Öncelikle okuyan ve voteleyen herkese bol tesekkürlerimi sunuyorum.Giriş bölümü biraz kısa ve saçma oldu ama bu bölümde kızı daha iyi tanıyacaksınız :)
Keyifli okumalar <3
~~~~~
Dünden beri hazırlamaya çalıştığım bavula tekmeyi geçirdim.Tekmeyi geçirmemle çıkan ses odaya annem ve babamı getirmişti.Annem yere saçılan eşyalarımı toplarken"Young Gi ne yapıyorsun böyle?"dedi."Ne yapıyora benziyorum?"dedim keskin bakışlar atarak.Ellerimi cebime koydum ve"Ben arkadaşlarıma gidiyorum uçak saati gelene kadar bavulum hazır olsun!"dedim ve ağır adımlarla merdivenlere yöneldim.Dış kapının yanındaki dolaptan ceketimi aldım ve evden çıktım.
Ah!Sonunda özgürlük!Daha ne kadar dayanacaklarını merak ediyordum doğrusu!Neyse ki çok uzun sürmedi ve beni koreye göndermeye razı oldular.Ben bunları düşünürken 'bizim mekan'a yaklaştığımı fark ettim.Tam kapıdan içeri girecekken telefonumdan çıkan sesle bir iki adım geriledim.Simdi tam sırasıydı zaten.Arayanın kim olduğuna hiç bakmadan telefonu açtım.
"Ne var?"diye sitemli bir ses çıkardım.
"Ooo bizim bücürük büyümüşte abisiyle bağırarak konuşuyor!"dedi yıllardır duymayı istediğim ses.
"Abi!"diye mutlu bir çığlık atınca abimin telefondan 5-6 cm uzaklaştığına yemin edebilirim.
"Söyle bağırmamanı söylemiştim sana insanları sağır edeceksin!"dedi.
"Abi,önemli bir şey mi oldu?Neden aradın?"dedim bozuntuya vermeden.
"Bugün geliyorsun ama ben seni havaalanından alamıycam"dedi
O an yüzüme kocaman bir sırıtış yayıldığına eminim."Tamam benim için hava hoş.Hem Seoul de gezmiş olurum!"dedim heycanla.Nedense bu tür duyguları sadece abimle konuşurken yaşıyorum.
"Hayır Young Gi!Seni alması için arkadaşımı göndericem."dedi
O bunu dediğinde aynı zamanda yüzüme çok nadir yerleşen sırıtışı silmiş oldu."Abi ben büyüdüm çocuk değilim!Kendi başımın çaresine bakabilirim!"dedim.
"Eger tek başına gezmene izin verirsem eminim ki 2 saate kalmaz bütün Seoul ü yerle bir edersin!"dedi.Tamam buna bir şey diyemem çünkü haklı çoğu konuda olduğu gibi.
"Tamam peki"dedim başka ne diyebilirdim ki?
"Seni seviyorum bücürük!"dedi abim.
"Bende"dedim sadece.Aslında benim gibi bir duygusuz için bu bile fazla!Telefonumu tekrar cebime koyduktan sonra 'bizim mekan'a girdim.Burası sizin sandığınız gibi kötü bir yer değil.Arkadaşlarımla arada buluşup sohbet ettiğim bir yer sadece.Beni görür görmez etrafımı saran Elena ve Jess e elimle 'oturun' işareti yaptığımda ikiside yerlerine kuruldular.Bende cool bir tavırla Sam in yanına geçtim.Bu çocuğu seviyorum.Hemen yanlış anlamayın o manada değil.Adamın dibidir kendisi.Hiç bir kıza yan gözle bakmaz.Herkes soru dolu gözlerle bana bakıyordu.Bir cevap vermemi bekliyorlardı.
Gözlerimi kaçırarak"Ben artık gidiyorum.Liderliğimi ise Sam e bırakıyorum.Bundan sonra lideriniz o!"dedim elimle Sam i göstererek.
~~~~~
"Tamam Jones artık gidebilirsin!"dedim karşımda dikilen şoföre."Olmaz hanımefendi.Annenizden emir aldım."dedi peşimden gelirken."O yalancıyı dinlemek zorundamısın?"dedim."Bu benim görevim hanımefendi"dedi muzip bir gülümsemeyle.Arkamı döndüm ve "Ben sana annemin verdiği maaşın 2 katını versem peşimi bırakırmısın?"dedim yalvaran gözlerle.O ise"Hayır!"dedi.Tekrar önüme döndüm ve yürümeye başladım.Uçağın giriş kapısına geldiğimde durdum ve Jones a sarıldım.Tünele benziyen şeyin içinden geçerken Seoul de ne yapacağımı düsünüyordum.Acaba Bay Ayıcığa rastlarmıydım?
~~~~~
Ah!Belim çok ağrıyor.Gerçekten Los Angels dan Seoul e kadar uyudum mu ben?Young Gi yeni bir rekor kırdın!Etrafımdakileri hiçe sayıp uçağın kapısından çıkan ilk ben olmak istiyordum ve başardım da!Herkesin yöneldiği kapı yerine kestirme olarak düsündüğüm ve beni abimin arkadaşından kurtaracağını umduğum kapıya yöneldim.Hiç kimsenin beni fark etmemesini umarak koridorda yürümeye başladım.Bir süre sonra cidden buranın kestirme yol olduğunu ve bavulları beklenen yere çıktığını anladım.Bende normal insanlar gibi (?) bavulumu beklemeye başladım.O sırada bir el beni kolumdan kavradı ve çekmeye başladı.Bu da kimdi böyle?
