Hello ponçikleerr
Alın size gece sürprizi! Yb tüm hızıyla devam ediyor, hazır olur olmaz koyarım😘
SELİN
Kolumun içine doğru giren iğne acı ile yüzümü buruşturmama sebep oluyor. Son birkaç gündür, aynı oksijensiz odada durmak birçok şeyi düşünmemi sağladı. Yaptıklarımı, yapacaklarımı...
İğne ani bir şekilde içimden çıkınca irkiliyorum. Kolum ile uğraşan hemşireye bu sefer ne ilacı verdiğini önemsemez bir şekilde bakıyorum.
"Ne zaman çıkacağım burdan?"
"Bugün taburcu olabilirsiniz. "
Başımı geriye yaslıyıp işine devam etmesini bekliyorum. Hemşire, anlayamadığım işlemlere devam ederken, derin düşüncelere boğuluyorum. Ablam, onun ile olan anılarım. Güzel ve kötü hepsi beynimin en nadir yerinde kazılı olanlar.. Ve hiç unutmayacaklarım..
Sonrasında ise Ali. Başta tamamen bir yabancı, üstelik nefretten başka duygu beslemediğim bir yabancıydı. Şimdi ise, bütün bunları yaşamamın sebebi. Yüzüme yayılan acı dolu gülümseme, tek gözümden ise düşen bir yaş beliriyor.
"İğneleri bende sevmem. "
Yanıma ne ara girdiğini bilmediğim Mete, bir anda kapının yanında beliriyor.
"Dertliyiz sanırım. ", diyor yaklaşarak.
Başımı olumsuz anlamda sallıyorum.
"Yok, iyiyim. ",diyorum yapmacık bir şekilde gülerek.
Tam o sırada, hemşire arkamdakı önlüğe doğru ellerini yönlendiriyor. Düğmesini açmak için hamle yaparken,Refelks olarak elini geri çekiyorum. Anlamazca bana bakan hemşirenin bakışları, Mete ninkilerde eklenince üstümdeki garip bakışlar ikiye yükseliyor.
"Şey, Selin hanım sırtınız-"
Lafını kesip sesimin tonu hafif yükseliyor.
"İstemiyorum yok birşey sırtımda. "
"Ama Selin Hanım dosyanızda yazıyor ki-"
"İstemiyorum!"
Ellerini gerş çekiyor. Çok kısa bir süre boyunca Meteye bakıp, kaşlarını çatıp izlediğini görüyorum.
"İstersen ben çıkayım. ",diyor.
"Gerek yok.",diyip gözlerimi kaçırıyorum.
Açtığı birkaç düğmeyi hızlıca iliklerken, ellerimin panikten titremesine engel olamiyorum.
Mete, baştan aşaya beni süzdükçe paniğim dahada çok artıyor fakat gizlemek için derin bir nefes alıp, ortamın sessizliğini bozuyorum.
"Iı, sen neden gelmiştin?"
Gözlerini üstümden kıpırdatmadan aynı bakışlar ile bakıyor.
"Hiç. Ali eve götürmemi istedi de. "
Adını duyunca yüzüme yerleşen ifade gerilimden başka bir şey olmuyor.
"Neden kendi gelmedi?"
"Tuğçeyle işi varmış ya. Akşam evde olurum dedi. "
Anlamış anlamda başımı sallıyorum. Gözlerimin kaçmasına engel olmaya çalışırken, Mete'nin daha yeni olanlardan hiçbirşeyden şüphelenmemesini ummak oluyor.
-
