Στα χνάρια των πουλιών (#Wattys2016)

Κεφάλαιο 34ο ~ Μαριονέτες

Τα μάτια του μοιάζουν με φουρτουνιασμένες θάλασσες έτσι όπως με καρφώνουν με εκείνο το βλέμμα που έχει στόχο να με γεμίσει με ενοχή. Τα χέρια του έχουν γραπώσει σφιχτά τους ώμους μου σα να με ταρακούναγε ώρα πριν τελικά ξυπνήσω.

«Δεν ξέρω. Ίσως επειδή είμαι νεκρή, Ντάμιεν». Η φωνή μου είναι ποτισμένη στην ειρωνεία, ενώ μια σπίθα αναγνώρισης φαίνεται να περνά στιγμιαία από τα μάτια του. Η έκφρασή του μαλακώνει αυτόματα.

«Τα έμαθες, βλέπω», μουρμουρίζει χαμηλόφωνα.

«Για να βρίσκεσαι εδώ υποθέτω πως η σύσκεψη τελείωσε, σωστά;». Ένα νεύμα συνοδεύει την ερώτησή μου. Παρατηρώ πως ο Ντάμιεν αποφεύγει επιμελώς το βλέμμα μου και αυτό μεγαλώνει την καχυποψία μέσα μου. «Τι αποφασίσατε, Ντάμιεν;».

Ο δισταγμός του είναι έκδηλος, από τον τρόπο που έχει σφίξει τα χέρια του σε γροθιές ως την χαμένη έκφραση στο πρόσωπό του. «Να ξέρεις πως το προσπάθησα, Βαλέρια», ψελλίζει. «Το προσπάθησα πολύ, γιατί δεν θέλω... δεν θέλω να σε ξαναχάσω...». Μοιάζει ευάλωτος, ο ατρόμητος μέντορας που θυμάμαι στην παιδική μου ηλικία είναι στα πρόθυρα δακρύων.

«Τι εννοείς;». Η φωνή μου είναι ένας ξέπνοος ψίθυρος.

«Ακολούθησέ με», αποκρίνεται λακωνικά, επανακτώντας λίγη από την αποφασιστικότητα που τον διακρίνει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η αίθουσα συσκέψεων είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από ένα κοινότυπο δωμάτιο, με αποτέλεσμα το μεγάλο ξύλινο τραπέζι σχήματος οβάλ να αφήνει ελάχιστο χώρο για να σφηνωθούν γύρω του περίπου μια ντουζίνα καρέκλες. Όταν ο Ντάμιεν με οδηγεί στο εσωτερικό της, εφτά ζευγάρια μάτια καρφώνονται αυτόματα πάνω μου. Το πρώτο πρόσωπο που παρατηρώ στέκεται ακριβώς απέναντί μου με μια απροσδιόριστη έκφραση. Είναι ο ηλικιωμένος άντρας με το ρυτιδιασμένο δέρμα και τα σκούρα μπλε μάτια: ο παππούς του Ντάμιεν και αρχηγός της «Ρενέσανς». Γύρω του, καθισμένοι στις άβολες μεταλλικές καρέκλες που περιβάλλουν το τραπέζι, βρίσκονται πέντε ακόμη άγνωστοι, τρεις άντρες και δύο γυναίκες μέσης ηλικίας. Μοιάζουν να με ζυγίζουν με το βλέμμα τους, σα να αναρωτιούνται σιωπηλά αν είμαι άξια να αναμετρηθώ με ό,τι μου επιφυλάσσουν. Το τελευταίο μέλος της σύσκεψης έχει την πλάτη του γυρισμένη σε μένα, κάνοντας την αναγνώρισή του αδύνατη.

«Την βρήκα», ανακοινώνει ο Ντάμιεν σπάζοντας πρώτος τη σιωπή που απλώθηκε έπειτα από την άφιξή μας στο στενόχωρο δωμάτιο. Ύστερα μου κάνει νόημα να καθίσω σε μία από τις δύο εναπομείναντες άδειες καρέκλες κι έπειτα ακολουθώντας το παράδειγμά μου, βολεύεται στα δεξιά μου.