İkizlere Bakıcı Aranıyor! |KİTAP OLDU

❄️0.3

Sizleri özledimm!

Yorumlarda konuşabiliriz.♥️

Şimdi ne yapacaktım?

Yüzümü saklayıp o indikten sonra asansörden inmek mi yoksa mecbur olduğum için gidip iş görüşmesi için şansımı denemek mi?

Ben nasıl kurtulacağımı düşünürken birden çalan telefonum hiç şansım kalmadığının habercisiydi. Kafamı iyice diğer tarafa çevirip telefonumu sessize alırken bir an önce asansörden inmeyi diliyordum. Sonunda duran asansörün sesiyle hiç arkama bakmadan hızla yürümeye başladım. Tam köşeyi dönüp gitmeyi düşünürken kolumdan tutulmasıyla yerimde öylece kaldım. Arkamı dönmeye cesaretim yoktu.

"Benimle geliyorsun." deyip kolumu bırakan sesi anında tanımıştım. Asansöre binip kaçsam bulur muydu?

Bu fikir mantıklı gelirken bakışlarım asansöre kaydı ve hayal kırıklığına uğradım. Asansörler 1. ve 2. katlardaydı yani bekleme gibi bir lüksüm yoktu.

"Asansörlere şimdi binemezsin Doğa. Konuşmamız lazım."

"Konuşacak bir şeyimiz yok."

Dönüp suratıma bakması ile söylenerek arkasından yürümeye başladım. Bunu neden yaptığımı bilmiyordum sanırım söyleyeceklerini merak ediyordum. Özellikle mümkünse benden özür dilediği kısımları.

Odayı görünce şaşkınlıkla kapıda kalmıştım. Her yer camlarla kaplıydı ve bütün şehir ayaklarınızın altında gibi duruyordu.

"Gel hadi. Bütün gün orada duramazsın." demesiyle önümde duran koltuğa oturdum ve sessizce beklemeye başladım.

"Öncelikle burada ne işin var?"

"Bana soru soracak konumda olduğunuzu düşünmüyorum ayrıca anlatsam da inanmayacağınız için öyle bir zahmete girmeyeceğim. Söyleyeceğiniz bir şey yoksa ben gidiyorum."

Ayağa kalkıp odadan çıkacakken söylediği şey ile olduğum yerde kaldım.

"Eve dönmeni istiyorum."

"Beni suçladığınız şeyi unuttunuz sanırım."

"Haklısın hatalıyım bazı konularda fazla sinirli olabiliyorum. Seni öyle görünce... Bir anda gözüm hiçbir şeyi görmedi."

"Eşiniz nerede?"

Bir anda ağzımdan kaçan soru ile şaşkınlıkla bakarken yere bakan bakışlarını bir anda bana çevirmesi ile kendimi yanlış bir şey yapmış gibi hissetmem kaçınılmazdı.

"Bak dün ki olay için üzgünüm ama kişisel sorularına cevap verecek değilim. Sen de istersen ben yanlışımı kabul ediyorum ve bu yüzden dönmeni istiyorum. Eğer kararın olumlu olursa kızlar şirkette 2.kattalar onları da alıp kapıdaki şoförle eve geçebilirsiniz."

Bunu söylerken önündeki bilgisayardan gözünü ayırmıyordu. Odadan sessizce çıkacakken arkamdan söylediği cümleyi de duymuş ve çıkmıştım.

"Bir özür beklediğini biliyorum ve haklısın özür dilerim."

Bu işe ihtiyacım vardı ve aramızdaki diyalogları kısa tuttuğum sürece bir sorun çıkmazdı değil mi?

2.katta kızları sonunda bulduğumda yanlarında bezmiş bakışları ile bana bakan kadınla göz göze geldik. Heyecanla "Onları mı almaya geldin?" diye sorarken "Evet." dedim.

Çaresizce sorduğu soruya şaşkın bir şekilde cevap verirken olayı anlamıştım. Kızlar sevmedikleri kişileri kendinden uzaklaştırıyorlardı ve bunun zekice bir yolunu buluyorlardı. Onları da alıp şoförle eve dönerken bir sürü soru sormuşlardı.