Hunted

Hoofdstuk 1

Haaaiiii dit is mijn eerste verhaal op wattpad, dus ik hoop dat het iets wordt! Ik wil je alvast bedanken als je dit leest en denkt "nou ja zeg! Dit was nou eens een goed hoofdstuk!" En daarna op de stem en reageer knop druk ;)
Hopelijk vinden jullie het iets 💖x

Angel

Ik hoor een zachte klop en kijk op.
Mijn moeder staat in de deuropening naar me te staren met triesten ogen. Ik adem diep in en zucht dan langzaam. Ze loopt naar me toe en streelt zachtjes door mijn rode haren.
Het is de vierde keer dat ik mijn haar heb moeten verven.
Ze bestudeert me en ik bestudeer haar. Ze is nog heel jong, kreeg me op een leeftijd van zeventien, maar had gelukkig een vriendje die intens veel van haar hield, met haar trouwde, een goede baan kreeg en ons kon onderhouden.
Die man is overleden in het tweede jaar dat ik... "Weg was."
'Ik ben altijd bang als ik je naar school zie gaan,' mompelt ze zachtjes. 'Ik krijg altijd het gevoel dat je nooit keer terug zal komen. Net als toen.'
Ik went me van haar of en draai mijn rug naar haar toe. 'Nu is niet de tijd, mam.'
Ze zucht en slaat haar hand op het bureau. Ik krimp in elkaar door het gewelddadige geluid dat loskomt en ril. Ze ziet het, legt een hand op mijn schouder, maar die trek ik vlug weg.
Ik kijk haar weer aan en zie dat ze tranen in haar ogen heeft.
'Nu is niet de tijd? Wanneer is dan de tijd?' Vraag ze met een snik in haar stem.
'Ik dacht dat ze je alles al verteld hadden! Waarom kom je er altijd op de meest onverwachte momenten mee?!'
'Ik weet alleen maar wat jíj ze hebt verteld! Terwijl er zoveel meer is gebeurd en...'
Ik knap. 'Wat wil je dat ik doe?! Vier jaar lange marteling en verkrachting aan mijn moeder vertellen?! 'S ochtends sloeg hij me, 's middags schopte hij, 's avonds gebruikte hij me als zijn opblaaspop en in bed was ik zijn knuffel! Als hij zich verveelde was ik zijn spel en als hij boos was, was ik zijn boksbal! Méér valt er niet te weten!' Eindig ik uiteindelijk met betraande ogen. Ze zucht en steekt haar hand naar me uit, maar ik trek me vlug terug.
'Ik moet naar school, voor ik te laat ben, ik sms je na ieder lesuur, oké?'
Ze lijkt iets te willen zeggen, er tegenin te gaan. Maar ik smeek haar met mijn ogen dat niet te doen. Ze zucht en knikt.
Ik draai me vlug om, haast me naar beneden, pak mijn klaargemaakte lunch van de keukentafel en haast me dan naar school.

'Alsjeblieft! Dit is je rooster, kluissleutel heb ik hier, en je schoolpasje!' Zegt de schoolsecretaris met een brede glimlach. Ik knik langzaam, pers mijn lippen tegen elkaar en neem de spullen aan. 'Dus... Welk instrument bespeel je? Het is op deze school best bijzonder als je iets kunt spelen, er is maar een klas voor muziek en daar zitten maar twaalf mensen in, dertien nu!'
Yes, dertien, net wat ik nodig had, nog meer ongeluk.
Ik knik weer zwijgend en haar blik wordt vertederend. 'Je bent verlegen, hè?'
Zo zou je het kunnen noemen?
Ik haal mijn schouders op. 'Ik houd gewoon niet zo van mensen. Ze... Ze kunnen je te gemakkelijk pijn doen.'
Haar glimlach verdwijnt en een frons ontstaat op  haar gezicht. 'Gaat het wel, Angel?'
Ik knik weer, maar glimlach er deze keer weer gespeeld bij. 'Ja, moeilijke relatie achter de rug, hoe dan ook... Ik moet echt gaan, wil ik niet te laat komen voor mijn eerste les.' Ze knikt en glimlacht weer en ik haast me vlug de deur uit om de gangen te bestuderen.
Ik let niet op en bots daardoor hard tegen iemand aan.
Voor ik op de grond land, wordt ik vastgepakt door een hand bij mijn pols en overeind getrokken.
'Wauw, we botsen niet eens zo hard, wat weeg je?' Lacht de jongen voor me.
Ik kijk hem geschrokken aan. 'Dat vraag je een meisje niet!' Flap ik er uit. De jongen voor me heeft donkerblond haar, lichtblauwe ogen en kuiltjes in zijn wangen. Zijn ogen twinkelen van plezier.
'Nee... Dat vraag je dikke meisjes niet!'
Ik lach ontsnapt uit mijn mond. 'Jij barbaar! Er bestaan geen dikke meisjes! Alleen gezette, en rondere, typisch iets voor jongens!' Hij grinnikt en steekt zijn handen uit in een "vergeef me"-gebaar.
'Sorry dat ik het vroeg. Zeg ben je nieuw? Je komt me niet bekend voor?'
'Ohw, ja tuurlijk. Ik ben Angel Carter, ik ben hier vorige week naartoe verhuist vanwege mijn moeders nieuwe baan.'
Hij steekt zijn hand uit en ik schud zijn hand. 'Leuk je te ontmoeten, ik heet Bennett Field. Je moet je vrienden vast heel erg missen, nietwaar?'
Een brandende pijn schiet door mijn borst door de gedachte aan mijn vrienden.
Ik heb hun leven verpest.
Hij ziet mijn blik en klopt me op mijn schouder. 'Het komt allemaal weer goed, Angel! Geloof ome Bennett maar!' De tweede bel gaat en ik zucht. Bennett neemt mijn blad over en leest welk vak ik heb. Hij glimlacht breed. 'We hebben nu samen geschiedenis! Dan kunnen we naast elkaar zitten en praten over jongens!'
'Eh...'
'Oké dan! Dan praat ik en luister jij!' Hij haakt zijn arm in die van mij en trekt me mee. 'Wacht maar tot je mijn twee beste vrienden ontmoet! Ze zullen dol op je zijn!'
'Ben jij altijd zo hyper?' Vraag ik onzeker. Hij kijkt me met een frons aan.
'Hyper? Wat bedoel je? Ik moest mijn dagelijkse ritueel van koffie drinken 's ochtends overslaan omdat ik ke verslapen had. Wacht maar, Angel, dit is nog niks!'

We lopen het klaslokaal in, de leraar is er zelf nog niet, maar voor ik er over kan nadenken, word ik meegesleurd naar de achterkant van het lokaal en neergezet op een stoel. Bennett ploft naast me neer en draait zich gelijk om naar de twee jongens achter ons.
'Angel, dit zijn Cole en Julian! Jongens, dit is Angel, mijn nieuwe beste vriendin! Angel Carter!' Herhaalt hij met wat nadruk. Ik maak me los van Bennett en duik wat dieper weg. Ik bestudeer de jongens vlug. Cole heeft zwart haar, een piercing in zijn wenkbrauw en een tatoeage over zijn arm. Zijn ogen hebben een warme, bruine kleur en hij heeft een vriendelijke lach. Julian heeft ook zwart haar, maar lichtblauwe ogen, geen piercings en tatoeages, maar wel een gespierder lichaam dan de andere twee jongens.
'Hallo Angel,' knipoogt Julian met een hese stem. Ik weet niet waarom, maar ik word er vuurrood door en Bennett slaakt een gilletje van plezier. Hij buigt zich naar voren en knijpt in mijn wangen.
'Jij bent zó schattig! Ik wil je gewoon zo hard knuffelen dat ik je organen naar buiten kan persen!'
Ik draai met een frons naar Julian en Cole en voor ik iets kan zeggen, begint Julian al. 'Ja, hij is gestoord. Nee, hij is niet gay. Ja, hij is op zijn hoofd gevallen toen hij een baby was... Vraag er maar verder niet naar, het is een triest verhaal.'
Bennett rolt met zijn ogen en richt zich op mij. 'Aangezien we nu besties zijn, moeten we bijnamen voor elkaar hebben... Jij mag me Benbon noemen, en ik noem je...'
Ik frons met een grijns. 'Mag ik dat niet zelf dan bepalen, aangezien jij zelf ook...'
'Kleine engel! Omdat je zó'n schatje bent en...' Hij wilt weer in mijn wang knijpen, maar ik trek lijkbleek weg en deins terug naar achteren, tot ik met mijn rug tegen de muur zit. Hij fronst en pruilt.
'Wat is er? Ik...'

'Weet je waarom ik je zo noem, kleine engel?' Fluistert hij zachtjes. Ik zit op mijn schoot en hij streelt zacht mijn arm. Ik schud langzaam mijn arm en sluit mijn ogen, hopend dat het allemaal weg is zodra ik wakker wordt. Ik voel natte kussen van mijn wang, maar mijn sleutelbeen lopen en begin oncontroleerbaar te trillen. 'Omdat je klein bent...' Hij draait me om en drukt mijn benen tegen de weerzijdes van zijn heupen. Zijn handen glijden naar mijn borsten. 'Omdat de seks met jou voelt alsof ik een seconde in de hemel ben.'

Ik schiet uit de nachtmerrie en zie dat Bennett, Julian en Cole me aankijken. Ik schud hevig mijn hoofd en slik even.
'Sorry, was even afwezig. Hoe dan ook... Bennett, ik wil niet dat je me zo noemt, ik heb daar slechte herinneringen aan.' Hij fronst licht en knikt dan langzaam.
'Oké, ik kan wel een nieuwe bedenken.'
'Dank je.' Ik draai me om en zodra de leraar binnen komt lopen, begint iedereen met werken.
Tijdens het schrijven voel ik ogen in mijn rug branden en ik draai me vlug om. Julian kijkt me met een frons aan, zodra hij mijn blik vangt, wordt zijn frons dieper, maar richt wel vervolgens zijn blik af en gaat weer aan het werk.
Wat was dat...?