Adopted By One Direction

1

Pov Robine

Ik zit samen met mijn beste vriendin Sophie op bed, ik luister een beetje muziek en Sophie is aan het tekenen, ze kan zo mooi tekenen echt niet normaal. Naast dat Sophie heel goed kan tekenen kan ze ook heel goed dansen, zingen, paardrijden, ze is knap en zit ook nog eens op gymnasium. Ik kan in tegendeel helemaal niks, ik zie er niet uit en ga bij alles wat ik doe toch wel op mn bek. Ik snap eigenlijk niet waarom Soof nog niet geadopteerd is, ik bedoel ze is toch een droomkind. Ik denk eigenlijk dat ze niet geadopteerd wil worden, elke keer als er mensen komen kijken doet ze zo raar, ik heb haar er een keer mee geconfronteerd maar toen zei ze dat ik me er niet mee moest bemoeien.

Vanmiddag komen er weer mensen kijken, ik heb er echt heel veel zin..... not! Elke keer doen ze heel aardig en alles maar uiteindelijk nemen ze me toch niet, dus die avond ben ik altijd down.

'SOOOPPHHIIEEEE KOMEN!!!' Schreeuwt Lidia van beneden (leiding). Sophie geeft me een knuffel en stapt van het bed.

Pov Sophie:

Voorzichtig loop ik de trap af, ik vind het elke keer weer zo vervelend als er mensen komen, ik wil gewoon hier blijven. Ik ben gewoon zo bang dat ze me weg doen of dat ik weer mishandeld word, hier ben ik tenminste veilig.

'Oke Soof kom op, je kan dit' denk ik. Ik open ruw de deur en met een ongeïnteresseerde blik loop ik naar binnen. Ik zie vijf jongens zitten, ze zien er op zich wel aardig uit, maar voor geen miljoen geef ik ze een kans! Ze praten tegen me, maar ik geef geen antwoord, ik heb eigenlijk ook niet geluisterd. Na een minuut of vijf ben ik er helemaal klaar mee, 'mag ik nu weer weg??!!' Vraag ik. Ik wacht het antwoord niet af en loop stampvoetend naar boven. Ik hoor Lidia nog achter me schreeuwen dat ik Robine moet roepen.

Pov Robine:
Ik hoor Sophie de trap op rennen en ze stormt naar binnen. Ik zet m'n muziek uit en loop naar d'r toe en geef haar en knuffel. Als ze een beetje is afgekoeld gaan we op bed zitten. 'Hoe waren ze?' Vraag ik. 'Het waren vijf mongolen' zegt ze boos, typisch Soof, nooit positief over mensen die iemand komen adopteren. 'En jij moet nu' mompelt ze er nog achteraan. Ik geef en kort knikje en loop naar de spiegel. Ik kijk nog even voor de zekerheid of mijn haar goed zit en loop naar beneden. Als ik beneden loop zie ik vijf jongens zitten, zo in de twintig. Ze zien er aardig uit, maar ze komen me wel heel erg bekend voor. Ik ga naast Lidia zitten en glimlach verlegen.

Een van de jongens, die met lang, krullend haar steekt als eerst zijn hand uit en stelt zich voor als Harry. Nadat Harry zich aan me heeft voorgesteld stellen de andere zich ook voor; Niall, Liam, Louis en..... Zack?? Een voor een stellen ze de zelfde irritante vragen die iedereen stelt; wat mijn hobby's zijn, mijn lieveling eten, etc. Maar deze keer is het anders dan anders, ik mag ze wel.

Pov Louis:
Ik kijk de jongens een voor een aan, ze geven allemaal een knikje, ik kijk Harry nog een keer aan en hij knikt. 'Robine we hebben besloten jou te adopteren, zou je dat leuk vinden?' Robine kijkt me verbaasd aan 'echt?!' Zegt ze verbaasd en er verschijnt een lach op haar gezicht. 'Dat zou me heel leuk lijken' grijnst ze.

Pov Robine:
'Robine ga jij je spullen pakken? Dan regel ik met je adoptievaders de papieren' zegt Lidia. 'Ja is goed, tot zo' snel ren ik naar boven, ik kan het nog steeds niet geloven, IK WORD GEWOON GEADOPTEERD!!!😱😱 Als ik in de kamer van mij en Sophie kom zie ik Sophie boos op bed zitten, ze zal niet blij zijn met het nieuws. 'En hoe waren de mongolen?' Vraagt ze boos. 'Euhmm... Nou, Jaa' zeg ik onzeker, ik durf het echt niet te zeggen. 'Je gaat toch niet weg?...' Vraagt ze. Ik kijk haar twijfelend aan 'jawel' zeg ik. 'Maar maar... OMG JE WORDT GEWOON GEADOPTEERD!!😱' zegt ze en geeft me een knuffel. 'Wanneer ga je weg?' 'Zo meteen al' zeg ik. Ik zie tranen in haar ogen op komen en trek haar in een knuffel. Als ze na een tijdje uitgehuild is pakken we samen mijn spullen. Als ik Lidia van beneden hoor schreeuwen dat ik moet komen geef ik Sophie nog een laatste knuffel en loop naar beneden, de jongens staan daar met een grijns op hun gezicht op me te wachten. 'Zullen we dan maar gaan?' Vraag Niall. 'Ja is goed' zeg ik snel. Ik neem afscheid van Lidia, de kinderen en het weeshuis. Als we naar buiten lopen sta ik nog heel even stil voor de auto en kijk achterom, ik zie Sophie huilend bij de deur staan. Snel ren ik nog naar d'r toe en geef haar nog een snelle knuffel en fluister dat we voor altijd vriendinnen blijven. Snel loop ik terug naar de auto en stap in, op weg naar mijn nieuwe leven.