De Terzielers Club, 1991

Betrapt!

Romeo, Alexander en Lexy lazen telkens het perkament. Ze waren een beetje geschokt door de geheimen die in Luna's leven plaatsvonden.

"Heb je dan nooit echt met je vader gesproken wat je moeder scheelde?" vroeg Lexy, terwijl ze een beetje beschaamd keek en in haar handen kneep. "Nee," antwoordde Luna kort, "mijn vader wou niet dat ik de waarheid kende, ik ben er nog niet oud genoeg voor." "Maar nu ben je toch al een jaar ouder, is het soms niet?" zei Alexander zonder na te denken. "Zeg, sufferd," zei Lexy tegen haar één jaar oudere broer, "haar vader wilt het gewoon niet zeggen, niet omdat ze te jong is, maar omdat het een schokkende waarheid voor Luna kan betekenen." "Dat zou het wel nog eens kunnen zijn," zei Romeo vastberaden. "We moeten zien uit te zoeken wat er met je moeder werkelijk bezielde. Ik ben dat namelijk van mijn opa nooit te weten gekomen. Ik wil voor jou een verandering, Luna. Ik hou van jou." Luna was verward maar toen Romeo "ik hou van jou" zei, moest ze wel even blozen.

"We kunnen nu toch niet in dit bos blijven?" vroeg Alexander zich af. Hij was het gebabbel en de mysteries beu en wou naar huis gaan. "Nee, natuurlijk niet, broer." "We gaan gewoon een kant uit... Wat anders zouden we kunnen doen? Er zal toch nog een uitweg zijn zeker ?!" zei Romeo zelfzekerd en al even twijfelachtig, maar hij had er wel nog vertrouwen in. "Ja," zei Luna tegen Romeo en ze knikte ook naar hem. "Het bos is groot, we kunnen wel hieruit vertrekken. Maar als m'n vader me nu hier zo zou vinden, dan zal het m'n beste dag niet zijn," zei Luna, terwijl ze even door haar lange blonde haren streek. "Je hebt gelijk, Loony. Laten we nu maar gaan," besloot Lexy. En iedereen volgde Lexy en Luna om uit het bos te geraken.

"Van onze ouders mogen wij het bos in, van jouw ouders mag je ook hè, Krompje?" zei Alexander om duidelijk te maken dat hij en de andere niet per se in de problemen zaten. Hij vond ook dat Luna nu te veel in de belangstelling stond, wat hem niet altijd even boeide. "Nou, wat sentimenteel van je!" zei Lexy tegen haar broer. "Inderdaad Alex," zei Romeo op zijn beurt, "onze ouders hebben ook niets te verbergen." "Wat bedoel je daar nou mee?" vroeg Luna, met een strenge blik naar hem. "Je ouders hebben duidelijk iets te verbergen voor je, Loony. Ik hoop dat je dat doorhebt. Van mijn opa had ik dat nooit door en nu nog steeds niet..." "Ja, oké," zei Luna, "maar wil je er alsjeblieft niet zo over doordrammen?" "Oké jongens, genoeg," zei Lexy, "we gaan gewoon naar huis. Het is al een lange dag geweest." "Maar we waren hier nog maar net?!" grapte Alexander tegen z'n zusje. Hij was het eigenlijk eens met z'n zusje maar wou dat niet zo laten opvallen.

Ze waren al een stuk verder in het bos. Ineens zagen ze een houten pad dat tussen de blaadjes tevoorschijn kwam. "Een pad?" zei Alexander, "da's pas geniaal!" "Ja, dat is het ook," zei Luna. "Laten we nu snel dit pad volgen om het bos uit te geraken." "Akoord!" riep Lexy tegen haar en pakte haar hand vast. Samen huppelden ze als vrokelijke schoolmeisjes over het pad heen. Romeo en Alexander stapten achter hen, lachten naar elkaar om hun reactie over Luna en Lexy's gedrag duidelijk te maken. "Hey," zei Romeo, "heb jij dat perkament nou?" "Ja," antwoordde Alexander. "Mag ik het bijhouden?" vroeg hij al vriendelijk tegen Alexander. "Natuurlijk, hoor. Ik heb al genoeg van Luna's mysteries. Zie hoe ze huppelt... Zou dat ook een mysterieuze verklaring hebben?" "Haha, nee man," antwoordde Romeo en ze moesten beiden lachen. "Wat ben je nu met dat perkament van plan?" vroeg Alexander. "Niet veel... Of eigenlijk wel veel. Weet je, ik wil niet dat Luna een mysterieus verleden zoals mij heeft. Het heeft me in mijn leven al veel myserie opgebracht en k'wil daar verandering van maken," besloot Romeo. "Oké, k'snap het al, t'is goed man. Als dat myserie uit haar leven maar is opgelost. K'heb genoeg van haar gekheid," zei Alexander eerlijk. "Wat is er nou?" vroeg Romeo op z'n beurt. "Kan je Luna soms niet meer verdragen?" "Nee, niet Luna," antwoordde hij, "ik kan gewoon gekheid niet meer uitstaan." "Nou leer er dan maar mee leven! Want weet je, Alex. Ons leven is allesbehalve normaal. In tegenstelling tot dreuzels en zelfs in tegenstelling tot normale tovernaars en heksen." "Oké, ik snap je punt wel hoor maar..." Romeo liet Alexander niet uitspreken: "Ik zou de mensen zoals ons, hier in De Terzielers Club, maar enorm respecteren. We zijn speciaal, we hebben elkaar nodig, en we kunnen enkel elkaar uitstekend verstaan." "T'is goed man," zei Alexander, "je hebt gelijk!" Eigenlijk wou hij gewoon dat hij ophield. In zijn hoofd was Luna nog steeds een weirdo.

