The Badboy Loves Me?

~Je verpest het uitzicht~

Maud:
Ik lig in het ziekenhuis. En tot mijn verbazing heb ik nog niks van Sam gehoord. En dat terwijl ik hier al 2 dagen lig. Normaal gesproken zou hij het zeggen als er iets is. Ik hoop dat er niks ernstigs met hem is. Maar ik heb ook goed nieuws: Papa en mama komen langs, ze hebben de zakenreis gewoon afgezegd terwijl ze er fucking €500.000,- euro mee kunnen verdienen!
"Klop klop"
"Kom maar binnen" zeg ik, maar al snel heb ik er spijt van want Milo staat er.
Wacht zie ik nou iets van bezorgdheid in z'n mooie ogen?
Nee joh vast niet, een badboy is toch nooit bezorgd? Of wel? Ik weet het niet ... "Lukt het staren een beetje?" vraagt hij grijnzend. "Nee, eigenlijk niet" Zucht ik. "Is er geen beter uitzicht ofzo?" Vraagt hij nog breder grijnzend. "Hou je kop, en zeg wat je hier komt doen" "wat dacht je van jou bezoeken?" "Oké, maar je irriteert me, verpest m'n uitzicht èn staat in de weg." zucht ik zwaar geïrriteerd. 'Het spijt me Honey" zegt hij grijnzend. "Mag ik die grijns van je gezicht af slaan?" "wat?" "Niks..".
Milo is weg en eigenlijk was het best gezellig, we hebben veel gelachen.
"Klop klop".
Alweer zeg ik: "kom maar binnen"
"Omg! Pap! Mam!" roep ik huilend ik heb zo ze verschrikkelijk erg gemist echt niet normaal. "Ey joh gekkie, je hoeft niet te huilen joh!" Glimlacht mijn vader. "Ik heb jullie zo gemist" Snik ik.
Een half uurtje later. Vroeg ik ze of ze ook niet even langs Sam moesten gaan. Ze trokken allebei wit weg. Ik keek ze vragen aan. "Uhm lieverd. Weet je het nog niet?" "wat weet ik niet?" "Nou Sam... Sam is dood." mijn wereld stort volledig in, dit, waar ik altijd bang voor was, is uitgekomen, mijn grootste angst... "WAAROM HEBBEN JULLIE DIT VERDOMME NIET TEGEN ME VERTELD STELLETJE KLOOTZAKKEN!" Gil ik boos. "We durfden niet" "LAFAARDS VERDOMME ZEG KLOOTZAKKEN" Ik ben nog nooit zo erg tekeer gegaan tegen mijn ouders. En dan maak ik een beslissing, ik trek alle dingen uit mijn lijf, en ren weg, richting het park, waar ik volledig in stort tegen een boom. En dan zie ik Milo misschien wel de persoon die me kan helpen, niemand die dat weet, zelfs ik niet. Mijn wereld is volledig kapot, het zou nooit meer zijn zoals het is geweest, nooit meer. VERDOMME NOOIT!... Milo is ondertussen naar me toe gekomen. "Maud?" Vraagt hij onzeker en bezorgd. Wacht bezorgd en onzeker? Is dat normaal? Nee toch? Of wel? Ik weet het niet. Nee dat kan niet, ik blijf maar huilen tot Milo onzeker een arm om me heen slaat, dat hij onzeker is... Ik zie mijn ouders, en spring op en begin te schelden, zo verschrikkelijk hard, en ik gil iedereen kan me horen maar dat boeit me niks, Milo is achter me komen staan en tilt me op, dan wordt alles zwart, ik hoop voor altijd, zo dat ik bij mijn broer kan zijn, in de hemel, en dan zijn we samen een mooie hele mooie velle ster, maar tot mijn teleurstelling wordt ik gewoon weer wakker. Helaas..

Lekker jankerig deel 😂😭
Comment😂😛❤