Selamlar efendim, benim tatlı uzaylı çetem nasıl?
Umarım iyisinizdir! Ama değilseniz de, Büşü kız sizi bir nebze olsun gülümsetebilmek için insan üstü bir uzunlukta bölüm hazırladı. Şaka değil tam 9500 kelime yani kitap formatında 60 sayfa civarı!
Şu an pencereyi açıp, karşı komşulara "Delirdim la" diye bağırma aşamasındayım. Çünkü dünden beri hiçbir hayati fonksiyon göstermeden bölüm yazıyorum. Umarım bu sürede cidden kafayı yememişimdir. Maazallah, Ali ile Barış falan shiplerim?
Şaka şaka, yapar mıyım hiç öyle bir şey? *Kıskıs gülüş*
Şaka bir yana, bu bölüm ağır bir team savaşı var. Team Barış ve team Ali, şekerden silahlarınızı alın şimdiden! Şaka şaka, siz iyi anlaşıyorsunuz ama tatlı bir rekabet olacak bu bölümde. Uzuuuun bir aradan sonra hem de.
Umarım okurken yüzünüzde bir gülümseme oluşur!
Siz beni bu hafta desteklerinizle çok mutlu ettiniz, bu bölümü o yüzden size ithaf ediyorum!
Unutmadan...
Geçen ay 4N1K hikayesi grubunda bir çekiliş yapmıştım. Ve Berfin adlı bir arkadaşımız kazanmıştı. Ve bu bölüm bir karaktere Berfin adını verdim! Çünkü ikinci kitapta sizden hatıralar olsun istiyorum. Yakın zamanda yine Facebook'taki hikaye sayfasında bir çekiliş yapıp, diğer bölümde bir karaktere sizden birinin ismi vereceğim. Sonuçta ikinci kitap bizim de bir anı defterimiz, değil mi?
Neyse çok konuştum ben. Susuyorum... Siz de sağ ayakla girin bölüme. Zeliş teyze kızıyor sonra.
Sizi çok ama çok seven, Büşü kız!
❥ ❥ ❥
Yağmur damlaları kâğıdın üzerindeki harfleri bozmadan, kat yerlerinden güzelce katlayıp cebime sıkıştırdım. Elimdeki şemsiyenin tutacağını sımsıkı kavradım. O an kafamın içindeki aptal ressam , iki ayrı yol çizdi. Ya, az önceki olayı yok sayıp içeri girecek ve yağmurlu havalarda kendisine dahi gitmemi istemeyen Ali'ye verdiğim sözü tutacaktım; ya da Barış'ın peşinden gidip ona iyi gelecek birkaç şey söyleyip o gece rahat uyuyacaktım. Yağmur damlalarının her biri bin ton oldu sanki o an. Saç diplerime, vermem gereken kararın ağırlığıyla düşmeye başladılar. Belki on yıl sonra vermem gerekecek ağır kararları görünce, bu anı düşünüp gülecektim ama; on yedi yaşındaki küçük kalbim için zor bir seçimdi. Seçeceğim yolların ikisi de Ali'ye çıksa da, biri onu az da olsa incitecek; diğeri Barış'a birkaç huzurlu gece kazandıracaktı. Yere çöküp başımı dizlerin üzerine bastırdım. "Ne yapacağım şimdi ben?"
Ayağa kalkmak için, elimdeki şemsiyeden destek aldım. Ayağa kalktığımda bir ayağım sağa gidiyordu, biri apartmana doğru sanki... Son bir kez ne yapacağımı düşünmek için gözlerimi kapattığım an, bir ayak sesi duydum. Panikle, arkamı dönüp, "Barış?" diye bağırdım.
"Uzun arkadaşını sobelemek istiyorsan, sokağın bitimindeki çocuk parkında..." Tuna, yüzündeki soğuk ifadeyle karışık bir bıkkınlıkla söylemişti bunu. Ağzımı açtığım an, diyeceklerimi anlamış gibi susturdu beni. "Öbür oyun arkadaşın duymadan sobelersen... Kimse kaybetmez."
"Ama sobelersem... Oyunu kazanacağına dair bir umut düşürür müyüm aklına? Kaş yaparken, gözünü oymayayım sırı..." Hafifçe öksürüp, "yani oyun arkadaşımın" diye düzelttim.
"Orası ebeye kalmış. Sen karar ver..." Bir adım atıp, apartmanın kapısının önünde durdu. Gösterişli siyah şemsiyesini kapatıp, üzerindeki suları hafifçe silkti. "Gerçi söz konusu sensen... Ebeyken, sobelenirsin."
