Prenslikten Hallice

' Çocukların Acısı '

Bir Kaç Sene Önce - Yunho 13 Yaşında

Evden çıkarken annesinin ve babasının elini sımsıkı tutuyordu.O elleri bırakmak istemiyordu, korkunçtu işte.Korku filmi gibi..Sonunu bile bile gidiyordu işte.Aklından binlerce şey geçmiş ama o an olacaklar bir kere bile geçmemişti.Küçüktü işte, küçücük.Hep küçük kalsa, hep böyle kalsa..O kapıdan çıkmasaar.

Evin kapısından çıkınca annesi önünde dizlerinin üstüne eğilmiş, ellerini tutarak gözlerine bakıyordu.Babası sanki annesiyle yarışır gibi o da bunu görür görmez dizlerinin üstüne eğilmiş ve oğlunun kolunu sıvazlıyordu.

''Tatlım, annenle geleceksin değil mi?''

Annesinin onu nazikçe tutan elleri sıkılaşmıştı.

''Oğlum, aslanım.Babanla kal.Evimize girelim, bizim evimize.''

Annesi babasına kızgın gözlerle bakmıştı.Bu sefer kibar değildi sesi..

''Annen ya da baban.Seç birini.''

''Seçmezsem..''

Küçük çocuğun sesinde umut kırıntıları vardı.

''Seçmezsen annesiz çocukların olduğu yere gidersin.Hadi, benimle gel.''

Küçük çocuk ağlamaya başlamasıyla annesi de babası da ondan bir kaç adım uzaklaştı ve ikisi de ellerini uzattı.Küçük çocuk adım atmaya korkarken elini saran sıcaklıkla başını kaldırdı.Anne ve babası da şaşkın gözüküyordu.

''Bayan Kang...''

''Küçük bir çocuğun gözleri önünde böyle bir şey yapmaya nasıl cürret edersiniz.''

Bayan Kang çocuğun önünde eğildi.

''Benimle gelmek ister misin?Eğer benimle gelirsen seni mutlu etmek için çabalayacağıma söz veriyorum.''

Kadının güzel bir yüzü ve elleri kadar sıcak bir gülümsemesi vardı.İçe çeken bir his..Hayır diyemedi.

''Gelmek isterim.''

''Teşekkür ederim.''

Çocuğa sarıldı ve şok olmuş sözde ailesini umursamadan çocuğu alıp gitti.Çocuğun adı hep aynı kaldı, Jung Yunho.Ona bu isim çok yakışıyordu.

Bir Yıl Sonra - Yunho 14, Jaejoong 9, Changmin 12, Yoochun 13 yaşında

Küçük çocuğun çığlık çığlığa ağlaması ve kadının çocuğu zorla sürüklemesi kimsenin umurunda değildi.Durdukları yer ise yetimhanenin önüydü.Kadın kaçmaya çalışan çocuğun tuttuğu bileğini bıraktı.Elini tutmaya tiksinmişti.Çocuk serbest kalmasıyla annesinin bacaklarına yapıştı.Ağlayarak yalvardı kadına.

''Ne olur anne, affet beni.Özür dilerim, özür dilerim, çok özür dilerim.Seni seviyorum, bırakma beni.Anne n'olur bırakma beni.''

Çocuk ağlarken annesi bacağına yapışan çocuğu sertçe ittirdi ve çocuk birine çarpmasıyla ikisi de yere düştü.

''Yunho, iyi misin?''

Bayan Kang koşarak küçük çocuğun yanına geldi ve çocuğun yarası var mı diye kontrol etti.Çok şükür ki iyiydi.Sonra o iğrenç manzarayla karşılaştı.Çocuğunu yetimhaneye sokmaya çalışan anne ve annesine ağlayarak gitmemek için yalvaran çocuk.Kadın bir kez daha itince koşarak kaçtı.Çocuk kendini yere atıp ANNE diye sayıklayarak ağlamasına devam etti.

Bayan Kang usulca çocuğa yaklaştı ve yanına oturarak çocuğun kafasını göğsüne yasladı ve sakinleştirmeye çalıştı.

''Benimle gelmek ister misin?Aile olmak ister misin?''

O sırada yetimhane kapısının demirlerinden iki çocuk atladı ve güzel kadının önünde durdular.

''Bizi de götür.''

''Lütfen.''

Bayan Kang gülümsedi ve Yunho'ya döndü.Yunho'dan onaylayan bakışları alınca çocuklara döndü ve güven verici bir şekilde gülümsedi.

''Biz artık bir aileyiz.''

2 Yıl Sonra - Junsu 14, Yoochun 15 Yaşında

''Anneeeeeeeeeeeeee!!!Babaaaaaaaaaa!!Babammmm!''

Çocuk ağlayarak yoğun bakımda gözlerinin önünde ailesinin ölümünü izledi.Ani bir durgunlukla hastane koridorlarında öylece yürüdü.Sadece yürüdü..O güzel kadını görene dek...Kadın aşı olan çocuğunun elini sımsıkı tutuyordu.

''Sakin ol Yoochun, sadece küçük bir iğne..Annen senin yanında.''

'Annen senin yanında.'Bu söz beyninde yankılanıp durdu.O sırada kadınla göz göze geldi.O an yetmişti.Bayan Kang insanların gözlerinde onların acısını görürdü.Bayan Kang'ın tek yaptığı boştaki elini çocuğa doğru uzatmaktı.Sonra eller onu sardı, sımsıkı sardı.