Wybrana Przez Buntownika

Część 1

Czemu nic nie może być proste? Choć raz w życiu chciałabym iść do szkoły i jak inne dziewczyny móc cieszyć się z tego, że spotkam tam swoje '' przyjaciółki''. Nie wiem czy są takie naiwne, czy naprawdę nie wiedzą , że osoby które uważają za przyjaciółki, tak naprawdę są ich największymi wrogami  i to one zdradzają ich największe sekrety. Nie ważne , ja mam swojego jedynego, ale najlepszego na świecie przyjaciela. Znamy się od dziecka. Nasza przyjaźń zaczęła się w dniu, kiedy upadłam na małym placyku zabaw i poraniłam sobie kolana. Był jedynym z gapiów, który podszedł do mnie i pomógł mi wstać , otarł moje łzy i odprowadził mnie do domu. Szkoda tylko, że nie uczy się w mojej szkole i nie może być ze mną przez cały czas. Jest starszy o całe 4 lata , ale co zaskakuje wszystkich rozumiemy się praktycznie bez słów. Jest zamkniętym w sobie chłopakiem, ponurym, wysokim chudzielcem. Jeżeli o mnie chodzi, wygląd nie ma znaczenia - równie dobrze mógłby być niski, pryszczaty. Jest moim najlepszym przyjacielem i nic tego nie zmieni. Kocham go jak brata, którego nigdy nie miałam .

Wracając do mnie - nienawidzę poniedziałków, ale to chyba oczywiste, że  nikt ich nie lubi. Trzeba wstać,  ubrać się, zjeść śniadanie i pokonać nużącą drogę do szkoły .

Codziennie rano musze wstawać o godzinie 5.45 żeby zdążyć na autobus, który jest tylko jeden na godzinę, a traf chciał, że moja szkoła była oddalona aż o 30 km. Można sobie wyobrazić co musiałam przeżywać i czym spowodowana była moje nie chęć. Wszystko tylko po to aby zajść do szkoły, w której wszycy uważają mnie za niewidzialną  i nie ma dla nich różnicy czy przyszłam, czy nie. Jestem pewna, że nawet gdyby porwali mnie kosmici, to nie zwrócili by na to uwagi, ale trudno! Jeszcze rok i koniec, finto! Nie będę już musiała oglądać twarzy, które patrzą na mnie z taką obojętnością. Niestety to jeszcze mnóstwo czasu, ale już za 10 dni kończę osiemnaście lat! Nareszcie będę mogłą zrobić prawo jazdy, którego tak zazdrościłam innym. Urodziłam się 13 stycznia i w tym roku oczywiście będzie to piątek. Jak ma się pecha, to przez całe życie musiałam mieć jakieś wpadki. Mniejsza z tym, będzie to również bardzo szczęśliwy dzień z innego powodu. W końcu specjalnie na moje urodziny wraca Nick, aby osobiście dać mi mój prezent urodzinowy. Dawno się nie widzieliśmy - przez całe 2 lata lecz nasz kontak się nie zerwał, mimo że dzieliło nas aż tyle kilometrów.  Rozmawialiśmy codziennie , potrafiliśmy przegadać nawet 3 godziny ( to był nasz rekord ), ale mimo wszystko rozmowy telefoniczne to nie to samo, co móc porozmawiać twarzą w twarz i móc wypłakać się na jego ramieniu. Trudno, już nie długo się zobaczymy i znowy będę miała przy sobie mojego najlepszego przyjaciela.

Jak co dzień przeszłam przez całą nużącą procedurę poranku (wstać, ubrać się, zjeść śniadanie i pójść na przystanek). Stojąc na przystanku starałam sobie odtworzyć w głowie wszystkie informacje na dzisiejszy sprawdzian z biologii. Rozszerzenie z przedmiotu takiego jak biologia jest straszne! Ciągle nowe informacje, nie skończywszy dobrze jednego tematu od razu przechodzimy do kolejnego , jeszcze trudniejszego. Jeszcze kilka miesięcy i będą wakacje. Kiedy powtórzyłam w głowie cała materiał, który będzie obowiązywał na dzisiejszym sprawdzianie, miałam czas żeby wyjąć MP3 i posłuchać czegoś, przy czym mogę się odprężyć. Mój wybór padł na "Fall Out Boy – Centuries" - jedną z piosenek mojego ulubionego zespołu. Dopiero wtedy zwróciłam uwagę na czarnego Chevroleta Camaro, ponieważ nie często widuje się takie samochody w moim miasteczku, więc wszystkie osoby stojące na przystanku odwracały się w jego kierunku. Samochód miał lekko przyciemnione szyby, ale zauważyłam, że jedzie w nim trzech około 23 letnich chłopaków - dwóch blondynów i jeden brunet, który miał  buntownicze spojrzenie spod jego niebieskich oczu. Wkrótce po ich odjeździe przyjechał autobus, ale przez całą jazde nie mogłam myśleć o niczym innym niż spojrzenie tych lodowych oczu.