Dom Zachodzących Słońc [zawieszone]

PROLOG

Zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby nasz mózg mógł zapamiętać każdą chwilę naszego życia tak wyraźnie, że odtworzenie jej w głowie byłoby tylko czystą formalnością? Co jeśli moglibyśmy sięgać umysłem w nasze poprzednie, a nawet przyszłe wcielenie i mielibyśmy świadomość tego kim byliśmy i kim być możemy za sto, dwieście lub trzysta lat?
Kiedy byłam mała, moja babka często opowiadała mi na dobranoc legendę o Domu Zachodzących Słońc – miejscu, w którym można ujrzeć swoją przeszłość i przyszłość na własne oczy; gdzie dusza jest w stanie przenieść się wstecz, by na nowo zapisać karty swej historii, lub w zupełnie odwrotnym kierunku, pozwalając nam stać się kimś, kim jeszcze nigdy nie byliśmy. Jak wiadomo nie od dziś, w każdej legendzie kryje się ziarno prawdy i tak okazuje się być tym razem. Tajemniczy dom, o dziwnej nazwie istnieje naprawdę, lecz stoi ukryty w odległym miejscu, gdzie trzy słońca zachodzą jednocześnie i tylko ktoś, kto rozwiąże tę zagadkę jest w stanie je odnaleźć.
Od śmierci króla Sauginiusa minęło dwadzieścia pięć lat. Podobno gdy jeszcze żył, ujrzał ogromny budynek, z którego można było czytać jak z otwartej księgi. Mądrze wykorzystał tę okazję i zagłębił się w swoją przyszłość, by spisać ją potem na papierze.
Kiedy królowa Elianna otrzymała list od posłańca, załamała się. Zdawała sobie sprawę, że zalakowana koperta to znak, iż jej ukochany poległ na polu bitwy. Długo nie potrafiła odważyć się na odczytanie napisanych do niej słów, a dwa lata później, w rocznicę śmierci króla odebrała sobie życie. Znaleziono ją wraz z otwartym listem, którego jednak nikt nie potrafił odczytać.
Starzy mędrcy mówią, że wiadomość może rozszyfrować tylko ta dziewczyna, która powiązana jest z Elianną przyszłością i przeszłością.
Jeżeli gdzieś tam jesteś proszę cię, nigdy nie zjawiaj się w Idragos, a jeżeli już musisz, to na wszystkich istniejących i nieistniejących bogów błagam... nie daj się złapać.