I can't change

Even if I try

"Mika, schatje toch. Wat hebben ze je aangedaan, hoe voel je je?" Met moeite wist ik mijn ogen te openen om zo te zien wie er tegen me zat te praten. Pas toen ik doorhad dat ik geen volledig zicht meer had en mijn ene oog maar niet wou openen raakte ik lichtelijk in paniek het feit dat ik zo mijn best deed om mijn oog te openen en het me maar niet lukte gaf me een gevoel van machteloosheid. "Mama.. mijn oog. Help." Ik klampte me vast aan mijn moeder die sussend haar armen om me heen sloeg. "Rustig jongen, ik ben hier. Ik ben er altijd voor je.. rustig maar." Haar zachte bezorgde stem wist me te sussen zo lang het duurde. Maar toen mijn herinneringen zich weer in mijn hoofd slopen voelde ik de tranen opwellen in mijn ogen. "Mischa.. hij sloeg me. Mama hij heeft me verraden." Ik barstte in tranen uit op de schouder van mijn moeder, mijn borstkas ging hevig op en neer bij elke traan die ik liet vallen. Mijn liefde, mijn eerste liefde liet me stikken alsof ik niks voor hem betekende. Mijn liefde.. ik greep mijn moeders shirt vast een kneep er hard in om zo mijn gedachtes ergens anders op te focussen. "Ik mag dan wel niet weten wie Mischa is maar hij klinkt als een klootzak eerste klas. Verspil je moeite niet aan hem, hij zal je alleen maar meer pijn doen." Ze wreef kalmerend over mijn rug terwijl ik schokkend bleef snikken op haar schouder, "Maar ik houd van die klootzak.. en hij ook van mij." Bij die woorden zelf begon ik nog harder te huilen hij had echt gezegd dat hij van me hield maar zijn acties bewezen het tegendeel. "Maria, er is hier bezoek voor Mika!" Mijn vader vulde met zijn stem het huis en wist zo ook boven mijn gehuil uit te komen wat de bel niet was gelukt. "Ach jongen toch, kom op verman je even veeg je tranen weg en ontvang je bezoek." Met haar duim veegde ze de natte plekken op mijn wang weg en ook voorzichtig de tranen bij mijn paarse oog. "Hoi mevrouw... Mika's vader zei dat ik hier naar binnen moest gaan. Stoor ik?" Een onzekere stem opende de deur en het hoofd van Mischa kwam om de hoek kijken. "Nee natuurlijk niet jongen, Mika heeft net in een gevecht gezeten maar het gaat al beter. Kom gerust binnen ik laat jullie wel alleen." Ik wou nog protesteren omdat ik op dit moment echt geen zin had in die homofoob van een Mischa maar mijn stem was te zwak en ik zelf ook was te zwak om ook maar iets te zeggen of te doen. "Mika.. het spijt me zo. Ik wou het niet maar ze lieten het me doen.. alsjeblieft vergeef me." Nu ik zijn ogen met tranen zag opvullen wist ik mezelf alleen maar te vermannen, "Rot op." Siste ik zacht en wierp hem een vuile blik toe. "Mika.. alsjeblieft. Ik houd van je." Hij plaatste zijn hand op die van mij om zijn woorden kracht bij te zetten en in een raas van woede plaatste ik mijn hand op zijn gezicht en een klap volgde. "Blijf van me af en ga weg!" Mijn pijn had op dit moment plaats gemaakt voor woede en een gil ontsnapte mijn mond. Hij liet een zucht ontsnappen en haalde een verfrommeld papiertje uit zijn broekzak. "Ik ga ook weg, een maand lang." Hij legde de top van zijn vinger op het papier net onder het woord therapie. "Ik wil van mijn ziekte af Mika.. ik wil niet anders zijn. En ik dacht dat je misschien wel met me mee kon gaan." Ik sprong op niet meer denkend aan de pijn van mijn verwondingen, boos schreeuwde ik hem dingen toe waar ik de volgende dag vast en zeker weer spijt van zou hebben maar hoe komt hij aan het belachelijke idee dat homoseksualiteit een ziekte is? "Je bent zelf ziek Mischa, nee niet ziek.. Je bent gek! Helemaal gestoord." Boos drukte ik zijn schouders tegen de muur aan en mijn lippen drukte ik op die van hem. "Jij zult nooit van meisjes lippen kunnen genieten zoals je geniet van mijn kus. Ook al heeft die therapeut je "beter" gemaakt je zult alleen maar gehersenspoeld worden. Jezelf ongelukkig voelen terwijl je in de armen ligt van een wijf met grote tieten. Zo ben jij niet en zo zal je ook nooit worden.. Mischa." Ik schudde zijn schouders op en neer om zo mijn woorden tot hem door te laten dringen maar het enige effect dat ik hier mee kreeg waren de tranen van Mischa die over zijn wangen stroomde. "Ik wil er zo graag bij horen." Mischa die anders altijd zo sterk was geweest zakte helemaal in elkaar in mijn armen. "Ik houd van je Mika, echt waar.. Maar ik wil niet van je houden. Ik wil houden van meiden die hen make-up om de vijf minuten controleren. Dan hoor ik erbij." Ik sloot mijn armen om hem heen en trok hem dichter naar me toe, "Ik ben hier voor je. En ik ga je helpen, maar dan op mijn manier."