Déjà Vu

Deel 34

Rustig werd ik wakker in een groot wit bed, in een witte kamer. Ik keek naast mij en zag daar een groot raam en er stonden twee mensen voor. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en stelde scherp op wie het precies waren. Het leek op een man. Ik knipperde nog eens en herkende die man als mijn vader en hij had iets in zijn hand. Nogmaals keek ik en een gevoel van trots ging door mij heen. Het was Charlotte die in zijn armen lag. Ze leek heerlijk te slapen, aangezien ze amper bewoog. Ik draaide mij voorzichtig om en zag daar mama en Suzanne zitten.
'Hey Ils.' Merkte Suzanne mij als eerste op. 'Hoe gaat het.' Even voelde ik hoe het ging. Daar had ik nog niet eens over nagedacht hoe het ging.
'Wel oke, opzich.' Zei ik maar, want zeggen dat het top ging zouden ze toch niet geloven, dus zei ik dit maar. 'Was papa terug gekomen?' Vroeg ik aan mama en Suzanne tegelijk. Mama knikte.
'Hij is volgens mij al stiekem verliefd op Charlotte.' Lachte Suzanne. Ook mama en ik lachte kort. Papa reageerde niet eens, waarschijnlijk was hij met zijn hoofd bij kleine Charlotte die heerlijk in zijn arme lag te slapen. Even later kwam er een arts binnen lopen en keek even hoe het ging.
'Mevrouw de Lange, u doet het zo goed dat zowel u als uw dochter zo naar huis toe mogen.' Zei de arts voor mij de verlossende woorden dat ik eindelijk naar huis toe mocht. Eindelijk naar huis!

Een paar uur later zaten papa, mama, Charlotte en ik in de auto naar huis, terwijl Suzanne achter ons aan reed met haar auto. Eenmaal in onze straat aan gekomen zag ik al roze slingers hangen en een ooievaar staan met daarop "Charlotte". Met een blij gezicht keek ik naar mijn broers die trots naar mij keken. Ondersteund door mijn vader liep ik naar binnen, terwijl mama Charlotte naar binnen droeg. Mijn vader hielp mij op het kraambed dat in de kamer was gezet voor nu. Braaf nam ik plaats op mijn bed en mama gaf mij mijn baby aan. Ik legde haar op mijn borst en liet haar rustig slapen. Even later begon ze te huilen en ik had geen idee wat is moest doen. Meteen wilde ik iemand roepen, maar wie? Ik besloot mijn moeder te roepen en een paar tellen later stond ze naast mijn bed.
'Ze huilt maar ik weet niet wat ik moet doen mam?' Vertelde ik mijn moeder, terwijl er een traan over mijn wang liep.
'Waarschijnlijk heeft ze honger, dus ik zou haar proberen te voeden.' Gaf mama rustig antwoord. Ik legde Charlotte aan mijn borst en Charlotte dronk gulzig, mam had dus gelijk. Zoals altijd.

Een paar uur later zat Suzanne naast mij bed en waren papa en mama even naar de stad en waren mijn broers. Eventjes later opende Charlotte haar oogjes en keek mij met haar lieve oogjes aan.
'Ze heeft jouw ogen.' Merkte Suzanne op. 'Maar niet jouw haarkleur volgens mij.' Er liep een traan over mijn wang. Charlotte zou nooit weten wie haar vader zou zijn en dat, dat kwam hard binnen.