Kötü Çocuk IV

• Meriç •

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

2013

∞

Bu hayatta hiçbir umudum yoktu. Birbirleriyle kafayı bozmuş ebeveynlerim nefes almamı engelliyordu.

Tamamen tükenmiş hissediyordum. Yerim yok, yurdum yok, evim yok. Annemle babam sırf çocuklarıyım diye benimle ilgilenmek zorunda hissediyor, yıllar geçtikçe nasıl birbirleriyle kafayı bozduklarını daha net görüyorum. Saf bir romantiklikle beni umursadıklarını düşünmüyorum artık.

Bugün yine klasik tartışmalardan biri kavgaya dönüşürken kendimi geç olmadan dışarı atmayı başardım.

Tüm bunlardan uzaklaşmak için Dobby'i alıp biraz sahile indim. Annem birkaç saat sonra haplarını içip rahatlamak için yatağına uzanır, babam da onu evdekilere emanet edip holdinge gider ben de o zamana kadar biraz dolanırım diye düşünüyordum. Her zamanki gibi.

Hayatım buruşmuş boş bir kağıt gibi. Başlarken anlamlı bulduğum sonradan beğenmeyip karaladığım çizgiler de yoktu sonuna kadar anlamlı giden kelimeler bütünü de. Hiçbir şey. Çizgilerin de bir noktanın da ne kadar önemli olduğunu resimden bilirken hayatımın yazılı olduğu defterde tek bir çizik görememek boşluğa düşürüyor. Elimde değil.

Bayat bir karanlık içinde boğuluyorum.

Bir ihtimal var.

Bu seneki yarışmayı kazanırsam Önder abi beni azat edebilir. Annemle babamın henüz haberi yok ama Ankara'daki okullarına transferimi gerçekleştirebileceğini söyledi. Geri dönebilirim. Daha doğrusu ve önemli olan, gidebilirim. Evden.

 Karanlığa bir ışık tutmalıyım. Fikrim bu ama nasıl yapacağımı o kadar bilmiyorum ki gülmekten başka bir şey gelmiyor sanki elimden. Tanıdığım en aydınlık şey Dobby. Bir köpeğin gözünden dünyayı çizmeliyim belki. Maalesef bu ışık etrafı görmemi sağlayacak kadar aydınlık sağlamıyor.

Dobby bugünkü yürüyüşümüz boyunca bunu düşündüğümü anlamış gibi bana küskünce baktığında bir noktada ona haksızlık ettiğimi düşünüp gönlünü almaya çalıştım. Biraz sevince hemen şımarmıştı. Onun bu şımarıklığı etraftaki birkaç çocuğun dikkatini çekince çok geçti artık. Etrafım çocuklarla sarıldı. Doğrulup bu gürültünün sona ermesini beklemekten başka şansım yoktu. 

Tam o sırada bir kız gördüm. Bilmiyorum ama mucize gibi bir şeydi. Arayıp durduğum o ışık kadar parlak saçlı, tuhaf bakışları olan bir kız.

Üzgün görünüyordu. Canını sıkan bir şey olduğunu anlamak için sanatçı ya da doktor olmaya gerek yoktu. O kadar gizleyemiyordu duygularını. Bakmak yeterdi.

Gördüğüm en iri gözlere ve sıkılgan bakışlara sahipti. Çok kusurlu gözüküyordu. Bir o kadar da masum. Onu o tarifi mümkün olmayan arkasında bir hikaye saklı ifadesiyle bir çerçevenin içinde hayal edebildiğimde ihtiyacım olan şeyi bulduğumu sandım.

Dobby tasmasını çekiştirdiğinde dikkatim dağılmıştı. Yeniden baktığımda orada yoktu bile. Belki de çok düşünmekten kafayı yiyorum ama artık ne çizeceğimi biliyorum.

Resmim için gerekli olan buydu. Kusurlar içinde kapanmayan masumluk.