Changes Everything

don't touch me...|hoofdstuk 2

Ik wou weglopen, maar hoe loop je weg van de waarheid?

Er liep een zoute traan over wang, niet wetend wat ik moest doen
Ik stap op me fiets en fiets , fiets heel ver weg, niet wetend welk pad ik kies,  niet wetend welke kant het is niet wetend waar ik heen ga.
Ik stap van me fiets ik kijk om me heen ik zie niemand, helemaal niemand

Plots herinder ik me waar ik ben
Een afgelegen bos, best wel mooi moet ik zeggen hier,hier... Dat wil ik me niet herinderen...ik begin wat te lopen, en lopen, en lopen tot dat ik geristsel achter me hoor, het is je verbeelding maar rustig blijven, ik loop verder
Ik voel handen, 'en het zijn niet de mijnen' ze raken me aan ik voel een hand in mijn nek en de andere om me middel ik voel me hartslag versnellen ik ben bang, 'heel bang' ik hou mijn mond dicht niet wetend wat ik moet doen gillen, schreeuwen of help roepen, ik ben stil heel stil en ruik zijn adem in mijn nek hijgen dat ruikt naar alchohol   "stil maar babe..."

Hoorde ik hem zeggen....
"Wie ben jij"
Hij zei niks en legde zijn hand op me borst en ze andere hand bij mijn middel
"Blijf van me af"
Zei ik terwijl ik zijn hand van me afrukte hij sloeg me ik sloeg een klein gilletje.
Ik wou weglopen "maar hoe loop je weg van de waarheid?" ik zetten een stap, en hij pakte me vast en drukte me mij koude lichaam tegen de zijne ik was bang en verstijfd maar ik was sterk ik wist het zeker ik gilde en riep om hulp maar verder dan 'help me' kwam ik niet hij sloeg zijn hand voor mijn mond sleurde me mee naar een boom "wat niet lang duurde het was een bos" 

Drukte me der tegenaan en keek me strak ik men ogen aan " ik zou je mond maar houden en meewerken want anders krijg je er spijt van" siste die recht in me gezicht

Ik was stil en keek hem aan met een dodelijke blik hij zoende me ruw zo ruw en vies dat ik hem niet eens kon wegduwen hij stopte toen die me shirt en broek uittrok ik huilde en snikte en hij gaf me weer een klap recht in me gezicht "weet jij wat je bent baby" ik schude niet snapend me hoofd
"Een slet"
Hij trok de rest van me kleren uit en deed zijn eigen broek uit en alles werd zwart voor me ogen en ik zakte in elkaar of dat is wat ik denk ik ben weg en hij ook denk ik...

VOLGENDE DAG

Ik open voorzichtig en langzaam me ogen en kijk naar boven een wit plafond en een stem die ik hoor roepen "dokter ze is wakker" wacht wat dokter? Ik probeer me zelf om hoog te krijgen om te kijken waar ik ben maar ik zie een gezicht en nog een ik herken ze en de linker persoon zegt wat "lieverd gaat het wel..."
Terwijl de rechter daarna zegt "clarrisa rustig ze is net wakker" volgends mij wou de linker weer wat zeggen maar er komt iemand anders de kamer in lopen hij heeft een witte jas aan een brilletje ik schat hem een jaar of 40 hij begint te praten en ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van begreep hij had het over een coma ,een man en een verkrachting wacht wat even terug wat! Ik kon me niet bij me gedachten houden ik dwaalde weg en hoorde niet meer wat die zei duizend vragen in me hoofd "wat is er gebeurd?" "wie was die man waar ze het over hebben?" "waar was ik gister?" " of een beter vraag waar ben ik nu?". Oke ik moet het weten
"Wat is der gebeurdt met mij?"
"Sorry mevrouw daar zijn we nog niet helemaal achter de enige die dat kan weten bent u maar geen zorgen we zorgen er voor dat alles goed komt"
"Jaja maar er is toch wel iets dat jullie weten denken?"
Zeg ik terwijl ik overeind kom, en rustig ga zitten
"Ja mevrouw zeker maar ik weet niet zeker of ik dat mag zeggen"
Ik zucht
"Van wie zou dat dan niet mogen... Van mij wel en het is mijn leven... Dus zeg op"
Ik zie hem kijken naar de twee andere mensen in de kamer die knikken als een teken van verzekering die ik als ik goed kijk en nadenk herinderen schreeuw en totaal uit mijn serieusheid (*kuch kuch* is dat uberhaudt een woord) raak en opspring nou ja spring
"Mamie,Papie!"
"Je herkent ons weer ik was al bang..." hoor ik me moeder zeggen
"Tuurlijk wel"
Zeg ik rustig terwijl ik me bezef dat de dokter weg wil lopen maar o nee echt niet die gaat me eerst vertellen 'whats happinng"
"ik zou maar niet weglopen"
Mijn ouders ijken me raar aan en de dokter liopt terug en ik kijk hem aan
"Dus.. Vertel."
Ik kijk hem met spanning aan...
"Mevrouw ik wil dat u niet schrikt als we dit vertellen"
Nee denk je dat nou echt
"Nee tuurlijk niet meneer"
*zucht
"Oke luister het enige wat we echt zeker weten is dat u bent misbruikt in een bos we weten niet precies wat er gebeurd is maar we weten dat u zonder kleren bewusteloos op de grond lag"
...
"Waar lag ik precies? hoe zag het eruit? misschien dat ik het me dan kan herinderen"
Zeg ik serieus
"U lag bij een boom er naast om precies te zijn"
Ik denk maar ik zou der niet uitkomen wel wat er daavoor gebeurd is... Denk ik
"Meneer ik weet mischien wat er daarvoor gebeurd is..."
Wat zei die nou wat deed die nou ik... Ik heb meerdere gedachtes in mijn hoofd maar ik hou ze voor mezelf tot ik het zeker weet
"Vertel maar"

"Ik liep door het bos en opeens stond er iemand achter me en hij zei iets tegen me iets over mij iets over... Ik weet het niet meer"
hoe kan dit ik wist het het is weer weg ongeloofelijk ik
Wie was die man en wat wou die van me
"Het maakt niet uit mevrouw we komen der wel achter..."
Hij wou weglopen
"Meneer waarneer mag ik naar huis?"
"Weet ik nog niet mevrouw"

Duizend woordjes
Applausje... Ik moet zeggen dat dit hoofdstuk lang heeft geduurd omdat ik heb gezocht naar zon plek en toch een verhaal heb zitten bedenken ik denk dat ik me best ga doen 1 hoofdstuk per week te doen
Kijken of dat lukt
Nou xxx