SoyLuna " Kırık Patenler"

Bölüm ~ 1 ...

İyi Okumalar...

Ortamda tek bir ses yoktu.Sadece eski kamyon tekerlerine çarpan taş sesleri, büyük sessizliği bozmaya inat küçük seslerdi. Küçük kız üşüyen ellerini dudaklarına götürüp nefesini üfleyerek ufacıkta olsa ısınmasını sağladı.Elleri soğuktan karıncalanınca torpido gözündeki eldivenleri aklına geldi.Titreyen elleriyle pembe eldivenleri avuçlarına alıp seslice nefes aldı.

Havanın soğukluğundan dolayı ağzından çınkan dumanlar , gözünün önünde parça parça yok oluyordu.Tıpkı umutları gibi...Başını sürücü koltuğunda oturan teyzesine çevirip umursamazca ;

"Geldik mi?"dedi bunu yola çıktıklarından beri her dinnenme tesisi ve tabela görünce söyleyip durdu. Teyzesi tuttuğu direksiyonu sıkarak.

Nefesini seslice dışarı verdi.
"Luna sana kaç defa daha söyleyeceğim 10 saatlik yolumuz var "dedi...Benzin istasyonlarına bakarak...Belki onun için bir başlangıçtır .
Yada Fakir Ruhunun bir bitişiydi bu yollar...

*******

Yolda ğeçirilen sıkıcı yolculuktan sonra sonunda gelmiştiler istedikleri yere. Teyzesi sevinçle özlediği şehre bakarak ,büyük bir malikanenin önüne arabasını park etti..

"İşte bura yeni evin"dedi.

Genç kız uyku mahrurluğula açtığı gözlerini kırpıştırıp.Etrafına bir süre boş boş baktı.Buranında Meksika'dan bir farkı yoktu. Sadece insanlar farklıydı.Birbirlerine samimi gülümseme bahşediyorlardı.İtici hiç bir şey yoktu. Yolun Karşısında beyaz yazmalı teyzeyede bir müddet takıldı gözleri.Tonton ve tatlıydı üzerindeki şalvar ve desenli elbise onu dahada bir samimi gösteriyordu...Yanındaki torununa bir şeyler diyerek gülüp avucunda kuru üzüme benzer şeyler verip başını okşadı.

Tıpkı bir yetimin başını okşar gibi mutlu ama burukça.Torunuda gülerek elindeki kuru üzüme benzer şeyleri avucuna alıp yaşlı kadının yanaklarına sulu sulu öpücükler kondurdu.Genç kız seslice nefes alıp samimi tavırlar sergileyen tonton teyzeden gözünü çekip yan taraftaki okul benzeri yere baktı.Büyük ve bakımlı bir binaydı . Tahminnine göre ana sınıfı ve ilk okul öğrencileri için yapılmış bir okuldu.Çünkü etrafta dağılan kırmızı tişörtlü çocuklar annelerini elini tutmuş gülerek gidiyordu.Kimileri okul bankında oturmuş ağlıyor , Kimileri ise kimseyi umursamayıp oyununa devam ediyordu.

Annesinin neden bu ülkeyi sevdiğini artık çok iyi anladı.Belki zorla ve isteksiz gelmiş olabilir ama buradaki insanları ve samimiyeti görünce genç kız teyzesine hak verdi.Ona buraya geldiğine hiç pişman olmayacağını söylemişti ve dediğide doğru çıktı.Daha arabadan inmeden aşık olmuştu bu halka ve ülkeye, ortamdaki gereksiz sesizliği teyzesi bozdu..

"Hadi inelimde yeni evini yakından gör"dedi karşılarında duran soluk beton yığınına bakarak.Genç kız suratını buruşturup
"Benim evim değil burası senin evin !"dedi eliyle karşıdaki evi gösterip.Sanki boğazına bir şey düyümlenmişti.Seslice yutkunup söylediklerinin devamını dudaklarını bükerek söyledi. Belki kabi çetin savaşlar veriyordu söylememek kırmamak için ama dilinden futursuzca dökülmüştü o sözcükler .

"Benim yuvam annem ve babamla kaldığım yer"dedi boğazına oturan son yumruyu yutarak..Amacı teyzesine işkence edip üzmek değildi tebikide sadece neden buraya geldiklerini sorduğunda susması ve buna tepki vermeden bir şey olmamış gibi davranması genç kızı çileden çıkarıyordu.

Teyzesi duyduğu sözlerden sonra kalbine bir ilmek bağlanmıştı hiç çözülmeyecek.Ablasının emanetiydi. Biraz asi ve hırçın olması genlerinde vardı.Annesinin bire bir kopyası olması teyzesinin ona her baktığında burukça tebessüm etmesine neden oluyordu.