Ineens zagen ze een donker figuur op hun pad tevoorschijn komen. Het was Luna's vader! "Zijn jullie soms verdwaald?" "Oh nee, papa! Het spijt me!" riep Luna. "Kom, laat me jullie uit dit oud, eng bos begeleiden." Iedereen keek hoe Luna's vader lief tegen hen bleef. "Euhm... Pardon meneer... Maar waarom kwam u hier?" vroeg Lexy zich af. "Ik kwam kijken hoe het met mijn kleine Luna was." "Ze kan haar perfect redden hoor, meneer," zei Romeo. "Ja, dat kan ze... Maar niet te ver van huis!" zei Xenophilius met een harde stem. Hij wou namelijk niet dat een bende kleine kinderen hem de baas zouden spelen. "Tja, t'is goed dat je haar meeneemt," zei Alexander. "Ze kan soms zo uit de hand lopen." En Alexander probeerde het perkament uit Romeo's broekzak te halen. Maar hij kon er niet aan, want in de dichtstbijzijnde broekzak zat Romeo's toverstok. "Alexander!" riepen Lexy en Romeo in koor. Luna kon eindelijk Alexanders ware aard ervaren. "Let niet op mijn broer," zei Lexy. "Hij is soms wat plagerig maar dat is juist voor de fun." Alexander keek naar zijn zus en dacht: broer dit en broer dat? Mag ik zelfs soms wat bepalen?! Mag ik zelf soms een mening hebben?! Mijn mening is dat Luna een weirdo is! Gelukkig hield hij deze mening enkel in z'n hoofd.

Ze waren uit het bos gewandeld. Ze stonden even stil aan de rand van het bos. Nu, was het een 1,5 km tot het huis van Luna en Xenophilius Leeflang. Het was een langer eind omdat Luna en haar vrienden helemaal over het meer, dat in het midden van het bos lag, waren gevlogen. "Oké... Vrienden van Luna... Jullie zullen een tijdje zonder Luna moeten spelen. Ze heeft namelijk huisarrest!" "Nee, papa! Waarom?" "Voor je eigen bestwil, popje." "Haar bestwil... Haar bestwil?! Ze wilt misschien liever eens met haar vrienden spelen? K'ben trouwens haar bff!" "Kan wel zijn... Wat is jouw naam weer?" Xenophilius was zo weinig bezig met de interesses van Luna dat hij niet eens haar bff's naam wist. Lexy stond versteld. "Mijn naam is Lexy, meneer," klonk ze luid en duidelijk. Ze wou voor haarzelf opkomen. "Oké, hallo Lexy. Ga nu maar flink naar huis, je ouders wachten ook wel op je," besloot Xenophilius. "En dat is mijn broer, Alexander. Sluit hem alsjeblieft ook niet buiten." Is ze nu serieus? Introduceert ze mij nu aan die creep van een vader? "Ja, ik ben Alexander. We zullen maar beter gaan." En Alexander trok zijn zusje mee met een valse glimlach op zijn gezicht. Romeo stond daar nog alleen, en zag iedereen van hem weggaan. Xenophilius zag een beteuterde jongen staan. "Wat is er soms jongen, verdwaald?" vroeg Xenophilius lief maar terwijl uitdagend. "Nee, meneer. K'heb gewoon niet meteen iets te doen. Trouwens je dochter is een leuk meisje." Diep van binnen schaamde Romeo om wat hij gezegd had. Luna's vader was overbezorgd en het woord 'leuk' kon nu echt vanalles betekenen. Daarnaast probeerde hij subtiel duidelijk te maken dat hij bij hen op bezoek wou komen. "Ja, een leuk meisje, en een meisje dat nu een week huisarrest heeft. Is het niet Loentje?" Loentje? Wordt ze ondertussen niet al te oud voor zo'n bijnaam? Loony is trouwens veel cooler! Dacht Romeo bij zichzelf. Xenophilius stapte hand in hand met Luna weg, terwijl hij met een glimlach op zijn gezicht naar Romeo keek. Hij wou hem duidelijk maken dat Luna enkel zijn klein meisje was, wat Luna eerder niet erg vond maar tot nu toe wel. Terwijl haar vader haar met de hand meesleurde, keek ze naar achter met opgeheven wenkbrauwen. Ze wou aan Romeo duidelijk maken dat ze onder de controle van haar vader was en er niets aan kon doen. Eigenlijk voelde ze zich totaal vernederd tegenover haar vrienden. Romeo had een veel sympathiekere vader voorgesteld. Eéntje die problemen had maar wel kon lachen, respect tonen, en geen super bemoeial en overbezorgde vader was.

Wat er ook gebeurde. Hij wou een einde aan de vader met de vele mysteries en problemen. Zo probeerde hij een plan te bedenken om hem te ontmaskeren van hemzelf en diens vrouw verleden. Hij wou er alles aan doen om Luna meer vrijheid te geven. En niet te vergeten: met haar te kunnen rondhangen. En dat moest zeker met terzielers lukken. Want uiteindelijk was De Terzielers Club gewoon maar een onschuldig clubje.