Karanlığın efendisi , onu öldüren güneş , aslında her şeyin habercisidir. Her şeyi gizleyen karanlık , intivaya çekilir güneşle. Tan yerinde çarpışır kötülükler turuncu ışıklarla. Tanrının yeryüzüne ektiğin tohumları , birbiri ardına salar zehirlerini. Ve bu zehirler sarar kendi tohumlarını. Ve bizler -Tanrının yetim çocukları- kıyamayız o tohumlara. Bir ışık böler geceyi. Ve bir ses sever sessizliği. Daha iyi duyurmak için kendini.
Bir balıkçının hikayesidir bu , bir ayyaşın veyahut bir yalnızın öyküsü bu . Kalpleri acıtan , yürekleri dağlayan. Dram kolay , dram hayat . Ben size bunları anlatmayacağım. Ben size duymak istedikleriniz sözleri veya her güm izlediklerinizi değil , içinizi yakıp geçecek , suratınıza soğuk bir rüzgar gibi esecek gerçekleri vaadediyorum. Karanlık köşelerinde gizlenen , kendinden başka kimsesi olmayan ve kalabalığın içinde kaybolmuşların türküsünü yakacağım. Ben önemsizim. Belki bende onlardanım , olabilir. Bir yaprak düşer yere , ağaç kahrolur. Bir çiçek açar ama ağaç farkında olmaz. Bizler Tanrının yetim çocukları ve bizler kuruyan yapraklar...
