#1 De kracht van vuur

Hoofdstuk 13

'Ik wil je hartelijk danken voor je komst.'
Een dag later staat Robyn tegenover Virgil. Hij zit achter een grote, donkerhouten tafel en gebaart haar aan de andere kant te gaan zitten. Haar ogen laten hem niet los, zelfs niet om de kamer te bekijken. Ze vertrouwt hem nog geen seconde.
'Je wilde ons één voor één spreken,' zegt Robyn. 'Ik begrijp niet waarom. We zijn een groep. We nemen onze beslissingen samen.'
Virgil vouwt zijn vingers ineen en kijkt haar rustig aan van over zijn gevouwen handen. 'Dat weet ik, mejuffrouw Meijer. Maar ik leer jullie het liefst... persoonlijk kennen.'
'Ik verwacht dat Charissa na deze gesprekken wordt vrijgelaten.'
'Ik ben een man van mijn woord. Ik wil jullie om één simpele gunst vragen. En ik denk dat jullie die graag zouden verlenen.'
Robyns voelt haar nagels diep in haar handpalmen drukken.
'Ik wil de aardemagiër en de watermagiër vragen om de landen vruchtbaar te maken en het volk een rijke oogst te bezorgen. Ik wil ze vragen om een einde te maken aan de honger.'
Robyn is compleet sprakeloos. Dit had ze niet verwacht. Het kost haar een paar seconden om haar gedachten op een rijtje te krijgen, en al die tijd kijkt Virgil haar geduldig aan.
'Natuurlijk willen we het volk daarbij helpen, voor zover we dat kunnen,' zegt ze ten slotte. 'Maar dit kun je het beste met Myrthe en Mitchell zelf overleggen. Ik kan hier zelf niet bij helpen.'
'Uiteraard zal ik dit met hen bespreken,' vervolgt Virgil kalm. 'Toch heb ik jou eerst geroepen. Je hebt overtuigingskracht. De groep kijkt tegen jou op. Jouw mening zal hun beslissing het meest beïnvloeden.'
Virgil doet het overkomen alsof zij de leider is. Robyn weet wel beter, als iemand buiten de groep valt, is zij het wel. Maar dat zijn zaken die Virgil niet aangaan. Dus gaat ze er niet op in.
'Ik heb wel een voorwaarde,' zegt ze. Ze doet haar best om zelfverzekerd en krachtig over te komen, maar haar gedachten zijn wazig van de zenuwen. Gelukkig heeft ze haar tekst van tevoren geoefend. 'We zullen alleen met je samenwerken als je niet langer mensen executeert die iets negatiefs over je zeggen. Ik heb gezien hoe een gezin met twee kinderen op de brandstapel werd gezet. Dat is vanaf nu verleden tijd.'
'Een voorwaarde?' zegt Virgil, duidelijk geamuseerd. 'Jullie laten duizenden mensen verhongeren als ik er niet op in ga? Kom op, je weet heel goed dat je bluft.'
'Natuurlijk gaan we die mensen wel helpen,' zegt Robyn. 'Maar dat kunnen we ook los van jou doen. Als jij mensen blijft executeren, maken we publiekelijk duidelijk dat we jouw vijanden zijn en los van jou het volk te helpen. Maar,' ze leunt een beetje naar voren, 'als je die executies stopt, zullen we laten zien dat we achter je staan en dat we samen het volk helpen. Dat zal de publieke opinie positief beïnvloeden. En dat is wat je wilt, toch?'
Een tijdje zegt Virgil niets. Hij blijft haar aankijken en Robyn hoopt niet dat hij kan zien dat ze zweet. Zijn blik heeft iets kils en berekenens.
'Weet je waarom ik die mensen ophang en op de brandstapel zet, mejuffrouw Meijer?' vraagt hij onverwacht. 'Jouw oordeel over mij heb je vanaf het begin al duidelijk gemaakt. Maar laat ik je eens vertellen hoe het is om koning van dit rijk te zijn. Het land levert niet genoeg op. Mensen lijden honger. Ik kan geen hongersnood stoppen. Het enige waar ik macht over heb, is hoe het voedsel wordt verdeeld. De mensen die eten krijgen, zijn blij met mij als koning. Maar de meerderheid, degenen die ik niet kan voeden, haat mij. Ze zouden het liefst dit kasteel bestormen en mij, mijn vrouw en twee kinderen vermoorden. En dan zetten ze iemand anders op de troon die ervoor kiest het voedsel aan hen te geven. Vervolgens lijdt een ander deel van het volk weer honger en wordt ook deze nieuwe koning gehaat. Dan wordt hij vermoordt en begint alles opnieuw. Zie je het probleem waarvoor ik sta, mejuffrouw Meijer? Weet je wat de reden is dat mijn kasteel nog niet is bestormd?'
Robyn zegt niets, maar ze voelt het antwoord aankomen.
'Angst. Door mensen die me duidelijk weg willen hebben te doden, voorkom ik een revolutie. Als ik dat niet zou doen, zou het verzet groeien, tot er uiteindelijk honderdduizenden mensen aan de poort staan die ik zou moeten doden. Ik offer honderden mensen op om honderdduizenden te redden.'
Hij zwijgt en Robyn laat zijn woorden op haar inwerken. Ze haat Virgil nog steeds, maar ze begint eindelijk zijn gedachtegang te begrijpen. Misschien is deze situatie niet zo zwart-wit als Charissa had doen geloven.
'Oké,' zegt Robyn. 'Ik snap wat je bedoelt.' Het liefst zou ze een nacht goed nadenken en dan met een weloverwegen reactie komen, maar die tijd heeft ze niet. Dus hoopt ze maar dat ze de goede keuze maakt wanneer ze zegt: 'Als we samen het hele volk voeden, als niemand meer honger lijdt... En als jij vanaf nu je best doet om een goede en rechtvaardige koning te zijn... dan is er geen reden meer voor een revolutie. En daarom blijft mijn voorwaarde staan. Stop de executies. Zorg voor de mensen in dit rijk. En dan hebben ze geen reden meer om je te vermoorden.'
Virgil schudt glimlachend zijn hoofd. 'Je bent naïef, vuurmagiër. Je hoeft alleen maar naar die vriendin van je, Charissa, te kijken. Denk je dat zij me nog op de troon wil hebben na alles wat er is gebeurd? Zelfs als de honger en executies stoppen, zal ze me dood willen hebben.'
Hij heeft gelijk. Robyn beseft dat heel goed. Maar ze moet iets proberen. Ze kan niet toestaan dat er meer mensen op de brandstapel worden gezet.
'Mijn voorwaarde blijft staan,' herhaalt ze zacht. 'Wat is jouw antwoord?'
Virgil neemt er de tijd voor. Hij blijft haar aankijken en het kost Robyn moeite om niet weg te kijken.
'Goed,' zegt hij zacht. 'Ik accepteer jouw voorwaarde. Maar als jouw plan niet werkt, vuurmagiër. Als er over enkele maanden of jaren een enorme menigte mijn kasteel wil bestormen om mij en mijn familie te doden. Dan zal ik ze allemaal wegvagen. En dat,' zijn ogen versmallen, 'zal dan jouw schuld zijn.'