laydım. Çün..."

"Bir de bana diyene bak! Kendisi karşı komşusu ile fingirdeşiyor! Ozan ile konuşmayı kesiceksin Lara! Doğum gününde onun evinde olduğu bilmiyorum mu sanıyorsun?! Senin bu yıl sınavın var çalışman gerekirken neler yapıyorsun!" gözlerim yavaş yavaş dolmaha başladı.

"Anne saçmal..."

"Kes sesini! Konu kapanmıştır!" gözlerim tamamen dolduğunda odama koştum. Lafları ağırıma gitmişti. Çantamı köşeye atıp cebimdeki telefonu çıkardım.

Ozan ile konuşmayı kesiceksin...

Ozan'ı aramakta tereddüt etsemde yine aradım. "Güzelim?" Ozan'ın sesini duymam ile ağlamaya başladım. "Ozan?"

"Ne oldu?" sesi endişelenirken keşke aramasaydım diyordum. Endişelendirmiştim ve hoşuma gitmemişti.

Annem ciddi görünüyordu.

"Annem hık artık seninle görüşmemi istemiyor!" yatağa oturup kafama yastık bastırdım. "Lanet olsun Lara ağlama. Sakin ol. Pijamalarını giy yatağa yat,üzerini tam ört, kucağına yastığını al ve uyumaya çalış. Annen değil, sizin sülale gelse bundan sonra seni elimizden alamaz."

Ozan'ın sesi acayip rahatlatıyordu.

"Kapat ben arıycam ben arayana kadar giyin ve yatağa uzanmış ol. Şuan perden açık onu kapat öyle giyin. Arıycam ben seni." kafamı olumlu anlamda sallasamda göremeyeceği yeni basmıştı.

"Tamam." ikimizde kapattığımızda ilk gidip perdeyi kapadım sonrada pijamalarımı giyip saçımı topuz yaptım.

Annemin kelimeleri hâlâ aklımdan çıkmıyordu.

Yatağa girip üzerimi örttüğümde Ozan aramıştı.

"Gözlerini kapat ve sadece beni dinle."

"Tamam." derin nefes aldığını duyduğumda ağlamaktan ıslak gözlerimi kapattım. Ozan'ın çok sevdiğim sesindeki melodileri dinlerken gözlerim kapalıydı.

En sevdiğim müziklerden birini söylerken her şeyi unutmuş kendimi Ozan'a bırakmıştım.

Şarkı bittiğinde uykuya geçmiştim. Ama son duyduğum cümleler Ozan'a yakışır şeyler di yine.

"Ben her zerrene muhtaçken, insanlar seni nasıl üzebiliyor?"

Saygı çerçevesinde olan her yoruma açığım.

Eeeeeeeeee... Nasildii? Bence sonu güzeldi djdnxbd tam Ozan style nxndnc

Whatsap grubu için özelden mesaj atmanız yeterli olacaktır. 💙💞😻

Sizleri seviyorum. Iyi zamanlar 💞