Prologue

559 14 2
                                    


OMAN

Bata pa lang ako ay takot na akong tumawid sa napakakitid na tulay na ito at kung bakit nakatayo ako sa kalagitnaan ng tulay na ito ay hindi ko alam.

Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa tali, but it just kept on swinging.

I looked down below, damn, napakalalim and it just made the whole situation scarier.

"Oman!"

Agad akong napatingin sa pinanggalingan ng boses. She's there at the end of the bridge standing beautifully in front of me. She smiled at me like what she usually do. That smile that always make this heart beats faster. That smile that always make me fall for her over and over again. She's my world, I know she is.

And when she nodded I knew then that I needed to step my feet forward towards where she is.

"Oman!!!" but an another voice called that made me stopped in doing so.

"Oman," she called again. I closed my eyes, I don't even need to look back to know who's that voice was. That god damn voice.  That beautiful voice that's always been a music to my ears, that's always been a voice to my world.

At nang lingonin ko s'ya, she's not smiling like she used to. She just stared at me while standing on that other end of the bridge. Her eyes was saying something, it was as if telling me not to walk forward.

"Oman halika na," muling pagtawag sa akin ng babaeng nasa harap ko.

"Oman, nandito ang mundo mo diba?" tanong naman nung isa, this time naiiyak n'yang tanong.

At that moment, all I can do was to shed tears...  Sa harapan ko ay ang taong pinangakoan ko ng isang habang buhay ngunit ang nasa likod ko naman ay ang taong naging parte ng buong buhay  at pagkatao ko.

Kung bakit napunta ako sa puntong kailangan kong mamili ay di ko alam. Ang tanging alam ko lang ay kailangan ko ng mamili, ang mundo ni Audrey o ang mundo ni Stella...

All I know I can't have both worlds and I need to choose one, only one.

Two DimensionsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon