Tumigil ang sasakyan sa tapat ng isang gusali. Natanaw ko na ang pangalan ng resto. Lumabas ako sa taxi pagkabayad ko ng fare at naglakad na papasok. My tan skin were reflecting the sunlight. Mahapding nangangagat ang bawat init sa aking balat kaya agad akong nagmadali sa pagpanhik.
My heart was pounding every second. At tila ba'y bawat segundo ay pabigat ito nang pabigat. Para bang gustong maglakad ng aking mga binti pabalik upang takasan na lamang ang lahat. But I know in myself that there is no turning back anymore. Nandito na ang lahat. Matapang kong haharapin ito kahit mahirap. Naranasan ko na rin naman to noon. Ano pa ba ang bago sa sakit? Wala naman.
Hunter is much worse than this. Siya ang kauna unahang taong nagpaitim ng tingin ko sa pag ibig. It made the world uglier in my eyes and it made me afraid to love again, fearing that I won't get any in return. He made me believe in fairytales that were only disguise for they are really just nightmares. Unlike with Zyche. Atleast I know what pain is. Tho I am already aware that love isn't a walk in a park, masakit pa rin. Lalo na kapag naiisip mo ang bawat pangako na sinabi sayo na pinanghawakan mo at sa huli marerealize mo na ang lahat ng iyon, pangako lang. Walang katuparan.
I saw Zyche the moment I walked in. Mahangin sa itaas, disturbing the resting strands of my hair from my forehead. Nag iinit ang mga mata ko ngunit pilit kong nilabanan. I don't want to look weak. I want to show him that I can. Pero may bahagi sa sarili ko na nais ipakita na mahina ako. Maawa man lang siya para udyokin siyang huwag ito ituloy.
He gestured to the chair in front of me nang mapunta na ako sa kaniyang harapan. I tried my best to lift my lips but yet my face remained cold. Dahan dahan akong naupo. God, my knees were so weak.
"Edace." Tumikhim siya. "Pick your order now."
Malamig kong tinignan ang menu na nasa harapan ko. Inilipat ko ang tingin sa view ng skyline mula rito. "I don't care about the food. We're only talking Zyche. Hindi tayo kakain."
Nagtiim bagang si Zyche. Hindi ko alam kung bakit nakikita ko sa mga mata niya ang hirap. Siya pa talaga ang nahihirapan?
"Edace I'm sorry-."
"Sorry for what?" I can't help but to interrupt. "For hurting me? For failing to do every single promises?" Pumiyok ako. No I shouldn't cry. Not again.
"You. . .don't deserve me Edace." He tried to reach my hands but I refused.
"Tangina Zyche! I don't care if I don't. Ikaw ang gusto ko ano magagawa ng deserve mo?" Mahina ngunit may diin kong tanong. I can't believe that I am close to begging now.
Hindi nakapag salita si Zyche. Tumitig lamang siya sa akin. Wala akong nagawa kundi makipagtitigan din sa kaniya. Memories crashed my mind. Every single moments that I had with him. Yung mga pangako niya. Yung sabi niyang titira kami sa Canada after naming mag trabaho. Yung lilibutin namin ang buong mundo. Lahat ng iyon, I kept it in my heart and locked it in. Dahil naniwala ako. Naniwala akong matutupad iyon dahil okay naman kami pero biglang nagkaganito. Bakit biglang kailangan matapos? That question hit me. Will I let it end? Di ko nasagot. Pero I found myself, willing to beg for another chance.
"Babe. . . where did I go wrong?" Tumulo na ang mga luha sa mga mata ko. I reached for his hand. And then he let me. I don't want to let go. "Babe please tell me baka maitama pa to."
Sa tanong na iyon, nailayo niya ang kamay niya. "I can't. I can't be with somebody that I am unsure of. I'm sorry Edace."
"Bakit? Babe ayusin naman natin to. I thought, you won't leave me like he did?" I paused, catching my breathe. "Paano yung Canada? Paano yung mga pangarap natin?"
Kabanata 7
Start from the beginning
