The Stone Knight (gay) (voltooid)

4. Een wens vervuld.

"Shane gaf onlangs aan toe te zijn aan een nieuwe uitdaging. Gezien de timing leek het me geschikt om de transfer zonder al te veel dralen te regelen."

Edith stapte naar een korte klop binnen met de koffie.

"Mijn boodschap is afgeleverd. Ik verheug me erop om te spoedig thuis te kunnen verwelkomen, Dylan. Het is al weer te lang geleden."

Beheerst verliet ze het kantoor, maar maakte haast om het gebouw te verlaten. Ze wilde Dylan niet de kans geven om met haar te spreken. Al voor ze het kantoor binnen was gestapt had ze haar telefoon uitgeschakeld. Haar vooruitziende blik gaf haar gelijk bij het zien van de rij gemiste telefoontjes.

Bij de terugkeer van Dylan en Jacob zouden ze allemaal op het landgoed gaan wonen.

Ze keek uit naar het moment om iedereen onder een dak te hebben.

Bedachtzaam beet ze op haar onderlip.

'Hoe zou ze dit nieuws het beste aan Lucas kunnen vertellen?'

Na een vermoeiende dag vol verplichte lesuren was hem bij thuiskomst door de conciërge van het gebouw een enveloppe overhandigd.

'lieve Lucas,

Sorry voor de onverwachte verhuizing, maar mijn zoon en kleinzoon keren per direct uit Boston terug. Ik heb de adres wijziging al aan Soren door gegeven. Alles in ingepakt en mee verhuisd. Noah slaapt al heerlijk in zijn nieuwe kamer. Er staat een auto klaar die je naar ons toebrengt. Ik zie je spoedig.

Madeleine.'

Met samengeklemde kaken herlas hij het briefje. Altijd als ze de Noah kaart speelde wist ze dat ze iets deed dat hem tegen zou staan. Waar hij kon bood hij tegengas. Ze deed al zoveel voor Noah en hemzelf.

Met angst en beven verliet hij het luxe appartementencomplex en stapte in de klaarstaande Mercedes Benz.

'Waar zou deze hem heen brengen?'

De vele afleveringen van MTV Cribs spookten door zijn hoofd. Hij trok zijn neus op bij de gedachte aan de kleine Noah in een nieuwbouw villa.

De realiteit overtrof zijn stoutste verwachtingen.

'Oud geld', had Madeleine gezegd als verklaring voor het Manhattan appartement, maar dit was belachelijk!

Lucas keek fronsend naar het grote hek met bewaking en tuitte zuinig met zijn lippen.

Het hek voorbij reden ze toch al zo'n tien minuten zonder een huis tegen te komen. Plots zag hij links in de verte rook uit een schoorsteen komen. Door bomen omringd zag hij nog net een puntje van een dak. Hij hield zijn blik hoopvol op het huis van te behappen formaat gericht. Rechtstreeks van een ouderwets bonbonblikje, liet het zijn romantische hart sneller kloppen.

Wellicht had hij zich vergist en was dit een beschermd park waar losse huisjes stonden. Dat zou werkelijk perfect zijn!

Ze misten de afslag en reden verder. Verlangend keek hij naar het huisje tot het helemaal door de bomen werd opgeslokt. Hij wist niet wie de bewoner van het huisje was, maar hij benijdde de persoon zeer.

Het huis waar ze uiteindelijk voor stopten was precies wat hij had gevreesd. 'Oud geld' dekte de lading niet. Dit was prehistorisch geld met een vleugje hoogmoedswaanzin.

Zuchtend stapte hij uit de auto en liep met de bediende mee die hem op stond te wachten.

Terwijl hij nerveus de grote hal rondkeek maakte hij zich mentaal op om Madeleine de wind flink van voren te geven. Haar uitdrukking, overduidelijk beducht op een uitgesproken reactie van zijn kant, liet zijn verontwaardiging zakken. Hij was niet boos, slechts overweldigd.