Maria Grace Montero

Chapter 10

Characters: Indiana Evans As Maria Grace Montero and  Luke Mitchell as Mark Davidson

Another you, another me, another now

Grace POV

I looked at my friend yana, who is playing the piano. And then she started to sing.

  Was only just the other day
It all just felt so real
Like nothing could go wrong
Was like a never ending dream
Nothing ever changed, for so long  

  But now you've gone away
And I've tried turning the page
And it's just not the same

Bakit ganun? Parang yong kanta eh nababagay ngayon sa akin. Nababagay iyon sa nararamdaman ko. Ano ba  ang dapat kong gawin?

Should i do what my twin sister say? Pero papaano kong mas lalo lang iyong lumala? At papaano kong malaman nang magulang ni mark at lalong-lalo na si mark?

Eh di magagalit sila sa akin. Pero ang pagkakaalam ko eh hindi naman nila kami madi distinguish ni jane kasi parehong-pareho kami nang mukha as in carbon copy. HAy ewan. Ano ba ang tama? ANo ba ang dapat ong gawin?

  But I'm breathing in, and I'm breathing out
I'm wide awake, but I can't hear a sound
Though I'm breathing in, I can't think about
Another you, another me, another now  

  Where do I go from here?
I've never felt so strange
I've never felt so torn
Cause ever since you came my way  

na nananna, nanana, naaah ohhh

 Narinig ko na lang itong huminto sa pagtugtog at pagkanta. Ngumiti siya sa akin.

"Oh grace? Ang haba nang nguso natin ah?" natatawa nitong sabi sabay inom nang tubig.

"Anong gagawin ko?" mahinang saad ko. Pero narinig niya ata ito at tumingin ito sa akin.

"Kung ako sayo? Gawin mo na lang kong anong sinabi nang kambal mo. Magkamukha naman kayo ni jane, and walang mawawala sa yo kong tutulongan mo ang boyfriend niya. Pero yon nga lang huwag kang maiinlove sa boyfriend nang kambal mo kasi malaking gulo yon." mahabang lintaya niya.

Hay,. Parehas sila ni chad nang sinabi at lahat nang mga kaibigan ko ganun din ang sinabi nila. Magkakaparehas.

Teka bakit ba kasi nagkaroon ako nang kakambal na selfish at coward? Hays. I love my twin sister pero this is to much. Pati ba naman boyfriend niya ipapasa niya sa akin ang responsibilidad?

"Alyana, hindi ako si jane papaano kong malalaman nila na ako si grace? Edi magagalit sila sa akin. At isa pa ayaw ko silang lokohin." 

"Walang masama na manloko nang kapwa mo kong sa tingin mo eh ito ang makakabuti. Tignan mo nga yong boyfriend nang kambal mo mas lalong naging worst ang kalagayan niya. Di ba alam mo naman kong ano ang ibig kong sabihin". makahulugang saad nito sa akin.

I sigh. Yes naging mas matigas si mark. Ni nga mga magulang nito eh ayaw nitong makita. He is in his house alone.Yes, alone. As i nkapital na ALONE.

 Ayaw niya nang may kasama at higit sa lahat ang gusto lang nito eh mapag-isa. ANd of course were all worried. He lose his sight papaano naman niya kakayanin mag-isa diba? It is all new for him. AT hindi pa siya sanay. Damn.

"Kaya kong ako sa yo. Mag-ayos ayos na ko. Magsimula ka nang magpaalam sa buhok mong straight." sabay kindat nito sa akin.

Nagtataka naman akong napatingin sa kanya.

"Ano? Sisimulan ko na ang pagmamake over sayo?" nakangiting saad nito.

Ewan ko ba. Bahala na, Napatango na lang ako.

"Great. Let's start then."

Mark POV

DAmn. Ilang buwan na ba mula nang naaksidente ako? Ilang araw na ba ang nakalipas pero wala man lang nagparamdam na jane na mahal ko? Ano ba ito lokohan? Damn.

Kung hindi lang nangyari ito sa akin sana, sana eh masaya na ako ngayon.

Pero bakit sa dinami-daming tao pa ako pa itong nabulag? Ako pa ang nakakaranas nang malas na bagay na ito? Bakit?

Simula nang nabulag ako eh ayaw kong may kasama ako. Mas gugustohin ko na lang na mag-isa kesa yong inaalagaan at kinaka-awaan ka nang lahat nang tao. Damn. Nabulag lang ako at hindi tanga at lumpo. Hindi ko iaasa sa ibang tao ang responsibilidad ko bilang isang tao na may kakayanan na tumayo at gawin ang gusto kahit na hindi na ako nakakakita pa.

Isa pa nadadaan naman iyan sa practice. Pero hindi ko nga lang alam kong hanggang saan ang itatagal nang stocks ko dito sa bahay. 

I sigh. Jane kailan mo ba ako dadalawin? Miss na miss na kita mahal ko.

Kahit para na akong tanga sa kaakisip sa kanya pero hindi pa rin ako susuko na dadalawin niya rin ako at sasamahan.

I sigh when i heard the door bell. May tao? Sino kaya yon.

Agad akong naglakad patungong pintoan. Baka si jane na iyon. Pero wrong move may nahawi akong baso at nalaglag iyon sa paanan ko. But i don't care i need to open the door.

So far, so good pa naman kasi kabisado ko na rin kong saan tutungo at pupunta dito sa bahay ko. 

When i open the door, i already smell her familiar scent. Damn! I miss her so much.

Kaya naman agad ko siyang niyakap. "I miss you." i said to her. Naramdaman ko naman ang pagyakap nito sa aki pabalik. At hindi ko na napigilang umiyak sa balikat niya.

Kahit matagal akong naghintay sa kanya, worth it naman dahil sa wakas nandito na siya.