Καθώς προχωράμε, η Έμμα σπάει τελικά τη σιωπή και λέει: «Ξέρεις, έχω την εντύπωση ότι ο Σέιν έχει αλλάξει τη συμπεριφορά του απέναντι σου.»
«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?» ρωτάω σχεδόν αδιάφορα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Έμμα προσπαθεί να με προξενέψει με κάποιον και συνέχεια ρίχνει υπονοούμενα για εμένα και τον Σέιν, αν και στην πραγματικότητα η σχέση μας είναι καθαρά φιλική. Εξάλλου, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τον δω ποτέ αλλιώς. Θέλω να πω για πολλά κορίτσια είναι ωραίος, απλά εγώ είμαι παράξενη σε αυτά τα θέματα.
«Να μωρέ, είναι που όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο μέσα στις διακοπές όλο για σένα με ρωτούσε. Και συνέχεια, τι κάνει η Έιπριλ και πώς περνάει, πού είναι και κάτι τέτοια. Πώς και δεν μιλήσατε δυο βδομάδες?»
Διστάζω για λίγο. Η αλήθεια είναι ότι με τις βλακείες και τα όνειρα που σκεφτόμουν όλο το Πάσχα δεν αξιώθηκα να πάρω ένα τηλέφωνο τον φίλο μου.
«Εμμ δεν έτυχε. Αλλά μην βάζεις ιδέες στο μυαλό σου πάλι για προξενιά. Το ξέρεις ότι δεν παίζει τίποτα με εμένα και τον Σέιν»
«Απλά μην είσαι πολύ απότομη μαζί του, οκέι?»
«Τι σ’ έπιασε ξαφνικά και υποστηρίζεις έτσι τον Σέιν? Κάνεις λες και είναι κανένα ανυπεράσπιστο!» Και θα συνέχιζα το κήρυγμα αν το μάτι μου δεν έπεφτε σε μια τεράστια επιγραφή ενός καινούργιου καφέ με όνομα «Απαγορευμένη συνάντηση».
«Ενδιαφέρον καφέ» , συνεχίζω. «πότε άνοιξε?»
Η Έμμα κοιτάει το καφέ με την ίδια έκπληξη που το κοιτάω κι εγώ. «Πρώτη φορά το βλέπω. Και νόμιζα ότι δεν ήταν καιρός για καινούργιες επιχειρήσεις. Πού ξέρεις μπορεί τελικά να ανακάμψει η χώρα μας!», λέει. Ω, ναι. Αυτό είναι σίγουρο, σκέφτομαι. Αλλά αυτό που μου κάνει εντύπωση στο καφέ δεν είναι ούτε το όνομα, ούτε η επιγραφή, αλλά το λογότυπό του. Ένας άγγελος με χρυσά φτερά να κοιτάει ακριβώς κατά πάνω μου. Θα ορκιζόμουν ότι είναι ο ίδιος με του ονείρου αλλά στο τέλος θα αρχίσω να πιστεύω ότι είμαι παρανοϊκή.
«Πάμε μέσα?» λέει η Έμμα διακόπτοντας τους προφανώς πολύ λογικούς συνειρμούς μου.
«Αμέ»
Μετά από μία ώρα άσχετης συζήτησης για τον Όλιβερ, το καιούργιο αγόρι της Έμμα και τη σχέση τους (η οποία είμαι σίγουρη δεν θα κρατήσει πάνω από μία εβδομάδα), αποφασίσαμε να επιστρέψουμε σπίτι.
«Άντε Έιπριλ πού είσαι τόση ώρα? Ανησύχησα»
Αυτή φυσικά ήταν η υπερπροστατευτική μητέρα μου. Αλλά δεν με πέτυχε σε πολύ καλή στιγμή μετά τη συζήτησή μου με την Έμμα οπότε επιλέγω να την αγνοήσω και να κατευθυνθώ προς το δωμάτιό μου.
Για κάποιο λόγο νιώθω τόσο κουρασμένη, ώστε με το που πατάω το πόδι μου στο δωμάτιο πέφτω στο κρεβάτι. Βέβαια, ύπνος δεν με έπαιρνε. Λίγο το υπονοούμενο της Έμμα για την «εξελιγμένη» σχέση που θα έπρεπε να έχω με τον Σέιν, λίγο εκείνος ο άγγελος στο καφέ που πραγματικά μου θύμισε τον γεροδεμένο τυπά του ονείρου, πού να κοιμηθείς μετά? Καθώς λοιπόν κοιτάζω γύρω γύρω στο δωμάτιο σκεπτόμενη τα γεγονότα της ημέρας , παρατηρώ ένα δαχτυλίδι στο κομοδίνο μου. Πρόωρο δώρο γενεθλίων της μαμάς? Σηκώνομαι να το παρατηρήσω πιο προσεκτικά. Είναι μπρούτζινο, με μια ροζ πέτρα να κλέβει την παράσταση. Κάπου έχω ξαναδει αυτή την πέτρα. Κάτσε να δεις, πώς τη λέγανε? Πφφ, τώρα αρχίζει να με προδίδει και η μνήμη μου. Από το καλό στο καλύτερο Έιπριλ. Παρ’όλα αυτά το βάζω στο χέρι μου. Ω, είναι όμορφο. Μετά από λίγη ώρα παρατήρησης του δαχτυλιδιού, μου έρχεται!
«Χαλαζίας!», αναφωνώ. Ελπίζω βέβαια να μην ακούστηκα σε όλη τη γειτονιά, πράγμα ελαφρώς απίθανο μιας δεν είμαι και τόσο διάσημη για την ησυχία που κάνω συνήθως. Μελετάω λίγο ακόμη το δαχτυλίδι. Εκπέμπει κάτι το μυστηριώδες είναι η αλήθεια. Ροζ χαλαζίας. Παλιότερα, είχα διαβάσει πως θεωρείται ο βασιλιάς των κρυστάλλων. Αν θυμάμαι καλά έχει την ιδιότητα να διώχνει το φόβο και την οργή. Και σε κάνει να θυμάσαι τα όνειρα. Σε κάνει να θυμάσαι τα όνειρα? Καλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να ξεχάσεις ένα όνειρο που το βλέπεις εδώ και ένα μήνα. Αλλά αποφασίζω να ξεχάσω αυτή την ιδιότητά του. Και ξαφνικά, ως διά μαγείας νιώθω τα βλέφαρά μου να βαραίνουν και με παίρνει η γλυκιά λήθη. Και φυσικά επιστρέφω στην παραλία με τους δύο άντρες.
