Rüzgarın kayadan kopardığı toz parçacıkları vardır ya koskaca kütleyi yok edeceğine inanamadığımız;işte her cümle de beni öyle yavaş yavaş sinsi sinsi yok ediyor. Yaşamak dediğin gün geçtikçe ruhumu öldüren bir hale geliyor. Çocukluktan gençliğe ordan yetişkinlik falan derken öğrendiğim tek şey hergün kanatlarımdan bir tüy tanesini kırmak oldu. Oysa ne kadar güzel uçuyordum ve ne kadar güzel görünüyordu dünya... Yaşamak,yol almak ve içine dalmak için diklemesine indiğim hayatta öğrendiğim her şey bir kanadımı kırdı. Artık yarı kanatlı bir kuşum ben;aklı uçmakta olan ve gayrı uçamayacak olan. Bundan sonrası mı? Bundan sonra başkaları kırmasın diye kendi kanatlarını kırmaya çalışan bir ölüyüm BEN! Sadece nefes alan.
