Randomthings

Geeninspiratievooreentitel

Precies 3 weken geleden kwam ik te weten dat ik terminaal was, dat ik nog maar 2 maand te leven had en dat ik er niets tegen kon doen. Mijn moeder was huilend in de armen van mijn vader gevallen en ik... Ik staarde gewoon naar een foto die aan de muur was gespijkerd, alsof het me niets deed. Pas toen ik terug in mijn bed ging had ik,het uitgeschreeuwd van frustratie. Wacht...Misschien is het simpel als ik het even van het begin uitleg...  Alles begon met die rotziekte, geloof me maar leven met  leukemie is niet bepaald een prettje (no shiiiit) . 12 jaar oud was ik toen voor het eerst leukemie werd geconstateerd in mijn bloed. Daarvoor was ik een vrolijk huppelend meisje dat altijd wel eens de draak kon opsteken met een leerkracht. Maar na dat moment was het alsof mijn hele leven in duigen viel, ookal deed ik alsof het me geen haar kon schelen.  Ik had jaren proberen te vechten tot ik er genoeg van had, tot mijn lichaam had gestopt met proberen, en dat moment was 3 weken geleden.
Uiteindelijk heb ik het in deze 3 weken kunnen plaatsen, ik ben er klaar voor, maar toch zal ik blijven vechten! Daarom heb ik beslist om weg te lopen uit het ziekenhuis waarin ik nu nog steeds verblijf. Mijn moeder stond erop dat ik bleef in dat donkere kot waarin ik niet van mijn laatste moment kan  genieten. Maar ik haat dat idee; ik wil niet sterven op de plaats waar ik al een deel heb laten sterven. Mijn laatste deel wil ik laten sterven in zweden
Ja... Je hoorde het...in zweden

Nog een laatste keer overloop ik het plan in mijn hoofd. Ik zal eerst even naar buiten gaan omdat ik even wil "mijn hoofd leeg maken" en dan zal ik gewoon weggaan, Het infuus achterlatend op het koertje onder aan het ziekenhuis. Snel grits ik nog wat kleren bijeen en stop ze in het kleine rugzakje dat in mijn kamer ligt. De medicijnen laat ik hier wel, ik zal ze toch niet nodig hebben. Ik sluip als het ware naar beneden, alsof ik toch nog steeds bang ben dat iemand me doorgeeft. Even schrik ik als ik  Louisa (een verpleegster) tegenkom, maar wanneer ze me gewoon met een vriendelijk knikje passeert grijns ik even en loop door. Nog even en dan ben ik op weg naar zweden...

Hoe komt een 16 jarig meisje in godensnaam alleen in zweden? Is iets wat je je ongetwijfeld afvraagt. Wel ik leg het even uit. Bert, een goede vriend, ookal is hij 5 jaar ouder dan mij, werkt samen met zijn vader in een transportbedrijf. Dus hebben we samen besloten dat hij me naar Zweden zou brengen, tijdens één van zijn leveringen.
Dus eigenlijk ben ik best wel nog een bofkont (als je de ziekte niet meerekent natuurlijk) en zeker als je weet dat ik op dit moment naast hem zit dit verhaal te schrijven, terwijl hij soms eens over mijn schouder meeleest.

Het is nu enkele dagen geleden dat ik in zweden aankwam en ik amuseer me te pletter. Alleen ben ik bang dat de mensen me gaan zoeken van het ziekenhuis, want als je 5 dagen weg bent denken ze er vast wel eens aan om de persoon te gaan zoeken. Om die reden heb ik Bert gevraagd of hij zou weggaan en zou zwijgen als hij weer thuiskwam, want ik had een brief verstopt in mijn ziekenhuiskamer. Het afscheid viel ons zwaar maar uiteindelijk heb ik hem los gelaten.

Nu rust ik langst de oever van een van de vele stroompjes in zweden terwijl ik wat stenen keil over het frisse water. Ik glimlach als de avondschemering de lucht volledig kleurt en ga liggen. Ik sluit mijn ogen en laat me wegvoeren. Net als een soldaat die dapper heeft gevochten voor zijn vaderland met een glimlach sterft, ga ik nu heen op de mooiste plaats ter wereld na mijn dapper gevecht.