Το Παρελθον Ειναι Προλογος

Part 32

Σημερα εφυγε για Αθηνα με τον Αρη...δεν μπορεσα  να του πω την αλήθεια, τουλαχιστον οχι ακομα. Ευτυχως η Μαρια εμεινε μαζι μου...

-Μαρια θα τρελαθω

-Αγγελικη με εχει κουρασει ολο αυτο δεν σ αντεχω αλλο

-Δεν καταλαβαινεις

-Τι να καταλαβω οτι ο αντρας που αγαπας, ο πατερας του παιδιου σου σου λεει να του πεις την αληθεια και πως τα υπολοιπα θα τα φτιαξει εκεινος και εσυ εξακολουθεις να του λες ψεματα...ελεος ρε Αγγελικη δηλαδη γιατι τα κανεις τοσο δυσκολα τα πραγματα αρκετα υποφερατε και οι δυο σας αλλα και το παιδι εξαιτίας αλλων..

-Θα μου παρει το παιδι Μαρια και το ξερω πως θα το κανει...

-Και καλα θα σου κανει...εσυ τι θα εκανες στην θεση του Αγγελικη ενας ξενος μεγαλωνει το παιδι του, για το οποιο δεν ηξερε τιποτα τοσα χρονια...

-Θα πεθανω μακρυα απο τον θοδωρη

-Τιποτα δεν θα παθεις, θα του πεις την αληθεια και θα τον αφησεις να ηρεμισει λιγο....το ξερεις οτι σ αγαπαω και οσο μπορω θα ειμαι διπλα σου αλλα συνελθε επιτελους τα χρονια περνανε και χανεις τον ερωτα της ζωης σου, την οικογενεια που θα μπορουσατε να φτιαξετε οι δυο σας και σκεψου και τον μικρο οταν μεγαλωσει τι θα του πεις για πιο λογο τον κρατησες μακρια απο τον πατερα του...

Ειχε δικιο, σε οτι ελεγε ειχε δικιο αλλα η αποφαση ηταν αρκετα δυσκολη αν εκανα κατι θα εκανε κακο και στην οικογενεια μου...

Xristo's pov...

-Αρκετη υπομονη εκανα απο εδω και περα θα παρω το παιχνιδι στα χερια μου, μολις γυρισει απο τις διακοπες ο Νικος θα παει ενα μικρο ταξιδακι για δουλειες και εγω θα παρω τον γιο μου επιτελους...

-Χρηστο η υπομονη ειναι αρετη...την αγαπας αγορι μου οπως σε αγαπαει και εκεινη βρειτε μια λυση...ποσο νομιζεις θα αντεξει χωρις τον γιο της; ακομα και ο μικρος την λατρευει και θα το εχεις δει..

-Βοηθησε με θειος της εισαι, σε εχει σαν πατερα της κατι θα ξερεις που δεν ξερω...τι εγινε τοτε;

-Δες αγορι μου στην οικογενεια μας υπαρχουν μυστικα που δεν ξερεις, που ουτε καν η Αγγελικη δεν ξερει αλλα εχει ερθει η ωρα να μαθει επιτελους...Οι γονεις της δεν ειναι πραγματικοι της γονεις...η Αγγελικη ειναι κορη μου, η κορη μου απο τον μεγαλο ερωτα της ζωης μου...

-Τι λες; πως εγινε αυτο;

-Ειμασταν πολυ ερωτευμενοι τοτε και η Αγαπη εμεινε εγκυος, ηταν μονο 18 χρονων και οι δικοι της δεν το ηθελαν ετσι την πηρα και μεναμε μαζι μεχρι που γεννησε την Αγγελικη τον αγγελο της ζωης μου..ειμασταν πολυ ευτυχισμενοι μεχρι που η Αγαπη πεθανε...μετα απο τεσσερις μηνες αφου γεννησε ειχε ενα τροχαιο...μολις το εμαθα κατερευσα πηγα στο νοσοκομειο και βρηκα το κοριτσακι μου μεσα στα αιματα, ηταν νεκρη...εμεινα εκει για ωρες και κρατουσα το αψυχο σωμα της στην αγκαλια μου μεχρι που μου την πηραν...στο αυτοκινητο ηταν με τον αντρα της κολλητης της οπου και εκεινος ειχε την ιδια μοιρα...μετα απο μερες εγινε η κηδεια και εγω κατερευσα δεν ειχα κουραγιο για τιποτα, μονο επινα και καπνιζα. Η Αγγελικη μου ηταν μωρο χρειαζοταν φροντιδα. Ο αδελφος μου ειχε παντρευτεί αλλα δεν μπορουσε να κανει παιδια με την γυναικα του και ετσι πηραν την Αγγελικουλα μου για λιγο καιρο...εγω ειχα κλειστει στον εαυτο μου για σχεδον δυο χρονια δεν ηθελα να βλεπω κανεναν, στην αρχη μου φερνανε την μικρη μου αλλα μετα σταματησαν, ουτε στο εργοστασιο δεν πηγαινα τα ειχε αναλαβει ολα ο αδελφός μου...Ξαφνικα αρχισε να ερχεται στο σπιτι η κολλητη της Αγαπης μου και με το καιρο καταφερε να με βγαλει απο το σπιτι..βγαιναμε για λιγο καιρο μεχρι που αποφασισαμε να παντρευτουμε...τα παιδια της ηταν μικρα ακομα και χρειαζονταν μια οικογενεια...οταν πηγα στον αδελφο μου η Αγγελικη ηταν 4 χρονων. Ηθελα να την παρω σπιτι μου μαζι μου αλλα πλεον εκεινο ηταν το σπιτι της και εκεινοι οι γονεις της ισως ηταν καλυτερα μαζι τους...βεβαια παντα ημουν στο πλευρο της και δεν της ελειψε τιποτα αλλα δεν μπορεσα να της πω την αληθεια Χρηστο....