Ο ευθυγραμμισμος των αστεριών

Κεφαλαιο 1

Τρέχα. Δεν έχεις τιποτα καλύτερο να κανεις, έτσι οπως κατάντησες. Τρέχα που σου λέω. Έρχονται μπορώ να τους νιώσω. Τρέχα γιατι αλλιώς δεν θα σωθείς. Τρέχα όσο πιο γρήγορα μπορεις σκεπτόμενη το μέλλον ή έστω την στιγμή που θα τους έχεις ξεφύγει. Τρέχα που σου λέω, κατι ξερω. Νομίζεις πως δεν τα εχω ζήσει αυτά εγω; Κανεις μεγάλο λάθος.Απλως τωρα τρέχα γιατι άμα πεθάνεις εσυ , θα πεθάνει και η αληθεια...και αν γινει κατι τέτοιο δεν θα υπάρξει επιβίωση για τους άλλους, για τα εφτά δισεκατομμύρια και που υπάρχουν σε αυτόν το πλανήτη. Τρέχα τουλάχιστον για να σώσεις τα άτομα που αγαπάς. Και μην κοιτάξεις πιςωσου δεν αξίζει...απλως τωρα....ΤΡΕΧΑ!!!

Ακούω πολλές φωνές στο κεφάλι μου να οργιάζουν... Δεν λέω όσες φορές εχω ακολουθήσει τις εντολές τους δεν μου βγήκε σε κακό. Για την ακρίβεια τωρα που το καλοσκέφτομαι πάντα τα αποτελέσματα ήταν καλά. Αλλα αυτήν την φορά δεν θελω να τις ακούσω. Είμαι μες στην μέση του δρόμου κάτω απο το σπιτι μου. Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ. Ειναι βράδυ. Κοιτάζω το ρολόι αλλα δεν μπορώ να διακρίνω την ώρα..νιώθω το σώμα μου πολυ βαρύ και δύσκαμπτο, σαν να μην ειναι δικό μου. Σηκώνω το χέρι μου για να μαζέψω το μαλλί μου αλλα δεν ανταποκρίνεται στο ερέθισμα του εγκεφάλου. Αρχίζω να πιστεύω πως κατι πηγαίνει στραβά και ότι για μια άλλη φορά οι φωνούλες είχαν δίκιο. Όταν όμως πάω να κουνήσω το αριστερό μου πόδι εκείνο ανταποκρίνεται και κάνω ένα βήμα. Δοκιμάζω και το δεξί. Ευτυχώς και αυτό λειτουργεί. Κοιτάζω γύρω μου. Στην γειτονιά μου υπάρχει μια παράξενη και τρομακτική ησυχια...σαν αυτή που προμηνύεται πριν απο μια μάχη... Όλες μου οι αισθήσεις ειναι οξυμένες. Μπορώ να νιώσω το ελαφρή αεράκι να μου σηκώνει τις τρίχες του αυχένα μου και γενικά τον εκτεθημενων μελών του σώματος μου.. Μπορώ να μυριςω την νοτιςμενη ατμοςφαιρα, το βρεγμένο γρασίδι στο πισω μέρος του κήπου μας. Μπορώ να δω καθαρά παρα το γεγονός ότι στην ατμοςφαιρα επιπλέει ένα παχύ στρώμα ομίχλης...

Ομιχλη...αν σκεφτώ λογικά λόγο το ότι βρισκόμαστε σε παραθαλάσσια περιοχή, ειναι λογικό να εχει ομίχλη..αλλα οχι τόση πολυ... Δεν πρόλαβα να βλεφαρισω και ξαφνικα ένιωσα κατι να εχει επιρρεασει αυτήν την σιωπηλή εικόνα...κατι φαντάζει διαφορετικό σαυτο το άπραγες τοπιο.. Κάνω μια στροφή γύρω απο τον εαυτό μου παρατηρώντας την εξωφρενική γαλήνη... Η θάλασσα δεν κινείται, τα φανάρια δεν αναβοσβήνουν,όλα τα σπίτια κλειδωμένα. Αγναντεύω πέρα απο την θάλασσα , οχι πολυ μακριά, αλλα μέχρι το σημείο που υποτειθεται ότι ειναι ο φάρος. Ο πατέρας μου μου είχε πει κάποτε μια πολυ μεγάλη ιστορια. Οτι αν ποτε τύχει να δω τον φάρο σβηστό να ανησυχήσω και ακόμα και μονη μου να φύγω μακριά απο το σπιτι μας. Όταν μου το είχε πει, δεν καταλάβαινα τι εννοούσε , παρα μόνο τον κοίταζα σαν μικρό παιδάκι που ακούει καποιο συναρπαστικό παραμύθι..

Ο φάρος δεν ειναι αναμμένος.. Ένα συναίσθημα φόβου με εχει αρχίσει σιγά σιγά να με κατακλειει. Λες τελικά όλα αυτά που έλεγε ο πατέρας μου να έβγαζαν καποιο νόημα; Σταματάω να αναπνέω.. Οχι για να με σκοτώσω αλλα για να αφουγκραστω τον οποιοδήποτε ήχο.. Ήταν τόσο ήσυχα που μπορουσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς μου... Άρχισα να αναπνέω πάλι. Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή. Αυτό συνέχισα να κάνω. Πηγα να συκωσω εσκεμενα το χέρι μου για να δω την ώρα. Τελευταία φορά που είχα προσπαθήσει δεν μπορουσα να το κουνήσω. Τωρα όμως μπορουσα να εχω τον πλήρη έλεγχο όλων τον μελών μου... Κατι ειναι και αυτό! Η ώρα εχει σταματηςει ακριβώς μεσάνυχτα. Ο λεπτοδικτης δεν κουνιέται, αλλα ο οικείος ήχος που κάνει το ρολόι διαπερνάει το κύμα σιωπής.

Λένε πως πρώτα τους ακούς ή τους βλέπεις... Εγω πρώτα τους μύρισα. Ένα κενό και ένα σφίξιμο ματεκλεισε ολο μου το σώμα. Δεν ηθελα να γυρίσω το κεφάλι μου να τους αντικρίσω... Εχω ακουςει ότι αν τους κοιτάξεις κατάματα "μαρμαρωνεις" και υπάρχει περίπτωση να μην μπορεις να ξαναμιλησεις... Μετα τους ένοιωσα να ισβαλλουν μέσα μου.. Αργά και βασανιστικά. Ένα κύμα ανατριχίλας με διαπέρασε ολόκληρη. Εξαχναν τροπο να με διαλύσουν... Έπρεπε να αρχίσω να κινούμαι, να απομακρυνθώ απο αυτούς. Ετσι και με πιάνανεε στα χέρια τους θα τελείωνα, και πραγματικά κανένας δεν θα το ευχοταν αν ήξερε ποια είμαι πραγματικά...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