ျဖာထြက္လာတဲ့အလင္းေရာင္စဥ္နဲ႔အတူသူ႔မမ်က္လံုးေတြပြင့္
လာတယ္။ခါးကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္ၿပီးသူ႔ကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ထား
တဲ့အဲ့လူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးသူမမ်က္ရည္ေတြက်ဆင္း
လာသည္။ခါးကိုဖက္ထားတဲ့သူလက္ေတြကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖယ္
လိုက္သည္။ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ေတာ့အဝတ္ဗလာနဲ႔။တစ္ကိုယ္
လံုးလည္းအနီေရာင္အမွတ္ေတြနဲ႔။နာက်င္ကိုက္ခဲမႈဒဏ္ေၾကာင့္
သူမမ်က္ရည္မ်ားအသြင္သြင္က်ဆင္းလာသည္။
Sehunမ်က္ႏွာကိုထိုးလာတဲ့ေနေရာင္ေၾကာင့္ႏိုးေနေပမဲ့သူမထ
ေသး။လက္ကိုလာထိတဲ့ေႏြးေထြးမႈတစ္ခု။အဲေႏြးေထြးမႈကေနၾကမ္းတမ္းမႈကိုခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ဒီေလာက္ဆိုluႏိုးရၿပီမွန္းသူသိလိုက္သည္။႐ိႈက္သံေလးထြက္လာတဲ့luရဲ႕
ငိုသံေလးကသူ႔ႏွလံုးသားကိုနာက်င္ေစသည္။မ်က္လံုးအသာဖြင့္
ၾကည့္ေတာ့သူ႔သမင္မေလးအဝတ္အစားေတြျပန္ဝတ္ေနသည္။
"Lu..........."
ထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္တဲ့luလက္ကိုsehunအိပ္ယာေပၚကေနလွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
"ဖယ္ oh sehun....နင္လိုခ်င္တာရၿပီမွတ္လား။နင္လိုခ်င္တဲ့ငါ့
ခႏၶာကိုယ္ကိုနင္ရၿပီ။ခုငါ့ကိုလႊတ္ေတာ့!!!!"
Luစကားေတြကသူ႔ရင္ကိုဓားနဲ႔အစိတ္စိတ္ခြဲေနတာထက္ကိုပို
နာက်င္ေစသည္။ခါးကေစာင္ကိုဖယ္ၿပီးအနီးကသဘက္နဲ႔သူ႔ေအာက္ပိုင္းကိုပတ္လိုက္သည္။
"Lu.......ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ကိုယ္.....ကိုယ္မွားမွန္းလဲ
သိပါတယ္။ဒါမဲ့ကိုယ္luကိုခ်စ္လို႔ၾကံမိၾကံရာ......"
*ေျဖာင္း!!!!*
သူ႔စကားမဆံုးေသးခင္ပါးျပင္ေပၚက်လာတဲ့လက္ဝါးတစ္စံု.....
"ဘာ.....ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟုတ္လား။နင္ေတာင္းပန္ေတာ့
ေကာငါ့ဘဝကအရင္လိုျပန္ျဖစ္သြားမွာလား!!!!!လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
ၿပီးမွလာမေတာင္းပန္နဲ႔!!!!!!!!နင့္ကိုငါအရမ္းမုန္းတယ္!!!!*
