Sadako's First Love

Chapter 22.

"n-nagbreakfast k-ka na?" tanong ko sa kanya. "hmmm hindi pa nga eh, balak ko sanang yayain kita sa labas magbreakfast kaya maaga kitang sinundo."

"ahh ehh" naiilang pa din ako sa kanya kahit na..boyfriend ko na siya? O///o ang landi ko.

"hehehe ayaw mo ba? Ayos lang" sagot nito.

Parang na-disappoint siya sa sinabi ko. hays. Epic fail ka Amiko.Act right sa harap ni Rupert will you? Isipin mo na lang si Francis siya.

Pinagmasdan ko ang mukha ni Rupert na nakatingin sa mga pictures sa wall.

O///o ang layo niya kay Francis, isa siyang angel pero si Francis... -___- ewan ko dun kung ano siya tsaka bakit ko ba ikukumpara si Rupert sa tukmol na yun.

"ipaghahanda na lang kita ng breakfast" straight forward kong sinabi sa kanya. Medyo nagulat naman siya sa sinabi ko at biglaang napatingin sa akin mula sa wall.

Hinintay ko ang magiging reaction niya. Pero ngumiti lang siya sa akin.

"hehehe sure Amiko."

(*o*) ewan ko ba pero kinikilig ako sa ngiti pa lang niya. Ang landi ko. >__<

Pumunta na kami sa kusina at naupo na siya sa dining table. Dati si Francis lang ang pinagluluto ko ng ganto kaaga pero ngayon, di ko expected na boyfriend ko pa. >---< nakakainis naman, kinikilig ako.

Naghanda na ako ng makakain namin for breakfast, kailangang masarap 'to baka mamaya masuka na lang siya sa lasa. Simple lang naman 'to French toast lang naman 'to tsaka ham cheese roll. ^__^

"ito..." inilapag ko sa harap niya ang breakfast namin pero yung mukha niya, parang takang-taka.

"may, problema ba?" nahihiya kong tanong dito. Pero ngumiti lang 'to at sinabing...

"you really like my mom, kanina pinagmamasdan kita at parang ikaw na ikaw siya."

O///o di ko alam ang sasabihin ko.

"someday, you will meet her..." napayuko na lang ako. "tara upo ka na and let's eat" he said while smiling at me.

Habang kumakain kami, bigla niya akong tinanong.

"Amiko, where's your parents? Bakit mag-isa ka lang dito?" nabigla naman ako sa tanong niya na may marka ng pagkawindang sa aking mukha sa sinabi niya.

"hehhhe sorry, I just wanna know you more about you..." pahabol nito.

"a-ayos lang, wala na ang mama ko, she died when I was in grade school, kami na lang ng papa ko ang naiwan sa bahay. My mom died because of suicide. Since that day, wala na akong kinausap sa buong buhay ko. My dad work abroad para maging maayos ang buhay naming dalawa. Kaya wala din siya dito. I can handle myself naman."

Naging seryoso naman ang mukha ni Rupert sa mga narinig niya.

"im sorry Amiko"

"heheh ayos lang...ikaw? Nasan ang mama at papa mo?" tanong ko dito.

"My mom, nasa bahay lang siya, since nung umuwi siya from England 5 years ago. Then my dad is so busy sa mga business namin. ipapakilala kita pag umuwi ang dad ko dito" he said happily.

Kumain lang kami hangga sa matapos. After nun, nagshower na ako at nagprepare sa school at sabay na kaming pumasok. Nakakawindang nga dahil magkatabi kami sa backseat ng kotse niya.

Pero ang mas nakakawindang, nung hawakan niya ang kamay ko habang nasa byahe kami going to school.

O///o Amiko, ang landi mo, reremind lang kita.