Ang Biyenan Ni Mrs. Garcia

Tumatakbo si Jaymee papalabas ng kabahayan. Hindi na niya alam kung may ilang beses na siyang nagpaikot ikot sa una at ikalawang palapag ng bahay at kung ilang beses na n'yang nadaanan ang dining area kung saan naroon pa rin ang mga barako ng Garcia.

"Akala ko ba, willing? Bakit nawawala?" Sabi ng isa.

Ako kaya ang tinutukoy nila?

"Sabi ni Arnulfo, binayaran daw ang buong pamilya kaya napapayag. Kaya sigurado na." Sabi ng isa.

Huh?

"Ay, hindi pwede iyon. Dapat tapat na pag-ibig para makalaya tayo sa sumpa!"

Anong sumpa?

"Kung hindi ba naman gago iyang pinsan mong si Arnulfo, may ikatatlumpong birhen na sana sa Garcia. Mapapalaya na sana natin ang ating mga asawa!"

Ano daw?

Biglang nahulog si Jaymee sa loob ng salamin. Ahhhhhhhhhhhhhhhhhh!

*****

"'Di ba, Jaymee ang pangalan mo," bungad sa kanya ng isang babae. Nagulat si Jaymee dahil napakaaliwalas ng mukha ng babae na tila isang diwata. Suot suot din nito ang damit na kagaya ng sa kanya. "Ako si Minerva, ang ikadalawampu't siyam."

Naguguluhang napatingin sa paligid si Jaymee. Nasa isang tila paraiso siya na napapalibutan ng magagandang babae.

"Dalawampu't siyam kami lahat," sabi ng isa. "Ikaw at si Cecilia na lang ang hinihintay namin para mapalaya tayong lahat sa sumpa. Si Cecilia bilang ikatatlumpong kaluluwa ng maybahay ng mga Garcia at ikaw bilang susi sa pagbubukas ng kulungang salamin."

Anong sumpa? Walang tinig na lumabas sa mga labi ni Jaymee.

"Isang salinlahi lang ang nagagawa ng mga Garcia. Ang ama ay magkakaanak ng isang magiging ama na magiging ama na magiging ama. At ang bawat magsisilang ng sanggol ng mga Garcia ay kukunin ng salamin hanggang sa isa lang ang matira habang naghihintay ng susunod na ina. Pero bakit wala pa dito si Minerva pero nandito ka na?"

"Hala!"